Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 45

BLHIIPUNKT
BLAUPUNKT-s/ónvörp
þekkt fyrir m.a.
Langdrægni
TóngæSi
Skarpa mynd
Hagstætt verð
Hagkvæmir greiðsluskilmálar
Afsláttur gegn staðgreiðslu
Gunnar Ásgeirsson h.f.
i i. K,
þá verið að gera? spurði hann
reiðilega. 1
— Ég vár hjá barninu, svar-
aði hún kuldalega.
— Þarftu endilega að hanga
yfir þessum krakka, þegar svona
margt er að gera? Hún svaraði
særð: ,
— Er þér ekki um börn gefið?
— Jú, auðvitað þykir mér
vænt um börn, en þessi krakki
er orðinn of hátt skrifaður hjá
þér. .
— Hún er veik, og þegar Eve
er ekki hér, verður einhver að
líta eftir henni.
Já, en hvað um elsku
mömmu, eða þessa fóstru með
svarta trýnið?
— Anna er alveg ómöguleg
o.g getur ekkert gert fyrir hana.
Og í hreinskilni sagt, held ég að
mamma hennar geti ekki gert
mikíð méir.
— Þú talar eins og gömul
kerling. Þú veizt alla skapaða
hluti, en mæðurnar ekki nejtt.
Hún varð kafrjóð og augun
skutu neistum. — Hvernig vog-
arðu þér að tala svönia við mig?
Hann leit á hána méð gráum
auguhum. Hún fékk þá óþægi.-
legu tilfinningu, að hann horfði
beint í gegnum hana.
— Ég sagði aðeins, að þú tal-
aðir og hagaðir þér eins og bjáni.
Það er ekki hægt að kalla það
nema flótta, hvernig þú hangir
yfir þessum krakka.
— Flótta?, Flótta frá hverju?
— Frá mér, auðvitað! Svo
brosti hann eyrna á milli.
— Hversvegriá — hversvegna
ætti ég að flýja frá þér?
— Spurðu sjálfa þig. En ég er
viss um, að þú vilt ekki viður-
Jcenna sapnleik^nn. Hún hafði á
tilfinningunni, að kinnar hennar
væru rauðglóandi.
' ‘' — Þú ert óþolándi!1 • • -• »*.
— Það getur • vél . verið. ■ En é>g
veit, að þú hefur notað þetta
barn sem tylliástæðu til að forð-
ast mig svo dögum skiptir. Þú
mátt ekki blanda rómantískum
tilfinningum inn í vinnu þína •—
að minnsta kosti ekki fyrr en
henni er lokið.
— Hún svaraði æfareið: —
Þegar vinnunni er lokið, vona ég
að ég sjái þig aldrei meir!
— Við gétum alltaf rætt um
það. Það mikilvægasta er, að við
erum bæði lifandi og að við get-
um að minnsta kosti talað saman.
Hann var orðinn alvarlegur aftur
og hún reyndi að róa sig.
-— Þú sagðir í gærkvöldi, að
við hefðum ekki mikinn tíma.
Meinarðu að það sé af því, að
það er minna en vika til tuttug-
asta og fimmta?
— Já, einmitt og fyrir þann
tíma. verð ég að hafa komið
Madeline og þér aftur til Singa-
pore.
— Heldurðu að það verði bar-
izt? Hann brosti skökku brosi
—r Éb býst ekki við, að það
verði beinlínis friðsamlegt.
— Getum við þá ekki bara far-
ið af stað?
— Þú meinar svona að við
göngum bara út í frumskóginn?
Ég hef gert það einu sinni áður.
Ef blóðsugurnar éta mann ekki
upp til agna, þyrnikjarrið rífur
mann ékki í tætlur, maður fær
ekki malaríu eða einhverja pest,
drepst maður .af þreytu eða
þorsta.
— Það er sem sagt ekki skóg-
arferð sem maður hlakkar til. En
þegar við komum hingað, var
frú Mantesa mjög í mun að
losna við okkur. Mannstu ekki,
að hún bauð okkur flugvélina?
— Já, en þegar ég nefndi það
við John í dag, sagði hann að
fjugmaðurinn væri mjög veikur.
— Þú trúðir því þó væntan-
'legá ékki?
* Auðvitað-ekki?
~r -Hversvegna. heldur þú,. að
þau haldi okkur þá hérna?
spurði Fay.
— Einfalt, kæri Watson! Við
vitum of mikið. Ég giska á, að
ef við hjörum svo lengi, verðum
við áreiðanlega drepin í bardag-
anum, sem kemur til með að eiga
sér stað þann 25. Það fór hrollur
um hana og rödd hennar skalf:
— Ég held ekki, að ég sé neitt
sérstaklega hughraust, Alan.
Hann flýtti sér til hennar og tók
hana í fangið:
— Vertu nú ekki heimsk, ást-
in mín. Það er enginn hugaður.
Þegar ég er í einhverju svona
starfi, er ég með hjartað í bux-
unum allan tímann. Þeir sem
ekki eru hræddir, eru venjulega
allt of fílfdjarfir eða of heimskir
til þess að afreka nokkuð. Hún
lagði höfuðið upp að öxl hans.
Það róaði hana. Hún leit upp á
hann með stóru hnotubrúnu aug-
unum:
— Ertu líka hræddur, Alan?
Hann brosti til hennar.
— Ég er ekki síður hræddur en
þú og Madeline við að dvelja í
þessu húsi, viðurkenndi hann.
Svo hélt hann áfram: — Þú
gekkst inn í þetta með opnum
augum. En Madeline, veslingur-
inn litli, vissi ekki hvað hún var
að gera. Ég verð að sjá um, að
koma henni undan, áður en þeir
fara að skjóta. Hún sneri sér
snöggt undan. Hún hafði verið
glöð og ánægð, en nú vall reiðin
upp í henni á ný.
— Semsagt, Madeline kemur
á undan öllu öðru? spurði hún.
— Ég held að það hafi ekki ver-
ið svo erfitt að koma Madeline
hingað, hélt hún áfram, þegar
Alan svaraði ekki.
— Það er kanske rétt. Ertu að
gefa mér gullhamra, eða Charl-
es?
— Ég býst við að þú vitir það,
Alan, svaraði hún reiðilega og
hélt svo áfram: — Hvern fjand-
ann á ég svo að gera við Charles?
— Ég vil að þú ljúgir ein-
hverjum skrattanum í hann, svo
hann þori ekki annað en að
vinna með okkur. Ljúgðu í hann
hverju sem þú vilt. Kannske að
sannleikurinn hafi mest áhrif.
Til dæmis framburður Sonyu
um að pabbi hennar muni drepa
hann.
— Þú kærir þig víst ekki mik-
ið um Charles? Maður gæti hald-
ið að þú værir afbrýðissamur út
í hann.
— Ég held í raun og veru ekki
að ég hafi neina ástæðu til þess.
— Og þegar hann er orðinn
hæfilega meyr og hræddur,
hvað þá?
— Þá stingurðu upp á því, að
við förum af stað í flugvélinni
hans, eins fljótt og hægt er. Við
verðum að flýja í nótt eða
minsta kosti eins fljótt og hægt
er.
— En hvernig á ég að koma
honum til þess? Hann hló.
— Þú ert hjúkrunarkona, vin-
an. Þú hlýtur að vita hvernig á
að meðhöndla karlmenn.
— Ég reyni að tala við hann í
í kvöld, en ég held að það verði
ekki auðvelt. Sheba gætir þess
vel, að ég sé ekki í einrúmi með
Charles. Hann leit snöggt á
hana.
— Ég held að meira liggi á bak
við það. Ég held að hún láti
líta svo út að hún daðri við
Charles, til þess að leyna því, sem
hún raunverulega ætlar.
— Kannske hefurðu rétt fyrir
þér. Mér hefur aðeins dottið í
hug, að það væri eitthvað loðið
við þetta flangs utan í Charles.
Hverjum er hún ótrú? Okkur eða
manninum sínum? Það skiptir
raunar ekki máli, því mér er
sama um Santers. Ég held að
hann vilji ekki aðeins losna frá
henni, heldur einnig frá því, sem
hún hefur flækt hann inn í. Ég
held að hún hafi komið honum
til þess að koma aftur til Malaya.
Hún hefur eitthvert tak á honum,
og það er kannske þessvegna,
«. tbi VIKAN 45