Vikan - 12.05.1966, Side 27

idsverður af
afbrotalýð New York boroar í
boðorö í samskiptum við skepnurnar á Broadway er að bera hærra hlut frá borði.
>em til þess þarf og veit hvernig á að nota það. Ef fortölur duga ekki við einhvern
slæ ég hann, og sé hann duglegri að slást en ég, þá nota ég kylfuna eða byssuna."
■o
Hún hefur fengiS eldri herramann
ó snæriS, en óþokkinn sem vinnur
meS henni, bíður lengst til hægri.
Þegar hún er komin með herra-
manninn inn, kemur fylgifiskurinn
og þykist vera maðurinn hennar.
Þó verður hinn aS borga vel tii
að sleppa ómeiddur.
4
Vændiskonan ó myndinni, sem styð-
ur sig við ruslafötuna, er ekki kona,
eins og útlit er fyrir, heldur kyn-
villtur karlmaður i kvenbúningi. Hjó
honum stendur maður, sem er á
höttunum eftir vændiskonu. Slíkir
menn eru í New York kallaðir Jón-
ar (Johns).
Murphy-maður (negri með hatt)
reynir að selja tveimur unglingum
aðgang að vændiskonum, sem hann
þykist þekkja.
um, allrahanda úrkynjað pakk, öfuguggar og lögbrjótar, „sýklar", svo
enn sé vitnað í Barrett.
Bæði á sjálfum Broadway og á Sjöundu Tröð, niður að suðurmörk-
um umdæmisins á Fertugasta og öðru stræti, veður allt í mellum og
bílþjófum, sem eru önnum kafnastir frá klukkan átta og framundir
miðnætti, meðan bíleigendurnir eru í leik- eða kvikmyndahúsum. Þá
er enginn hörgull á svokölluðum Murphy-mönnum, en sú manntegund
gefur sig út fyrir að vera melludólgar, tekur við greiðslu af lysthaf-
endum og stingur svo af. Þar eru einnig á rölti hættulegri skálkar,
sem berja menn og ræna, ef færi gefst. Flírulegar sígaunakonur sitja
i flauelslögðum stólum út við glugga við dauf Ijós; sé einhver svo vit-
laus að fara inn til þeirra, er hann öruggur um að verða ruplaður inn
að skyrtunni af vasaþjófum, sem eru ósviknir töframenn í sinni grein.
Á Broadway, milli Fertugasta og þriðja og Fertugasta og fimmta
strætis,'eru karlkyns mellur á hverju strái, kynvillingar sem reika um
i leit að viðskiptavinum og æpa skammaryrði hver að öðrum af kven-
legum tilfinningahita. Þarna er líka margt fórnardýra eiturlyfjanautn-
arinnar á vakki.
Umdæmi Barretts er ekki stórt, 384 ekrur, og það er ekki nema
tuttugu mínútna gangur um það enda milli. En það er meira að gera
þar en á svæði nokkurs starfsbræðra hans. Þar eru framdir fleiri glæp-
ir en á nokkru öðru lögregluumdæmi borgarinnar. Meðal verstu dólg-
anna þar eru svokallaðir „greifingjar" (badgers). Hver þeirra hefur
mellu á sinum snærum. Þegar hún er komin með viðskiptavin upp I
herbergi til sín, ryðst greifinginn inn og þykist vera eiginmaður henn-
ar, eða þá lögregluþjónn. Fórnarlambinu er þá ætlað að kaupa sig
út úr vandræðunum, en reyni það aðrar leiðir, lemur greifinginn það
trúlega niður eða jafnvel drepur það.
Ef leynilögregluþjónn, sem hefur á hendi gæzlu á slíku svæði, ætlar
að verða að nokkru gagni, verður hann að þekkja umdæmið sitt út
og inn, skynja líf þess af jafn næmri eðlisávísun og dýrið frumskóg-
inn sinn. Mæti hann þokkalega klæddum manni með stráhatt og sam-
anvafið dagblað undir hendinni, verður hann að geta séð á augna-
bliki hvort þar er á ferð meinlaus túristi eða Murphy-maður. Mæti hann
ungri konu einsamalli á ferð á næturlagi, verður hann samstundis að
geta séð hvort hún er hjúkrunarkona á leið i vinnuna, nemandi á
heimleið eða vændiskona. Hann verður að geta þekkt sundur eitur-
lyfjasjúkling og mann, sem er illa haldinn af sykursýki, án þess að til
þess þurfi nokkra rannsókn. Sjái hann mann koma út um einhverjar
dyrnar með tösku í hendinni, verður lögreglumaðurinn á augabragði
VIKAN 19. tbl. 27