Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 43

rúmi og fossniðinn í klósettkassan-
um. Einu sinni notaði hann símann
hjá Reddish og hringdi í númer
Tessu, þegar hann hafði séð hana
fara út, það var enginn anz, en
stuttu síðar var sturtað niður einu
sinni enn. Svo gerðist ekkert þar til
Tessa kom aftur og Grierson fékk
Radio Luxemburg ( eyrun á fullum
krafti, og komst að þeirri niður-
stöðu, að hann hefði heyrt nóg.
Auðvitað hafði Loomis rétt fyrir
sér, og í fyllingu tímans myndu
hann og fleiri, líklega Linton líka,
verða barðir til óbóta, þegar þeir
reyndu að lokka Craig til að fá sér
kaffi í Queen Anne's Gate. Þangað
til hafði hann ekkert annað að
gera en að skila aftur tækjunum og
bjóða stúlku út í mat, meðan ver-
ið væri að vinna úr þeim gögnum,
sem hann hafði fengið. Eini vand-
inn var sá, hvað stúlku hann ætti
að bjóða.
í íbúð Tessu gruflaði Craig yfir
því, hvort hann ætti að hringja í
Grierson. ( huga hans komst ekk-
ert annað en hvernig hann kæmist
af, og einnig hún, og með var-
færni velti hann því fyrir sér, hvað
hann ætti að gera, en til þess fannst
honum nauðsynlegt að rifja það
upp sem hann hafði verið, hvaðan
hann hafði komið. Hann mundi
bjórkennda kætina í húsi föður síns,
gleðina þegar hann fór í veiðiferð-
ir með honum. Mundi eftir heima-
bökuðu kökunum og því hve faðir
hans var snjall í meðferð báta. Svo
hafði móðir hans svikið hann og
síðan voru konur víðsjárverðir grip-
ir, undanlátssemi við sjálfan sig,
lúxus, sem bar hættuna í sjálfum
sér eins og ógætilega tíndir, villtir
sveppir. Hann hafði alltaf farið
varlega gagnvart konum þar til
núna. Nú allt í einu neitaði hugur
hans að skynja Tessu sem vanda-
mál. Hann gat treyst henni og hann
vissi það án þess að þurfa að leita
að sönnunargögnum.
Hann hugsaði um munaðarleys-
ið og um þær þjáningar, sem hann
hafði orðið að þola, þar til líkami
hans þroskaðist og hraði hans og
afl hafði fært honum frið. í fyrstu
hafði hann grátið og liðið kvalir,
en eftir að hann hafði lært að
meiða, hafði enginn þorað að
leggja til við hann. Hann var skil-
inn eftir einn ( einmanalegu stolti.
Næst voru það fósturmæðurnar,
góðar, slæmar, flestar aðeins skeyt-
ingarlausar. Síðan sjóherinn. Sjór-
inn aftur og öryggið meðan stríð-
ið stóð; eini tími ævinnar, þegar
hæfileikar, sem hafði verið þröngv-
að upp á hann,- framsækni, skeyt-
ingarleysi, viljinn til að komast af,
höfðu verið viðurkenndir af opin-
berri halfu; þeir höfðu jafnvel borg-
að honum fyrir að nota þá. Og eft-
ir stríðið var það ráðlegging Mc-
Larens og sjórán — það var bezta
orðið fyrir það — í Tangier. Og síð-
an Rose Line, tækifæri allra tæki-
færa. Craig velti því fyrir sér, hvað
McLaren væri að gera. Hann hafði
talað um að verða skólakennari,
en það virtist óhugsandi, að nokk-
EINANGRUNARGLÉR S ARA ABYRGÐ.
YFIR 20 ARA REYNSLA HERLENDISH!!!
EGGERT KRISTJANSSON G CO. HE
SÍMl 11400......
ur maður gæti kennt eftir að hafa
kynnzt allri þeirri örvæntingu, sem
hafði komið McLaren til að lýsa því
yfir, með svo óbilandi trú, að það
yrði ekki rúm fyrir neitt eftir stríð-
ið, nema afkomu manns sjálfs. Það
væri svölun að sjá McLaren á ný
og segja: Hér er ég, ég gerði það
sem þú ráðlagðir mér. Álítur þú
enn, að ráðlegging þín hafi verið
góð? McLaren hafði sagt, að sjó-
rán eða prúðmennska væri aðeins
eigið val, og Craig, sem var ensk-
ur hafði slegið til og reynt hvort
tveggja, vegna þess að McLaren
hafði sagt að menningin væri bú-
in að vera og það eina, sem hægt
væri að gera, væri að leggja und-
ir sig nógu mikil völd til að gera
lífið bærilegt.
Hann hafði lagt þau undir sig
— tekið um kverkarnar og snúið
upp á þar til fórnarlörríbin æptu.
Síðan slegið aftur; fórnarlömbin,
sem hann hafði valið sér, voru eins
töff og hann sjálfur; hert í Indó-
kína, ár eftir ár í vonlausu stríði,
þangað til þau áttu ekkert eftir
nema eyðileggingarþjálfunina og
þörf á sigri. Hverskonar sigri? Frá
indókína höfðu þeir flutzt til Norð-
ur-Afríku, glæsilegustu þorparar (
sögunni, og f Norður-Afríku höfðu
þeir rekizt á Craig, sem af miklum
dugnaði seldi fallstykki, basúkur,
handsprengjur og vélbyssur, og
kaupendurnir voru skotglaðir Ar-
abar, sem tókst vel upp, ef þeir
gátu snúið vopninu rétt. Eyðilegg-
ingin, sem þeir höfðu valdið, var
gtfurleg og fullkomlega út ( blá-
inn. Með byssunum, sem hann hafði
útvegað þeim, höfðu þeir drepið
Frakka, konur og börn og hver
annan: hrausta og vanheila, unga
og gamla, greinarmunur var eng-
inn gerður. Um leið og þeir vissu
hvar gikkurinn var, tóku þeir í
hann. í augum Evrópumanna Var
þetta meira en skelfilegt, þetta var
óskiljanlegt, en þeir borguðu vel,
út í hönd, alltaf.
Frakkar höfðu slegið aftur, ekki
af meiri grimmd, það var ekki
hægt, en til muna markvissar. Þeir
höfðu leitað uppi frelsisbaráttu-
menn og skæruliða (sem alltaf eru
eitt og hið sama, aðeins stigmun-
ur), foringjana, starfsliðið, birgða-
uppspretturnar og þannig á end-
anum höfðu þeir rekizt á Craig,
sem þeir ákváðu að ætti skilið að
deyja fyrir að selja villimönnum
drápstæki. Craig minntist manna og
kvenna, sem hann hafði hitt eftir
pyndingar, berir fingur og tær kram-
in undir herstígvélum, rafmagns-
högg í eistun. Honum hafði verið
sýnd tækin, sem vorú notuð til þess.
VIKAN 52. tbl.