Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 37

um hafa félagar Rúnars fengið
að sjá, eftir að hann kom heim.
í sumar bar Rúnar forláta pott-
lok á höfði við öll tækifæri, en
óþekktum aðdáanda úti á lands-
byggðinni tókst að hnupla frá
honum þessu ástkæra fati. Kveðst
Rúnar enn syrgja þetta„töff pott-
lok“.
En þannig er það líka að vera
vinsæll. Þú getur ekki einu sinni
borið pottlok á höfðinu í þeirri
trú, að það muni sitja þar ó-
hreyft.
'dk.
í fullri alvöru
Framhald af bls. 2.
að fá fermingarkjól sem slagaði
hátt upp í kostnað brúðarkjóls
og var oft notaður aðeins einu
sinni. Munurinn á kjólum ferm-
ingarstúlknanna var oft mjög
mikill og það er mikill munur
á klæðnaði skólastúlknanna sem
væri mikil bót í að samræma.
Þeð hefur visst uppeldislegt
gildi fyrir telpur að þær klæð-
ist í pils og stæli ekki strákana
í klæðaburði, en séu að öðru leyti
ekki gerðar að dömum fyrr en
þær hafa þroska til að skilja
hvað það er að vera dama.
Oveðursnótt á
Norðursjó
Framhald af bls. 29.
Mayes skipsstjóri tók með sér Ray-
worth kyndara og stýrimanninn og
hélt niður í kyndiklefann. Þeir þuml-
unguð sig áfram í myrkrinu. Fjög-
urra þumlunga djúpt vatn lá yfir
öllu neðan þilja. Og þar fundu þeir
Minns liggjandi í hnipri. í Ijós-
bjarma vasaljóssins virtist hann
vera illa særður. Dodsley lyfti Minns
á bak sér, bar hann upp á þiljur
og vafði hann þar inn í teppi. En
Minns lézt nokkrum mínútum síð-
ar.
Klukkan hálftvö um nóttina sendi
Brickwood loftskeytamaður út orð-
sendingu þess efnis, að Minns hefði
látizt, en þeim Smith og Northey
færi versnandi.
Um þetta leyti var læknir kom-
inn um borð í Netherley. Togarinn
sendi skeyti til nauðstadda skips-
ins og sagðist mundu koma klukk-
an tíu.
Mayes skipstjóri hafði gert allar
varúðarráðstafanir til að gera skip-
ið sjóhæft. Lestar voru reyrðar aft-
ur, kýraugum lokað og vatnsþéttar
dyr kyrfilega skrúfaðar að stöfum.
En nú beindust aðal áhyggjur skip-
stjórans að særðu mönnunum tveim.
Þeir voru mjög illa haldnir vegna
brunasára.
Það léttist heldur brúnin á mönn-
um um borð, þegar tókst að kveikja
parafín Ijós. Mayes skipstjóri fékk
leiðbeiningar um hvað gera skyldi
fyrir særðu mennina, frá lækninum
um borð í Venusi. En það var harla
lítið, sem hægt var að gera fyrir
þá, nema halda á þeim hita. Einn-
ig fyrirskipaði læknirinn að gefa
þeim morfín til að stilla kvalirnar.
Allir vissu nú, að aðeins var
tímaspursmál hve lengi þeir myndu
lifa. — Heldur þú, að þeir hafi það
af, skipstjóri? spurði fyrsti stýri-
maður. Hinn yppti öxlum. — Eg get
aðeins beðið til Guðs.
Skipstjórinn íhugaði ástandið með
særðu mennina tvo liggjandi að fót-
um sér í brúnni. Hinir áhafnarmeð-
limirnir voru í fullu fjöri, og skipið
stóðst ágang sjávarins, enda þótt
laskað væri. En gætu hinir særðu,
báðir menn sem hann virti og treysti
sem frábærum sjómönnum, lifað af
þar til hjálpin bærist? Þeim fór
stöðugt hrakandi. Og eins og til að
storka mönnunum, sem þarna börð-
ust fyrir lífi sínu á laskaðri fleytu
í stórsjó, fór veðrið stöðugt versn-
andi.
Og skipstjóra varð hugsað til
hetjulundar áhafnar sinnar. Þó allt
virtist um tíma gersamlega von-
laust, hafði ekki einn einasti þeirra
æðrazt. Hver einstakur framkvæmdi
skipanir þær, sem honum voru gefn-
ar, fljótt og vel.
Til dæmis Rayworth, sem hafði
tekizt að komast upp á dekk neðan
úr vélarrúmi, eftir að sprengingin
átti sér stað. Hann kom fáklæddur
upp í brúna í sama mund sem skip-
stjórinn bauð honum að fylgja sér
aftur niður í vélarrúmið. Rayworth
fylgdi skipstjóra sínum möglunar-
laust.
Þetta stöðuglyndi Rayworths og
reyndar allra hinna áhafnarmeð-
lima — ekki sízt bátsmannsins og
fyrsta stýrimanns — hefur vafalaust
bjargað lífi okkar, sagði skipstjór-
inn síðar.
— Sjólagið fer versnandi sagði
stýrimaðurinn
— Við látum akkerið falla, og
látum það verka sem rekakkeri. Það
ætti að halda okkur upp í vindinn,
svaraði skipstjórinn.
Hásetar voru kallaðir framá. —
Búið ykkur undir að láta akkerið
falla, hrópaði skipstjóri.
Hið þunga akkeri féll í sjóinn.
Akkerisfestin slóst við kinnunginn.
Skipshöfnin beið þess í ofvæni, að
akkerið myndi snúa skipinu upp í
vindinn. Risastórar öldur þeyttu
skipinu til og frá, sem væri það
eldspýtnastokkur. Jafnvel harðnað-
ir sjómenn fundu fyrir hinum trölls-
legu átökum skips og sjávar. Hætt-
an var yfirþyrmandi. En án véla-
afls var akkerið eina von þeirra til
að snúa skipinu upp í vindinn.
— Ég held að það sé að rétta
sig, sagði skipstjórinn.
R t *> I A U H A N I
EF ÞÉR VILJIÐ VEITA YÐUR OG GESTUM
YÐAR URVALS MÁLTfÐIR, FULLKOMNA
ÞJÖNUSTU OG HLÝLEGT UMHVERFi ÞÁ
VELJIÐ ÞÉR ÖRUGGLEGA NAUSTIÐ
QUdilcgi nýdr!
i
VXKAN 52. tbl. Qrj