Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 11

Hér er Jcns f fremur óhugnanlegum félagsskap, en við pví er ekkert að gera;
beinarannsóknir eru þýðingarmikill liður f starfi mannfræðinga.
Frá alþjóðaþingi mannfræðinga og þjóðfræðinga í Moskvu 1964,
sem Jens Pálsson sótti sem fulltrúi íslands. Blondínan, sem hann
er að heilsa, var í sendinefnd Póllands á þinginu. Hjá þelm stend-
ur mannfræðingur irá Sómalíu.
f Vínarborg voru róstur miklar
og hræðsla við valdabrölt nazista
'og sá ég uppþot á götunum. Lög-
reglumenn á hestum börðu
hraustlega frá sér. Einu sinni
týndist ég í þessari borg, var
skæður með að stelast frá þeim
sem var með mér og æða út í
mannhafið. Eftir það var sett
festi um háisinn á mér með
nafni og heimilsfangi, rétt eins
og ég væri lítill hvolpur, sem
ekki mætti missa. Einu sinni
var ég tekinn fastur ásamt for-
eldrum mínum og dúsuðum við
heilan dag í varðhaldi. En allt
var byggt á misskilningi. Lög-
reglan hafði fundið skjöl með
Eimskipafélagsmerkinu í fórum
föður míns.
— Og þú sigldir aftur þremur
árum seinna?
— Já þá fór ég til Kaup-
mannahafnar og var settur í
kaþólskan skóla. Ég fyrirleit
þessar svartklæddu nunnur sem
kenndu og neitaði að beygja kné
mín fyrir Maríu mey í kirkjunni.
Og ég lét ekki þar við sitja að
halda fast við mína lútherstrú
heldur fór ég að boða hana fyrir
skólabræðrum mínum, með þeim
afleiðingum að þeir snérust allir
á móti mér nema einn heiðurs-
maður sem alltaf stóð með mér.
— Og hvað svo?
— Loks var ég sendur einn
heim til fslands aftur. Sjóferðin
var skemmtileg frá „lille Dan-
mark.“ í Edehborg fór ég í land
með tveimur veraldarvönum ís-
lendingum og erlendri stúlku og
Framhald á bls. 42.
48. tbi. VTKAN 11