Vikan - 12.05.1966, Síða 5

9
ir arabar á verði. Skikkjurnar voru
glænýjar, en kjálkar þeirra voru
illa rakaðir og rifflarnir, sem þeir
héldu um öxl voru með patínu, sem
kemur af margra ára stöðugri með-
höndlun. Annar var stuttur riffill af
gérðinni Lee Enfield, en hinn gam-
all French Label.
— Hans hágöfgi væntir yðar,
sagði annar Arabanna og opnaði
dyrnar. Tarrant sá manninn og Mod-
esty skiptast á augnaráði, og f þvf
var hlý kveðja, sem aðeins siða-
reglurnar héldu aftur af. Honum
hnykkti við, en það var enginn
tími til að hugsa um það.
— Hér yfirgef ég ykkur, sagði
Manetta og hneigði sig djúpt.
Stóra borðstofan var f sama Lúð-
víks XIV stílnum og allt annað á
Ritz. Þar voru tólf eða fleiri Arab-
ar, einn eða tveir f stólum, en flest-
ir sátu á hækjum sér á gólfinu. Einn-
ig hér virtust nýju skikkjurnar og
litagleðin f öllu stinga annarlega í
stúf við dökk, veðurbitin andlitin.
Stór, hvftur dúkur hafði verið
lagður á gólfið, og umhverfis hann
hafði verið dreift sessum. Á dúkn-
«m voru ffnar skálar og silfurbik-
arar, og körfur með grófu, svörtu
brauði, ostabakkar og úrval af á-
vöxtum. Á miðjum dúknum stóð stór
Ihitaplata með glóandi viðarkolum,
og á henni var leirpottur með dökk-
brúnni stöppu, sem mallaði rólega.
Allir Arabarnir risu á fætur, Abu-
Tahir sjeik úr stóli hinum megin
við hvíta dúkinn. Hann var f hvítri
■skikkju með vefjarhött í sama lit,
með rauðum og gullnum höfuð-
böndum. Einvaldurinn f Malaurak
var miðlungshár, rúmlega fertugur
með grátt skegg. Andlitið var veð-
urbitið og hrukkótt, með litlum,
slóttugum augum. — Stigamaður,
sem býr í tjaldi . . . hafði hinn há-
æruverðugi Percival Thornton kall-
að hann, og Tarrant hafði ekkert
við þá lýsingu að athuga.
— Yðar hágöfgi, sagði Tarrant
og hneigði sig Iftið eitt. — Leyfið
imér að kynna: Modesty Blaise.
Augu Abu-Tahirs hvfldu á Mod-
'esty, og það var glampi f þeim.
Hann snerti enni sitt og sfðan
hjartastað með annarri hendinni.
— Salcsm alekum, sayyide . . .
Modesty hreyfði hendur sfnar
elns: — Neharkum sa'id we-mubar-
ek.
— Awhashtena.
Tarrant skildi þetta: — Þú hefur
gert okkur einmana. Aftur hnykkti
honum við.
— Allah ma yuhishek, sagði
Modesty.
Og þá voru þessor alvarlegu
kveðjur um garð gengnar og Abu-
Tahir gekík fram með útrétta arma
og faðmalði Modesty, ei.ns og björn.
— Modestee! hrópaði hann ofsa-
kátur.
Um leið og hún slapp wr faðm-
laginu hróipaði einn manmanina: —
Fatet el sc ryyide!
Abu-Tafiir sneri sér með ikiand-
legginn ertn um öxl hennar: — Jál
þrumaði h ann. — Það er Primsessan
— hún er komin til okkar afhjr.
Mennirnir þyrptust um hana, dökk
andlitin Ijómu’ðu af vingjarnlegum
brosum, og allir töluðu hver oían í
annan.
Abu-Tahir lyfti hendinni til að
biðja um hlj óð og leit á Tarrant.
— Ég hef sorg, sagði hann hægt
og rólega: — • Að menn mínir tala
ekki ensk.u giott. Ég tala mörg orð.
Ég segi sorg fyrir þeim, að jþeir
kunna ekkl adð taka vel á mótí yð-
ur, Sir Tarrantt. Þeir eru mjög ham-
ingjcssumir yfiir að hitta aftur E1 Say-
yide _ Prinse ssa. Kotnið nú, gera
svo vel, setjas t.
Hann hélt um hurtdlegg Modesty
og ýtti tveim mönmum vingjamlega
til hliðar með 'öxlin.ni urg sparkaði til
sessunum fynV frciman stólinn, þar
sem hann var ánœg&ur með þær.
Svo seig harm niðiur <S eina og dró
Modesty niðuir við' hlluð sér, hægra
megin. Húini dró pi.lsiðupp yfir hnén
og settist awð v< jldlega og með
þokka, hatfði. fæ ti jrnar uppundir sig
og til antvnrrar hniðarinnar. Tarrant
andvarpaðii m« ð sjálfum sér og
hlamma ðh sér niðw á sessuna
vinstra imgín \ tið sjeikinn. Abu-
Tahir klappaði saman höndunum og
tók að gefa skipanir.
— Ekki svona með hnén, hvísl-
aði Modesty að Tarrant, þegar borð-
haldið byrjaði. — Með fæturnar f
kross og hnén út, og slappaðu af,
eins og hans hágöfgi.
— Þakka þér fyrir. Tarrant
hreyfði fæturnar klunnalega. — Ég
vildi aðeins óska, að við hefðum
Fraser hér. Það myndi opna fyrir
honum nýtt svið fyrir andlitssvipa-
safnið hans. Hann myndi sannar-
lega njóta þess. Þegar mér dettur
f hug, að Prompni Percy sagði, að
þú hefðir sennilega aldrei heyrt um
sjeikdæmið Maiaurak . . . hann
hristi höfuðið fullur iðrunnar. —
Mér finnst þú hefðir geta sagt mér
það.
Skálar höfðu verið fylltar af káss-
unni úr pottinum og nú var stór
skál sett fyrir framan Abu-Tahir og
gesti hans. Hann gaf Tarrant og
Modesty bendingu um að byrja að
borða.
— Hægri hönd, sagði hún lágt
og teygði sig fram. — Þumalfingur,
vísifingur og langatöng, og engin
viðskiptamál. Tarrant fylgdist með
hvernig hún gerði. Svo ýtti hann
upp líningunum og káfaði ofan (
skálina. Hann fann kjötbita, hristi
af honum sósuna og stakk honum
upp f sig. Hann var furðu góður.
Eftir þvf sem lengra leið á mál-
tíðina, gazt Tarrant betur að Abu-
Tahir. Maðurinn var stórgerður og
höggvinn grófum dráttum, en bjó
-yfir eðlislægri kurteisi. Þótt hann
liangaði greinilega að tala við Moa-
ffisty, helgaði hann Tarrant mestan
Sfluta samræðnanna, og talaði á
brenglaðri ensku.
Mjög virðulegur í bragði spurði
hann Jixm heilsufar eins margra af
konungsf.jölskyldunni og hann
mundi nöfnin á, og svo tók hann
að rifja upp furðulegt safn af ensk-
Oim nöfnum, sem hann hafði lært á
icnörgum árum. Tarrant áttaði sig
ekki strax á heilsufari Lord George,
sem reyndist svo eftir nokkur óviss
andartök vera Lloyd heitinn Ge-
arge,- en Abu-Tahir var mjög ánægð-
ur, þegar Tarrant gat fullvissað
hann um, að hinn mikli knatt-
spyrnumaður, Stanlay Matthews,
væri f fullu fjöri.
— Og hin fagra Mitt vesti, sagði
Abu-Tahir. — Ég sá hana í kvik-
mynd, þegar við koma f Bagdad.
Mjög falleg og mjög fallegt tafl.
Líður henni vel, Sir Tarrant?
Tarrant reyndi að ná augnasam-
bandi við Modesty en hún var önn-
um kafin í samræðum við fimm,
sex Araba, sem sátu umhverfis
stóra dúkinn og af flissi þeirra dró
Tarrant þá ályktun, að ekki vant-
aði kryddið f samræðurnar. En hún
hafði annað eyrað opið fyrir Tarr-
ant, þvf án þess að Ifta við, sagði
hún: — Mae West, og klappaði með
annarri hendinni á brjóstið á sér.
— Ó já, yðar hágöfgi, sagði
Tarrant og dró andann léttar: —
Ég get þvf miður ekki talað með
fullri vissu um Mitt vesti, hún er
amerísk, en ég held hún sé við
fulla heilsu.
— Ég vona svo, sagði Abu-Tahir
og kinkaði kolli, alvarlegur í bragði:
— Hún hefur mjög fallegt tafl.
(chest = bringa; chess = tafl).
Tarrant kom nokkuð á óvart, þeg-
ar vín var borið fram, en dró þá
ályktun, að Abu-Tahir og menn
hans væru ekki strangir Múham-
eðstrúarmenn. Undrun hans jókst,
þegar mjög sterkt te, en ekki kaffi,
var borið fram á eftir ostinum og
ávöxtunum, og þrisvar hleypt upp
á því suðunni á rafmagnshitaplötu,
áður en það var borið fram f litl-
um bollum.
Modesty ropaði hátt, og Abu-
Tahir Ijómaði af ánægju. Tarrant
reyndi eftir fremstu getu að gera
eins, en uppþemban brást honum.
Hann rak upp bofs, sem gat Ifkst
ropa, og vonaði að það dygði.
— Ah! sagði Abu-Tahir og klapp-
aði Tarrant á bakið um leið. — Sir
Tarrant slóttugur. Hann kemur með
El Sayyide til að eyðaleggja vondu
hundana, sem ætla að taka dem-
antana mína! Það er gotti
Tarrant skildist, að nú mætti tala
um viðskiptin. Hann sagði:
— Þakka yður fyrir, yðar há-
göfgi. Ég held, að Modesty Blaise
sé mjög fær til að koma upp um
vondu hundana, en ég vissi ekki,
nð þið væruð gamlir vinir.
— Ah . .. 1 Abu-Tahir lyfti hönd-
inni og mennirnir þögnuðu: — Ég
skal segja, Sir Tarrant. Langt, langt
til baka er lítið stúlkubarn. Hún
fer gegnum Malaurak. Það er hart
land. Hún er ein. Hún er í tötrum
og hún er svöng, en ekki hrædd.
Hún er mjög . . . hann leitaði að
orðinu, — mjög herská, eins og Iftið
villidýr. Hún ekki bað um hjálp, —
en ég gef — ég tek hana inn í okk-
ar tjöld, segi konum gefa mat. Hann
lagði hönd sína yfir hönd Modesty
og hún leit brosandi á hann:
Framhald á bls. 41.
VIKAN 19. tbl. g