Vikan - 17.11.1966, Blaðsíða 46

ERU
UNGLINGUNUM
NAUDSYNLEG
46 VIKAN 46 tbl-
Bandarísk rannsókn leiðir í Ijós, að marg-
ir eiga auðveldara með að nó nánu sam-
bandi við annað fólk gegnum síma en
augliti til auglits.
Flestir, sem hafa unglinga á heimilunum,
kannast við vandræðin af óhóflegri símanotkun
þeirra. Þurfi þeir eða aðrir að hringja í númer-
ið, er hugsanlegt að það sé á tali í allt að tvær
klukkustundir, og þoli erindið ekki þá bið, verð-
ur að taka á sig ferð á staðinn eða biðja land-
símann að slita. Sé tekið dæmi úr Reykjavík,
mundi oftlega borga sig að fara sunnan af Sel-
tjarnarnesi inn í Sólheima og til baka aftur,
fremur en sitja við árangurslausar tilraunir að
ná símasambandi. Heimilisfólk fær með höpp-
um og glöpum að skreppa í símann, þegar hlé
verður á endalausu blaðri unglinganna við vin-
ina.
Þetta hefur orðið mörgum undrunar- og
hneykslunarefni, sérstaklega þeim, sem ekki ól-
ust upo við simann sem sjálfsagt tæki. Sumir
segja að þessi ósiður loði frekar við stúlkur en
drengi, en víða má ekki á milli sjá, hvort kyn-
ið er með meira símaæði. En orð eins og æði,
blaður og ósiður nota hjálparvana foreldrar
um þetta fyrirbrigði — a.m.k. þangað til þeir
hafa lesið þessa grein! Það hefur nefnilega kom-
ið upp á daginn í Bandaríkjunum — en þar er
sagt að unglingarnir séu allra unglinga æstast-
ir í símann — að þetta sé líklega hollur ávani
og nauðsynlegur fyrir sálarlífið, á vissu ævi-
skeiði.
Mæður hafa tekið eftir því, að dætur þeirra
og vinkonur, sem tala saman í símann um allt,
sem þeim liggur á hjarta, hafa oft sáralítið að
segja, þegar þær eru saman. Það, sem þeim
fer þá á milli, ?r venjulega kæruleysislegt tal
og fliss, en í gegnum símann er talað um ásta-
mál, heimilisvandamál og yfirleitt öll viðkvæm
mál. Margt verður á unglingsárunum að mikil-
vægu stórmáli, og síminn verður að nokkurs
konar skriftastól, þar sem létt er á huganum.
I Bandaríkjunum fóru nokkrir geðlæknar að
taka eftir því, að sumir sjúklingar þeirra áttu
miklu auðveldar með að tjá sig gegnum síma en
í viðurvist læknisins, og þar sem lækning átti
að fara fram með samtölum til að grafast fyr-
ir rætur geðtruflana, notuðu þeir sér símann í
sumum tilvikum með góðum árangri. Þarna var
aðallega um að ræða sjúklinga, sem þjáðust af
öryggisleysi gagnvart öðru fólki og gátu illa
komizt í náið samband við aðra. Þetta verður
að teljast óeðlilegt fólki á fullorðinsaldri, en
þegar hafður er í huga umbrotatími gelgju-
skeiðsins, má e.t.v. líta á simtöl unglinganna í
öðru Ijósi.
Unglingar þjást oft af feimni og minnimátt-
arkennd. Sumir munu nú hrista höfuðið yfir
þessu og telja að nútímaunglingar mættu að
skaðlausu hafa meira af þessum eiginleikum,
en átta sig þá ekki á því, að óeðlileg læti og
gauragangur stafar einmitt oft af öryggisleysi.
Unglingarnir klæða sig allir eins eða sem lík-
ast, eru saman f hópum og gera yfirleitt allt til
að dyljast sem einstaklingar. En hvað er betra
dulargervi en síminn?
Áður fyrr átti fólk náið samband við aðra með
bréfaskiptum, og óhugsandi var að stofna til
ástasambands öðru vísi en að tjá sig bréflega.
Þarna er sami hluturinn á ferð, þar sem sím-
inn er, nema hvað hann er handhægari og fljót-
ara er að ná með honum sambandi. Ungt fólk
þarf að fálma sig áfram í heimi hinna fullorðnu
og sumar þær tilfinningar, sem það finnur nú í
fyrsta sinn, eru svo nýjar og ógnandi, að það
er beinlínis ekki hægt að tala um þær öðru vísi
en með símann sem vörn — það væri óhugsandi
að mæta augnaráði annars fólks í því sambandi.
Unga stúlkan, sem þarf að ræða eitthvað mikil-
vægt við vinkonu sína í næsta húsi, notar sím-
ann til þess, þótt ekki séu nema nokkur skref á
milli þeirra. Það má taka það sem merki þess,
að hún sé að verða tilfinningalega fullþroskuð,
ef hún leitar frekar návistar hennar. Það þarf
töluvert þrek til að standa andspænis um-
heiminum óvarinn af öðru en s(nu eigin sjálfs-
trausti.
Með þessu er nú ekki verið að segja, að rétt
sé að leyfa unglingunum hömlulaus símaafnot.
Þetta er aðeins skrifað einhverjum til skýringar
og e.t.v. huggunar í símaraunum þeirra. *