Vikan - 12.05.1966, Síða 36

KAUPIÐ ÞIÐ STÚL, ÞA KAUPIÐ
GÖÐAN STÖL - NORSKI
HVÍLDARSTÖLLINN
FRAMLEIDANDI ÍSLENZK HÚSGÖGN H F.
KÓPAVOGI AUDBREKKU 53 SÍMI41690
hann, en surtur réðist ó hann með
hnít, og lauk viðureigninni svo, að
Leibowitz særðist alvarlega, en ban-
aði negranum. Samtök negra í
borginni stofnuðu strax til mótmaela-
aðgerða, og hótunarbréfum rigndi
yfir Leibowitz, meðan hann enn ló
á sjúkrabeði. Gekk svo langt, að
lögreglan varð að setja vopnaðan
vörð um sjúkrahúsið, þar sem
Leibowitz lá.
Atvik eins og þessi hafa haft sín
áhrif á kjarkminni lögregluþjóna að
minnsta kosti, og það er það, sem
fer í taugarnar á öndvegismönnum
á borð við Barrett. „Lögreglan er
orðin hrædd", segir hann. „Allar
þessar baráttufylkingar hafa verið
að áreita okkur árum saman, og
innan skamms verður svo komið,
að við gerum ekki annað en ganga
um, pg strætin verða full af óþjóða-
gg VIKAN 19. tbl.
lýð. Að ganga, bara ganga áfram,
það er kjörorð dagsins, og ef mað-
ur er drepinn fyrir framan þig, þá
bara stígðu yfir líkið. Um að gera
að láta ekki flækja sig í neitt".
Dæmi: Lögreglumaður, sem bú-
inn var á vakt, var á heimleið í
borgaraklæðum. Þá veittist að hon-
um drullusokkur einn og heimtaði
peninga. Lögreglumaðurinn neitaði
og tók þá dólgurinn að hafa í hót-
unum. Lögreglumaðurinn kallaði þá
á félaga sinn, sem var á vakt þar
skammt frá, og bað hann hirða
gripinn. Gekk hann síðan leiðar
sinnar, en hafði ekki farið nema
fáein skref, er dólgurinn var kom-
inn yfir hann á ný með hnff á lofti
og bálillur yfir að hafa verið kærð-
ur. Lögregluþjónninn, sem á verði
var, hafði þá slepRt honum jafn-
skjótt og félagi hans sneri við þeim
baki. Sá, sem fyrir árásinni varð,
varð þá sjálfur að handtaka rón-
ann og koma honum á lögreglu-
stöðina, þótt svo hann væri f fríi.
Nokkrum nóttum sfðar gekk Barr-
ett fram á nokkra lögreglumenn,
sem tekið höfðu höndum þrjá
homma og voru á leið með þá á
lögreglustöðina til yfirheyrslu. Einn
aftaníossanna bar regnhlff með
hvössum broddi. Barrett ráðlagði
lögreglumönnunum að taka áhald
þetta af fanganum, en varð að
endurtaka þá ráðleggingu þrisvar
áður en farið væri að henni. „Hann
hefði getað rekið þá í gegn með
þessu", sagði Barrett, „en enginn
ætlaði að þora að taka af honum
regnhlífina af ótta við að einhver
nærstaddur færi að túlka það svo,
að þeir væru að misbjóc5g honum.
En ennþá fáum við þó að afvopna
dólgana. Svo gott er það, ennþá".
Eitt dæmi enn: Sex lögregluþjón-
ar voru á vakki á Broadway og
gengu fram á skálk einn heldur
illúðlegan og var kona í fylgd með
honum, illa haldin af eiturlyfjum.
Skylda lögregluþjónanna var að
taka þau föst, enda lá beint við að
ætla að konan hefði fengið eitur-
lyfin frá manninum. En þeir þorðu
ekki að hefjast handa af ótta við
að vegfarendur, velfóðraðir á
blaðarausi um ruddaskap lögregl-
unnar, tækju fram fyrir hendur
þeirra. Dólgurinn fann hvernig mál-
in lágu fyrir og notaði tækifærið
til að ausa móðgunum og svivirð-
ingum yfir lögregluþjónana. Hann
vissi að honum var það óhætt.
„Eg vorkenni þeim lögreglu-
manni, sem stendur þennan þorp-
ara að einhverjum ósóma næst og
reynir að handtaka hann", sagði
Barrett. „Hann verður drepinn. Eft-
ir annað eins og .þetta verður þessi
skálkur sannfærður um, að sér sé
allt leyfilegt".
Eðlileg afleiðing þessarar
klemmu, sem sjálfskipaðir mann-
úðarpostular og mannréttindakjaft-
askar hafa komið lögreglunni í, er
að heiðarlegir og friðsamir borgar-
ar etu að missa allt traust til henn-
ar. íbúðablokkir eru girtar með
tuttugu feta háum steinveggjum, og
ofan á þeim er komið fyrir gadda-
vír og glerbrotum. Fólkið verður að
verja tómstundum sínum í þröngum,
sólarlitlum bakgörðum og kjallara-
krám. Úti á strætunum hefur gálga-
fæðan völdin. Þegar fólk mætir þar
daglega mönnum, sem það veit að
hafa verið sekir fundnir um morð
eða annað álíka, er von að það
missi trú á getu og vilja yfirvald-
anna til að eyða sorpi þjóðfélags-
ins. Verði það sjálft fyrir áreitni
óþokkanna, er eina von þess lög-
reglumenn af gamla skólanum, sem
enn eru ekki hræddir við að vera
raunverulegir lögreglumenn, menn
á borð við Barrett.
Þannig var um gamlan Júgóslava,
sem átti Ktinn bar á West Side, er
aðallega var sóttur af löndum hans
þar úr nágrenninu. En svo fór alls-
konar óaldarlýður að gera barinn
að samkomustað sínum; hann tók
að fá á sig slæmt orð og hinir
fyrri viðskiptavinir forðuðust hann.
Eigandinn reyndi að fá töffana til
að fara með góðu, en þeir sögðu
honum bara að halda kjafti. Þá
hafði hann samband við Barrett.
„Við — ég og einn félagi minn —
tókum tvo þessara pilta, sem helzt
höfðu forustu fyrir hinum, með okk-
ur á afvikinn stað við höfnina",
sagði Barrett. „Þar sögðum við þeim
í fáum orðum hvað þeir ættu að
gera og beittum vöðvaafli lítils-
háttar til að þeir skildu það betur.
Daginn eftir kom annar þeirra til
Júgóslavans og spurði hvað mikið
hann hefði borgað mér fyrir bar-
smíðina. Þetta gerði mig óðan, þvf
mfnir vöðvar eru ekki til sölu. Ég
varð því að hitta piltinn í einrúmi
öðru sinni. Það bar svo góðan ár-
angur, að sfðan erum við mestu