Vikan - 12.05.1966, Side 21

ífQ
Qlffl

Ég er búinn að vera á drykkjumannahæli í nokkr-
ar vikur.
Þegar ég hugsa aftur í tímann, verð ég hræddur
vegna þess að hér ó þessum stað, þar sem ekkert
Iruflar mig, finnst mér ég geta yfirstigið alla örðug-
leika, gengið beint fram fyrir fjöldann og sagt „Sjá-
ið mig, hér er ég kominn aftur. Ég tapaði orrustu, en
nú ætla ég að vinna sjálft stríðið".
Ég er hræddur, vegna þess að hér er ég í tímabundnu
skjóli. Ég er ekki á sjálfum vígvellinum, og hugurinn
leitar aftur í tímann. Atburðir og atvik líða fyrir hug-
skotsjónum mínum, og nú finnst mér þetta allt svo
chugnanlega satt.
Hræðslan á hverjum degi við að fá krampa áður
en maður nær í vín.
B'ða á morgnana í Síðumúla eftir fulltrúanum.
Hlusta á skýrsluna lesna upp. Reyna að láta það
sjást á svipnum að ég sjái svo eftir þessu, já umfram
allt að vera iðrandi á svipinn, annars á maður það á
hættu að lenda í úttekt á Skólavörðustíg 9.
Skrifa síðan undir skýrsluna, sjá votta fyrir með-
aumkunarsvip á andliti fulltrúans, þegar hann sér til-
burði manns við að skrifa nafnið sitt, það er ekki gott
að skrifa, þegar maður er búinn að fá skjálftann.
Þá byrjar aðstoðarmaður fulltrúans að blaða í stór-
um bunka af skýrslum. Það eru gamlar brennivíns-
sektir, sem ekki hafa verið borgaðar. Ég reyni að
muna hvað ég skulda margar, en ég get ekki hugs-
að. Hann dregur eina skýrsluna úr bunkanum, og rétt-
ir fulltrúanum hana. Bunkinn er varla hálfnaður. Það
er möguleiki að sleppa með 3 sektir, en með fjórar
Eins manis
stvriilri
IVIynningaiv* frá Síðu-
múlat Kleppi og víöat»
Sfirai frásögn
eflir 8»€&p*saw
er maður öruggur með að lenda í úttekt. Þá dregur
hann eina enn úr bunkanum. Ég er farinn að hugsa
um fiskinn, sem er í hádeginu á Skólavörðustígnum
og óskrældu kartöflurnar, sem eru svo linar að þær
springa í sundur í höndunum á manni. Ef ég fæ eina
sekt enn, þá er það úttekt.
Aðstoðarmaðurinn, sem er að fletta skýrslunum
stoppar. Hefur þú átt heima við Langholtsveg? spyr
hann. — Nei, svara ég sannleikanum samkvæmt. Þeir
velta vöngum yfir þessari sekt í smá -tíma en fallast
að lokum á að þetta sé annar maður. Að lokum er
bunkinn búinn, 3 sektir komnar og möguleiki að sleppa.
Þegar ég hefi lofað að borga allar sektirnar innan 6
daga, fæ ég að fara. Ég bið fangavörðinn um vatn að
drekka, mér veitist erfitt að halda jafnvægi, þegar ég
er að beygja mig niður að krananum. Ég reyni að
hætta að drekka vatnið, því ég veit hvað það er hættu-
legt að drekka mikið vatn eftir langvarandi drykkju
og matarleysi. Loksins get ég slitið mig frá bununni,
ég reyni að greiða hárið, en forðast að llta á fötin á
mér. Ég þykist vita hvernig þau líta út eftir hálfs mán-
aðar fyllirí.
A
Fangaverðirnir kveðja mig vingjarnlega
um leið og ég fer út. Sjálfsagt reikna þeir
með að sjá mig aftur í kvöld, hugsa ég,
en það má ekki ske, þá slepp ég ekki
við að fara niðureftir, og jólin eftir
nokkra daga. Ég fæ kökk í hálsinn, þeg-
ar ég man eftir jólunum. Drengurinn minn,
hvað er langt síðan ég hef séð hann
núna? Hvernig verða jólin? Ég herði göng-
una eins og til að ganga af mér hugsun-
ina um drenginn og jólin.
Strætisvagninn er að koma og ég þarf
að hlaupa til að ná í hann. Eitt af því
versta, sem timbraður maður gerir er að
ferðast með strætisvögnum, og oft hef ég
gengið frekar en að fara með þeim. Mað-
ur reynir að falla inn í fjöldann en finn-
ur það svo vel hvað maður sker sig úr.
Þetta er allt fólk, sem er að fara eitthvað
ákveðið, fólk með fasta jörð undir fótun-
um. Það er einkennilegt hvað mér finnst
fólk alltaf fallegt og áhyggjulaust, þegar
ég er timbraður, og ég öfunda það. Einu
sinni, hugsa ég, var ég líka einn af þeim.
Kannske hefur einhver vesalingur horft á
mig í strætisvagni einhverntíma, og fund-
izt ég vera fallegur og áhyggjulaus.
Vagninn er kominn niður á torg, ég
flýti mér úr honum og labba í áttina að
höfninni, það er alltaf möguleiki að ein-
hver togari hafi komið inn í nótt og ef
maður rekst á einhvern, sem maður þekk-
ir er deginum bjargað. Ég geng niður
bryggjuna, reyni að líta út eins og for-
vitinn landkrabbi, sem er niðri við höfn að
gamni sínu að skoða skipin. Ég horfi vel
og lengi á forgálgan, færi mig svo aftur
með skipinu að afturgálganum. Það er
enginn um borð, og ég drattast upp
bryggjuna.
Strákarnir á krönunum eru að vinna á
bryggjunni. Ég þarf víst ekki að látast
vera eitthvað fyrir þeim, þeir kannast við
mig og mína líka.
Það er bezt að fá sér vatn hugsa ég,
og geng að vatnskrananum, þegar ég er
búinn að drekka góðan slurk af vatni,
man ég allt í einu hvað það er óhollt
Skyldi ég ekki fá krampa af þessu vatns-
þambi og verða fluttur í lögreglubíl upp
á Slysavarðstofu eins og siðast? Hræðsl-
an grípur mig, ég þreifa eftir sígarettu-
stubb, og ætla að fara að kveikja í hon-
um, en þá man ég, hvað mér er gjarnt
á að fá svima af fyrstu sígarettunum á
morgnana og fleygi honum.
Ég verð að fá eitthvað að drekka áð-
ur en ég fæ krampa, og ég labba í átt að
ríkinu. Ég get ekki slitið hugann frá þess-
Framhald á bls. 30.
J
VIKAN 19. tbl. 21