Vikan - 12.05.1966, Qupperneq 41

FúLmannlegt glott breiddist yfir tannlausan munn hans. D’Escrain-
ville svaraði á sama máta.
— Góð hugmynd, Coriano! Við eigum eftir að reyna það. Hann nálg-
aðist fangann: — Viljið þér fá að vita, hverskonar dauði biður yðar',
ef þér eyðileggið fyrir okkur söluna? Viljið þér fá að vita, hver verða
endalok yðar, ef þér færið okkur ekki tólf þúsund pjastra? Ef þér
komið málinu þannig fyrir, að kaupendur okkar vilji yður ekki? Hann
þreif aftur í hár hennar og rak íraman í hana snjáldrið, svo henni
hélt við köfnun af ópíumdauninum: — Þér skulið deyja! Væntiö engrar
miskunnar frá minni hendi. Ef ég fæ ekki tólf Þúsund pjastra fyrir
yður, eruð þér dauðans matur. Nú, viljið þér fá að vita, hvernig þér
munuð deyja?
Dyr nýja svartholsins lokuðust á eftir henni. Eins og hitt var það
dimmt og rakt, en að öðru leyti virtist það í engu frábrugðið. Hún stóð
þar lengi grafkyrr, settist síðan á bálk, sem var í einu horninu. Hún
hafði ekki í huga að láta d’Escrainville sjá ofsann, sem gagntók hana,
en það kom ekki í veg fyrir, að hún var dauðhrædd. Þegar hann skellti
hurðinni á eftir henni var hún að því komin að kasta sér fyrir fætur
honum, biðja hann um miskunn, heita honum hverju, sem hann vildi,
en eitthvert brot af stolti, sem hún átti, kom í veg fyrir það.
— Eg er hrædd, sagði hún upphátt. — Góði guð, hvað ég er hrædd.
Þessi staður var eins og gröf. Hún huldi andlitið i höndunum og
beið. Svo fannst henni hún heyra dumban skell, eins og eitthvað hefði
dottið skammt frá henni. Síðan var þögn. En hún var ekki ein í svart-
holinu. Eitthvað, sem hún skynjaði, olli henni óróa. Hún glennti hægt
út fingurnar, og svo æpti hún af skelfingu. 1 miðju svartholinu stóð
stór köttur og það glampaði í glyrnurnar I honum. Angelique stirðnaði
upp.
Annar köttur kom í ijós milli rimlanna í gluggaborunni og stökk
inn í klefann, sá þriðji kom á eftir sá fjórði og fimmti, þar til hún
var gersamlega umkringd grimmdarlegum, skriðandi skepnum. Það
eina, sem hún sá í myrkrinu, voru glóandi augun. Einn af þeim bældi
sig niður, eins og hann ætlaði að stökkva á hana, og hún var viss um,
að hann miðaði á augun. Hún reyndi að sparka í hann, og þá veinaði
hann æðislega og hinir tóku undir og mynduðu djöfullegan kór.
Angelique stökk á fætur og reyndi að komast til dyra. Þá fann hún,
að kvikindin stukku upp á heröar hennar og beittar klær þrýstust inn
í hörundið, og hún fann hvernig fleiri tættu fötin.
Hún brá handlegg fyrir augun og tók að æpa, eins og hún væri brjál-
uð: — Nei, ekki þetta; Ekki þetta! Hjálp! Hjálp!
Dyrunum var hrundið upp og Coriano kom inn, sló og sparkaði og
formælti skepnunum. En jafnvel hann átti í erfiðleikum með að losa
hana undan árásardýrunum, því þau höfðu verið svelt. Hann dró Ange-
lique út fyrir, svo viti sinu fjær af skelfingu, að hún engdist æpandi á
steingólfinu.
D’Escrainville virti hana fyrir sér. Nú að lokum hafði viljaþrek
hennar verið brotið á bak aftur, og hún var eins og allar aðrar konur.
Hauskúpulegt glottið færðist yfir varir sjóræningjans. Þetta var hans
mesti sigur og beiskasti. Allt í einu langaði hann að gráta af sárs-
auka. Hann beit á jaxlinn, til að koma i veg fyrir það.
— Skiljið þér nú? Viljið þér nú vera auðsveip?
Hún kjökraði og endurtók: — Nei.... ekki þetta.... Ekki kettina!
Ekki kettina!
Hann lyfti andliti hennar: — Ætlið Þér að vera auðsveip? Ætlið þér
að ganga auðsveip í Vefstofuna?
— Já. Já.
— Megum við sýna yður nakta?
— Já. Já.... Allt.... Ekki kettina!
Sjóræningjarnir tveir horfðu á hana.
— Eg held að við höfum unnið, skipstjóri, sagði Coriano. Hann hall-
aði sér yfir Angelique, sem ennþá engdist og kjökraði á gólfinu, og tók
um öxlina, sem illúðlegir kettirnir höfðu rifið.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framh í nœsta blaOi.
Modesty Blaise Framhald af bls. 5.
— Ég var þar í hólft ár, sagði
húri: — Og ég var bezti geitahirð-
irinn af öllu þínu fólki, Abu-Tahir.
— Það er satt, sagSi hann og
kinkaSi kolli og þaS fór kliSur um
Arabahópinn hinum megin viS dúk-
inn. Abu-Tahir sneri sér aftur aS
Tarrant.
— BarniS fær kjöt á beinin, sagSi
hann. — ViS fáum sorg, þegar hún
fer. Mörg ár líSa, kannske tíu og
hún er gleymd. Hann yppti öxlum:
— ( Malaurak eru allir dagar harS-
ir,- maður gleymir gær. En svo kem-
Ur vont fólk og ætlar að taka mitt
land. Vondir Arabar. Það eru mik-
il vandræði og við ekki nógu sterk.
Hann skellti saman lófunum með
háum smell og menn hans hölluðu
sér áfjáðir fram, eins og börn, sem
hlusta á uppáhaldsævintýrið sitt.
— En nú er Modesty orðin sterk,
sagði hann og hló hörkulega: — Og
hún kann ekki gleyma, Sir Tarrant.
Langt í burtu heyrir hún, nú er hún
E1 Sayyide, prinsessan, og heyrir
allt. Hún man, að hún hefur étið
mitt salt, og svo kemur El Sayyide,
með mikla peninga, margar byssur
handa fólkinu mínu . . . og Willie
Garvin. Ha, ha, ha, sá karl!
Hörkulegt bros færðist yfir varir
hans og mennirnir hinum megin við
borðið flissuðu og kinkuðu kollum.
Abu-Tahir sló út höndunum og benti
síðan niður á við með þumalfingr-
iunm og framkallaði einskonar
blástursblístur: — Tviddl Sex vikur
og vandræðin búin, Sir Tarrant.
Hann kastaði höfðinu aftur á bak
og rak upp rokna hlátur, jafnframt
þvl, sem hann gaf Modesty oln-
bogaskot:
— Manstu Kassim, Modestee? (
árfarveginum um nóttina? Hans
andlit, þegar þú drapst hann? Það
kemur okkur til að hlægja mikiðl
Ho, ho, ho, ho!
— Hann varð svolítið undrandi,
sagði hún og bætti einhverju við
á arabisku. Arabarnir veltust um
og öskruðu af hlátri.
— Ah, ha, ha, ha,. . . Abu-Tahir
hristi höfuðið og strauk með erm-
inni yfir augun. Svo varð hann al-
varlegur aftur og lagði höndina á
handlegginn á Modesty: — Síðan
þá er Modesfee ekki gleymd f Mal-
aurak. Nú kemur olfa upp úr sand-
inum og ég er mikið ríkur. Þú ger-
ir allt f lagi með demantana mfna,
El Sayyide, og ég skal gefa þér ffn-
ar gjafir. Hvað sem þú vilt. Er það
samþykkt, ha?
Modesty skirpti Iftillega f lófa
sfna. Abu-Tahir brosti og gerði það
sama. Svo skelltu þau saman lóf-
unum.
— Samþykkt, sagði hún. — Þú ert
örlátur, gamli vinur, og úr þvf þú
ert að tala um gjafir, þá man ég
ekki betur, en Sir Tarrant hafi kom-
ið með gjöf til þfn — aðeins smá-
gjöf frá gesti til gestgjafa.
Tarrant starði á hana:
— Mið minnir, að þér hafið sett
það í innanávasann, Slr Gerald.
Fornverzlunin, hugsaði Tarrant.
Þegar hún kom út og settist upp
í bílinn. En hann hafði ekkert fund-
ið. Hann renndi hendinni f innaná
vasann. Upp við peningaveskið
hans lá lítill, flatur pakki. Hann tók
hann og rétti Abu-Tahir.
Sjeikinn braut vaxinnsiglið og
fletti stffum, hvftum vaxpappfrnum
utan af. Inni f pappfrnum var kassi
með bómull, og í henni miðri lá
ávallt úr, ótrúlega fíngert, og kass-
inn úr handslegnu gulli. Hægt var
að opna bakið á úrinu, og þá kom
f Ijós gljábrennd höfuðmynd drottn-
ingarinnar í sterkum litum.
í langan tfma starði Abu-Tahir
á úrið og hélt því gætilega milli
stórra, sterklegra fingra. Svo leit
VIKAN 19. tbl.