Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 17

Þar var bílunum skipað út í strandferðaskipið Admiral von
Tirpitz sem átti að flytja þá til Taku, hafnarborgar Tientsin. Félag-
arnir fylgdu bílunum ekki eftir þá leið, heldur styttu sér leið til
Nankin og þaðan með lest til Peking. Borghese prins hafði komið
til Shanghai fjórum dögum á undan þeim ásamt konu sinni og
vinkonu hennar og vélamanninum Guizzardi, og hélt beint áfram
til Peking með Itöluna í kassa. Longoni hélt áfram með Océanien til
Yokohama, þar sem hann átti störfum að gegna áður en leiðangurinn
hæfist, og þar, í Japan, var annar blaðamaður, sem átti að fara með,
Luigi Barzini, fréttaritari Corriere della Sera í Mílanó og Daily
Telegraph í London.
En í Kína átti leiðangurinn litlum vinsældum að fagna hjá keis-
aranum og ráðuneyti hans. Þeir aðilar létu að því liggja, að þátttak-
endur leiðangursins væru örugglega njósnarar og neituðu að leyfa
hann. Þegar Frakkar mættu þessari mótstöðu, færðust þeir í auk-
ana og fengu Rússa til fylgis við sig, en þeir voru ákaflega spenntir
fyrir leiðangrinum. Þá voru Kínverjar vissir í sinni sök: Það var
eitthvað óhreint í pokahorninu! Annað hvort beinar njósnir, eða
lúmsk aðferð til að opna kínverskt og mongólskt yfirráðasvæði fyrir
vestrænum áhrifum og verzlunarprangi.
Rússar og Frakkar kröfðust skýringa á neituninni fyrir leiðangr-
inum, og heimtuðu ástæðu tilgreinda. Eftir nokkurt japl linuðust
Kínverjar svo, að þeir leyfðu för yfir Kína, en ekki Mongólíu, á
þeirri forsendu að þar byggi herská þjóð og þeir, Kínverjar, gætu
ekki stefnt leiðagurmönnum í þann voða að hleypa þeim þar í gegn.
Eftir gífurlegt umstang fékk franski sendiherrann í París loks vega-
bréf fyrir leiðangursmennina gegnum Mongólíu, en án allrar ábyrgð-
ar — þeir mættu fara, en algerlega á eigin ábyrgð. Þegar hér var
komið sögu, hafði svartsýnin aftur náð tökum á leiðangursmönnum,
og þegar Longoni kom til Peking 3. júní, var honum sagt, að leið-
angrinum hefði verið aflýst.
Það var Cormier, sem lét hugfallast, og eins og venjulega fylgdi
Collignon honum að málum, þótt Godard og Pons væru honum ekki
eins fylgispakir. En nú komu fjárhagsmálin til sögunnar. Pons beið
árangurslaust eftir peningasendingu, sem hann átti staðfastlega von
á, og Godard lézt gera það líka, þótt sú sending hefði orðið að koma
beint frá himnum. En ef de Dion dytti úr keppninni, myndu birgðirn-
ar, sem dreift hafði verið með ökuleiðinni, verða sendar burtu eða
ekki sendar á sína áætluðu staði, þær sem enn voru ófarnar, og þá
Að ofan: Borghese prins á ítölunni — að neðan: til vinstri sér á Cantalinn, en
síðan koma spijkerinn og annar de-Dioninn.
gæti Godard ekki notað sér afganga de Dion. Svo Godard lét þetta
gott heita til að byrja með, en hugsaði sér að koma Cormier á
aðra skoðun þessa viku, sem var til stefnu.
Fjármálin voru vægast sagt þung í skauti. í upphafi höfðu verið
lagðir fram 2000 frankar sem trygging, þar við bættist svo kostnaður
af birgðum og dreifingu þeirra meðfram væntanlegri leið — þessum
lið sleppti Godard alveg — og 3000 franka flutningskostnaður fyrir
bílana til Peking, plús ofurlítið meira í sambandi við burðarkarla-
laun og þessháttar. Og nú kom þessi þvermóðska með fararleyfi
yfir Mongólíu í ofanálag.
Borghese prins hafði farið með konu sína og vinkonu hennar á
hestum til að kanna fyrsta og erfiðasta hluta leiðarinnar, nágrenni
2. ðíluli
Peking. Þau höfðu með sér bambusstengur af sömu lengd og Italan
var breið. Þar sem hægt var að leggja stengurnar, myndi bíllinn
komast. Víðast hvar var leiðin ófær en samt áleit Borghese að með
góðum vilja væri hægt að brjótast fram, og snei’i við svo búið aftur
heim til Peking. Þegar þangað kom, hittust leiðangursmenn og báru
saman bækur sínar. Cormier hafði í fyrstu látið skína í þá skoðun, að
bezt væri að fresta leiðangrinum í eitt ár, en tilkynnti nú, að vitur-
legast væri að aflýsa honum með öllu. Hér er engan veginn hægt
að geyma bílana í ár, svo öruggt sé, sagði hann, svo það er bezt að
selja þá og fara heim. Þetta var ekki í síðasta sinn, sem hann var við
það heygarðshornið að selja bílinn, því hann var í rauninni bíssnis-
maður að eðlisfari. Framhald á bls. 33.
mar: Peking - Paris 1907
46. tbi. VIKAN 17