Vikan - 12.05.1966, Qupperneq 22

I.
Arnarfell hið mikla er frægt fyrir mik-
inn og f|ölbreyttan gróður. Enginn stað-
ur í óbyggðum Islands iafnast á við það
að því leyti. Jafnvel útilegumannabyggð-
irnar ! þjóðsögum okkar fara ekki fram
úr því að gróðursæld. Það er þessi gróð-
ursæld m.a., sem hefur gert það eftir-
sótt og vinsælt meðal ferðamanna. Hins-
vegar liggur Arnarfell illa við samgöng-
um. Þangað verður ekki komizt á bílum
með góðu móti, m.a. er yfir nokkur við-
sjál jökulvötn að fara, hvort heldur kom-
ið er að sunnan eða norðan, en að aust-
an er sjálft höfuðfljótið, Þjórsá. Þó mun
hafa verið ekið á bíl um Arnarfell ein-
hverntíma að haustlagi, og þótti tíðind-
um sæta. Sömuleiðis er í frásögur fært, að
þangað komu þrír ágætir ferðagarpar
norðan yfir Hofsjökul fyrir nokkrum ár-
um á reiðhjólum, eða kannski væri rétt-
ara að segja með reiðhjól, en ekki mun
það hafa verið leikið eftir síðan. Helzta
úrræðið hefur verið að leggja land und-
ir fót, berandi pjönkur sínar um langan
veg og illan, eða verða sér úti um hesta
til fararinnar, en það gengur æ erfiðar
með hverju árinu, sem líður. En sumarið
1961 verða þáttaskil í Arnarfellsferðum.
Ragnar Guðmundsson, formaður Far-
fugladeildar Reykjavíkur, gerði þá út leið-
angur þangað. Var hann að nokkru leyti
með nýstárlegum hætti. Ekið var sem leið
liggur upp yfir Tungná og Köldukvísl, allt
norður að Hreysiskvísl og að Þjórsá gegnt
Arnarfelli. Þar var fólkið síðan ferjað yf-
ir ána í gúmmíbát (björgunarbát), sem
Ragnar hafði meðferðis. Gekk þetta allt
greiðlega og samkvæmt áætlun, enda vel
frá öllu gengið og ötullega að unnið.
Bækistöð leiðangursins var á austurbakka
Þjórsár. Síðan hafa Farfuglar efnt til Arn-
arfellsferðar árlega, nema s.l. sumar, og
jafnan haft sama háttinn á um flutning
yfir ána. Virðist þarna fundið hentugasta
fyrirkomulag á ferðum í Arnarfell. Stutt
er frá ánni upp í Arnarfell, varla meira
en tveggja tíma gangur.
Sumarið 1962 fór ég með Farfuglum
eina þessara Arnarfellsferða, og tókst hún
með ágætum. Var ferðinni fyrst og fremst
heitið í Arnarfell og umhverfi þess, þótt
komið væri víðar við. Ég mun nú í þessu
greinarkorni bregða upp nokkrum mynd-
um af því, sem fyrir augu bar í þessari
ferð, fyrir þá, sem aldrei hafa í Arnar-
fell komið, en um eiginlega ferðasögu
verður ekki að ræða. Jafnframt mun ég
víkja nokkuð að dvöl Fjalla-Eyvindar á
þessum slóðum.
Tjaldborgin okkar stóð á fljótsbakka,
eins og margar helztu borgir heims gera.
Þjórsá, eitt mesta vatnsfall á Islandi, lið-
ast hægt fram um hásléttuna milli tveggja
höfuðjökla landsins, Hofsjökuls og Vatna-
jökuls, breið og þung í straumnum, þótt
lygn sé. Við höfðum slegið tjöldum á ár-
bakkanum eystri. Ferjustaðurinn gæti heit-
ið A bökkum Bolafljóts. Skolgrátt jökul-
vatnið sleikir eyrarnar og sandbakkana,
étur úr þeim á einum stað, hleður upp á
öðrum. Vatnasvið Þjórsár er mikið, hún
dregur föng víða að, en ekki hvað sízt er
sopinn drjúgur úr kvíslunum, sem koma
undan Hofsjökli. Það vex og minnkar (
ánni reglulega eftir eyktum sólarhringsins,
verður mest síðdegis, en minnst undir sól-
aruppkomuna. Þá fjarar í álum og kvísl-
um og nýjar sandeyjar koma upp úr hér
og þar. Það er einkennilega róandi að
sitja og horfa í árstrauminn, síkvikan, sí-
breytilegan, aldrei eins.
Daginn, sem fara skyldi í Arnarfell,
vorum við snemma á fótum. Selflytja
þurfti fólkið yfir ána og hlaut það óhjá-
22 VIKAN 19. tbl.