Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 18

Nú er leiklistin ekki mikilvægust
Rœtt viö_________
Helle Virkner____
Krag_____________
forsaetisráöherra-
frú Pana og______
fyrrverandi______
leikkonu
Hún var dáðasta leikkona Dana og
þegar búin að leika í mörgum kvik-
myndum. En hún sómir sér ekki síð-
ur sem eiginkona forsætisráðherr-
ans, Jens Otto Kragh, og vinsældir
hennar hafa jafnvel farið vaxandi.
Hér segir hún frá þessu nýjasta hlut-
verki sínu.
Helle Virkner Krag, leikkona og forsætis-
ráðherrafrú Danmerkur, geislar af því sem
danir kalla „hygge“ og það þýðir hlýja og
alúð.
Það hlýtur að vera mikil áreynsla og mik-
ið erfiði að sameina þetta tvennt, leikhús-
starfið og stjórnmálalífið, það að Helle Virk-
ner hefir gert þetta með einstakri prýði,
hefir gefið henni nafnið „danska ráðgátan“.
Helle Virkner er það eflaust ljóst að hún,
í þessu sviðsljósi stjórnmálanna annars veg-
ar og leikhússins hinsvegar, gæti oft verið
misskilin. Að þær skoðanir sem hún lætur í
ljósi sem leikkona gætu verið hártogaðar
og notaðar gegn henni í stöðu sinni sem
forsætisráðherrafrú.
En á þessari slöku línu hefir hún geng-
ið með leikni dansmeyjar.
Við hittumst á heimili hennar, nálægt mið-
borg Kaupmannahafnar. Það er einfalt í
sniðum en glæsilega búið smekklegum hús-
gögnum. Mér varð starsýnt á hana þegar
hún kom inn í stofuna, fögur, látlaus og í
fullkomnu jafnvægi. Hendurnar eru langar
og vel lagaðar, og gullbrún möndlulöguð
augun fara vel við skolleitt hárið. Kímnin
í augunum gefur þessu rólega andliti líf.
— Mér finnst eins og almenningur haldi
að leikkona gæti ruglað og óhreinkað hugs-
anir sínar með því að blanda þær stjórn-
málalegum vandamálum, segir hún. — En
leiklistin er raunveruleiki, blandaður hug-
myndaflugi. Þannig er það einnig með
stjórnmálin. Stjórnmálamaðurinn verður að
finna æðaslög fólksins, og það sama verður
listamaðurinn að gera.
— Áður en ég giftist Jens Otto Krag hafði
Jg VXKAN 53. tbl,
ég aðeins eitt áhugamál, — að verða góð
leikkona, og fyrirþá hugsjón fórnaði ég öll-
um venjulegum skemmtunum. Þegar ég
hugsa um þennan tíma, man ég ekki til að
ég hafi gert neitt annað en að vinna, ýmist
í leikhúsinu eða fyrir leikhúsið. Stundum
var ég í kvikmyndaverinu allan daginn og
á kvöldin á leiksviðinu. Þetta var auðvitað
mj ög erfitt, en ákaflega fróðlegt og skemmti-
legt, annars hefði ég ekki haldið það út.
En allt í einu var ég orðin tuttugu og fimm
ára, og ég hugsaði: — Helle, allt sem þú
veizt um menn og málefni hefir þú úr leik-
ritahandritum. Það er hryllilegt augnablik
fyrir konu að standa allt í einu andspænis
því, sem henni finnst vera tómleikinn í lífi
sínu. Fyrrverandi eiginmaður minn, Ebbe
Rode, sá og skildi að ég var öll í uppnámi,
en ég þroskaðist ekki á einni nóttu. Hjóna-
band okkar fór þá út um þúfur.
Til þess að öðlast hugarró og hamingju,
eins og það er almennt kallað, þarf maður
að finna það sem hefir raunverulegt gildi.
Það eru svo margar manneskjur óhamingju-
samar vegna þess að þær gera smáatriði að
miklum vandamálum.
Þegar ég var á þessu hættulega stigi á
þroskabraut minni, barst mér áskorun um
að taka að mér starf, sem ég vissi að var
bæði erfitt og áhættusamt, og ég ákvað að
taka henni.
Með góðum vini mínum, Fritz Helmuth,
tók ég að mér stjórn á leikhúsinu „Allé
Scenen“. Öll leikritin áttu að vera í nýtízku-
legum anda, og við Fritz ætluðum ekki að
leika stærstu hlutverkin sjálf, það eftirlét-
um við ungum og áhugasömu leikurunum,
Við byrjuðum leikárið með leikritinu
„Hunangsilmur", eftir Sheliu Delaney, sem
þá var alveg nýtt af nálinni. Við fengum
ágætis dóma, bæði hjá gagnrýnendum og
áhorfendum.
Nokkru síðar var mér boðið í móttöku-
veizlu, sem ríkisstjórnin hélt fyrir forseta
Indónesiu. Ég átti frí þennan dag, svo að
ég fór í veizluna.... þar hitti ég manninn
minn....
Frá hæðinni fyrir ofan heyrðust högg í
gólfið, líkast því að litlir fílar væru að
þramma um.
Helle Virkner brosti: — Þetta eru börnin,
þau hafa herbergi hérna fyrir ofan. Eftir
hávaðanum að dæma, gæti maður haldið að
ég hefði framleitt heila herdeild, en þau
eru bara tvö. Jens Christian er aðeins fimm
ára og Astrid Helene tveggja, en þau hafa
geysilega starfsorku. Móðir mín segir að ég
eyðileggi Astrid Helene og að börnin þurfi
aga og aðhald, en dóttir mín er á þeim aldri
að hún hefir föður sinn í vasanum.
Hún brosir og hvíslar: — Dóttir mín til-
biður föður sinn, ég skal segja yður að dótt-
ir mín hefur ágætan smekk, — faðir hennar
er mjög athyglisverð persóna . ..
Af stj órnmálamanni að vera er Jens Ottó
tiltölulega ungur. Eftir að við giftum okkur
varð hann utanríkisráðherra og síðan for-
sætisráðherra. Við höfum engin vandamál
út af því að ég er leikkona. Maðurinn minn
vissi hvað leikstarfsemin var mér mikið
áhugamál, og sagði að sér þætti ágætt að hafa
leikkonu í fjölskyldunni.
En leiklistin er ekki lengur það mikilvæg-