Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 18

FLOTTINN
TIL
OTTANS
Framhaldssagan
8. hluti
Eftir Uennifer Ames
- Síðan ég kom hingað hef ég verið fyllt af eitur-
efnum. Ég veit að þau láta þau í matinn, sem þau
gefa mér. En ég veit aldrei í hvaða mat eða hve-
nær, og ég neyðist til þess að borða eitthvað.
— Þú mátt ekki halda frú
Farnsworth of lengi á fótum.
Maðurinn hennar verður hissa
á því, af hverju hún kemur ekki
í rúmið. Þar að auki held ég að
þú hafir fengið nóg að drekka í
kvöld.
— Hver fjandinn ... sagði
hann, en hætti svo við. Hann
leit á Fay sem var orðin náföl.
—Þú hefur sennilega rétt fyrir
þér, Sheba, sagði hann og beygði
sig eftir glasinu sínu. Hún brosti.
— Ég þarf að tala við þig
Charles. Og ég kæri mig ekki
um að tala við þann, sem hefur
drukkið of mikið. Góða nótt,
Fay.
Fay var þakklát fyrir að
sleppa. En hún tók eftir augna-
ráði Charles, þegar hún fór. Það
var eins og hann væri að biðja
hana að vera kyrr. Hún var viss
um, að hvað sem Sheba og Char-
les hefðu átt saman að sælda
áður, var því öllu lokið nú, hvað
Charles áhrærði. Og nú hafði
Sheba hann aðeins vegna þess
að hann var hræddur.
Fay stóð óviss frammi í gang-
inum, og velti því fyrir sér, hvort
hún ætti að fara inn í herbergið
eða hvort hún ætti að fara út
og finna Alan. Það sem Charles
hafði sagt, var svo uggvænlega
nærri sannleikanum, og það gat
verið áhættusamt fyrir þau, ef
hann segði Shebu þetta sama.
Hún varð að vara Alan við, en
á einhvern hátt fann hún, að
hún gat það ekki. f þessu bili
heyrði hún háar raddir utan af
veröndinni. Það var Sheba, sem
sagði með kaldri, skærri röddu:
— Vertu ekki svona mikið
fífl, Charles. Ég hef séð um John,
og hann vaknar ekki fyrst um
sinn. Við höfum alla nóttina fyr-
ir okkur sjálf.
Fay gekk hratt út í nóttina.
Hún hafði enga hugmynd um,
hvar hún ætti að leita að Alan
og Madeline og heldur ekki,
hvort hún kærði sig nokkuð um
að finna þau. En inni í húsinu
vildi hún ekki vera. Hún gekk
hratt niður stíginn. Trén stóðu
svo þétt, að tunglsliósið náði
tæplega niður á milli þeirra.
Kyrrðin var þrúgandi. Þetta var
næstum því eins og að fara í
kirkju í myrkri. Allt í einu kom
hún auga á þau. Þau stóðu und-
ir einu trénu, og Madeline sneri
baki að henni. Hún heyrði Made-
line kreista upp óeðlilegan hlát-
ur og segja:
— Hugsaðu ekki um það. Ég
skal komast yfir það.
— Alan! kallaði Fay lágt.
Þau sneru sér bæði við í flýti.
Fay sá tárin glitra í augum
Madeline.
— Hvað er að, Fay? Hefur
eitthvað gerzt? spurði hann fljót-
mæltur.
— Ég veit það ekki, en það
er svolítið, sem ég verð að segja
þér. Hann leit áhyggjufullur á
hana.
— Gat það ekki beðið? Rödd
hans var næstum reiðileg.
Hljómurinn snerti hana á sama
hátt, og ef hann hefði rekið
krepptan hnefann í bringu henn-
ar. Hann kærði sig ekki um, að
hún kæmi. Hann vildi ekki, að
hún fyndi þau hér í einkasam-
ræðum. Sízt nú, þegar Made-
line var farin að gráta. Hann
kom fram við hans eins og ó-
kunnuga manneskju. Hún sagði
hljómlausri röddu:
— Jú, ætli það ekki. — Jú, það
getur beðið. Hún snerist á hæl
og fór, en hún hafði ekki geng-
ið mörg skref, þegar Madeline
sagði:
— Vertu ekki svona heimskur,
Alan. Hlauptu á eftir henni. Það
gerir ekkert til, þótt hún hafi
séð mig hrína. Mig langar til
að segja henni frá systur henn-
ar, og að ég treysti ekki þessu
húsi. Veggirnir hafa eyru.
Venjulega hefði Fay stanzað
við að heyra systur sína nefnda,
en ekki nú. Hún var óhamingju-
söm og það án ástæðu. Hvernig
stendur á þessari afbrýðisemi,
sagði hún við sjálfa sig. Alan
var sama um þær báðar tvær.
Hann náði henni, og tók í hand-
legginn á henni.
— Heyrðu, Fay, komdu hing-
að. Mad hefur svolítið að segja
þér. Hún reyndi að ýta honum
frá sér, en hann hélt henni fastri.
— Það skiftir ekki máli. Ég
get alltaf hlustað á það.
— Það skiftir víst máli. Mad
ætlar að segja þér svolítið um
Eve. Þú hefur alltaf sagt, að
Eve kæmi á undan öllu öðru.
Hann var beiskur í bragði, en
Fay tók ekki eftir því. Hún
reyndi að hafa stjórn á sér og
sagði:
— Hefur hún séð Eve? Hef-
ur eitthvað komið fyrir hana?
Þau gengu aftur til Madeline.
Hún tók í hönd Fay og þrýsti
hana fast.
— Hafðu ekki áhyggjur af Al-
an, hann vildi ekki særa þig.
Reiði Fay hvarf. Það var eitt-
hvað svo stórt og aðlaðandi við
Madeline. Það var ekki hægt
annað en láta sér geðjast vel að
henni.
— Það gerir ekkert til. Ég
hafði bara á tilfinningunni q|5
ég væri til óþæginda. Alan seg-
ir, að þér hafið séð Eve. Mér
þykir gott að heyra, að það hef-
ur þó einhver séð hana. Töluðuð
þér við hana? Madeline kinkaði
kolli.
— Já, svona var það: Hvorki
ég né Charles vissum hvað við
áttum að gera, kvöldið sem við
komum til Singapore. Hann
leigði bíl og sagðist ætla að sýna
mér bæinn. Þegar við ókum nið-
ur eftir götu, með stórfenglegum
einbýlishúsum hvorum megin,
sagði Charles allt í einu: — Hæ,
það er ljós hjá Mantesafólkinu!
Ég hélt að þau væru úti á plant-
ekrunni, en þau hafa kannske
18 VIKAN 46 tbl-