Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 12

Ég þekkti húsið á ströndinni. í
undirvitundinni hefi ég líklega bú-
ist við því, löngu áður en ég
beygði fyrir götuhornið og kom
auga á það, hvíta framhliðin, stóra
reykháfinn og vindhanann á þak-
inu. Snyrtilegur grasbali hallaðist
niður að læk, sem rann þar fram-
hjá.
Hamingjan veit að við vorum
búin að tala oft og lengi um það,
húsið í sveitinni, sem væri hæfilegt
fyrir okkur þrjú, það hafði verið
aðal umræðuefni okkar um lengri
tíma. í hvert sinn sem Joanna
dúðaði þriggja ára son okkar, til
að fara með hann í gönguferð,
sagði hún: — Heldurðu ekki að
það væri dásamlegt, ef Michael
gæti farið einn út að leika sér, á
okkar eigin grasflöt? Og svo þeg-
ar hún kom aftur með hann inn og
var að hreinsa þessi óhreinindi,
sem eru svo einkennandi fyrir Lund-
únaborg af honum, sagði hún venju-
lega: — Ég sé húsið okkar í anda,
sé það greinilega. Hvíta snjó-
hvíta veggi og bláar gluggalokur,-
og lækinn eins og silfurþráð á
milli trjánna. Svo þegar hún var
búin að losa drenginn við það
mesta af dúðunum, sagði hún venju-
lega í afsökunartón: — Það hlýtur
að vera þreytandi fyrir þig að vera
giftur svona leiðinlegri konu, sem
sjaldan hefur neitt annað í huga,
en hús í sveit. Finnst þér ég vera
afskaplega kjánaleg?
Auðvitað fannst mér það ekki,
hún var einfaldlega altekin af
draumi, sem ég var farinn að taka
þátt í með henni. Yfirleitt öll ung
hjón, sem búa í litlum íbúðum í
London, eiga þann draum, að geta
með tíð og tíma eignazt lítið hús
í sveitinni, fyrir nýgift fólk eru súð-
aríbúðir auðvitað yndislegur dval-
arstaður, einskonar virki gegn um-
heiminum. En þegar börnin fara að
koma, verða stigarnir ósjálfrátt
miklu brattari og hærri, og þá
verða þessar íbúðir líkari fangelsi.
Santarell-hjónin, sem bjuggu
fyrir neðan okkur, Fitzpatrickhjón-
in á götuhæðinni og ungu hjónin,
sem léku sígaunahljómlist í kjallar-
anum, þar sem grindur voru fyrir
gluggunum, höfðu öll sömu hug-
sjón, að eignast sjálf blett þar sem
þau gætu andað að sér hreinu
lofti og hlustað á fuglasöng fró
sínum eigin rósarunna. Þegar þau
voru búin að borga húsgögnin,
eignast sæmilegan bíl, fóru þau að
líta í kringum sig: — Hvaða útborg
hefði beztu skólana, góðar verzl-
anir og þægilegastar lestarferðir til
London? Þetta voru þær spurningar
sem spóluðu í höfðum okkar allra.
Joanna talaði um þetta eins og
við hin, en þó á annan hátt; f
huganum var hún búin að velja
húsið.
Þetta var skrítið, já það var eigin-
lega furðulegt, hve vel hún þekkti
þennan stað, sem hún hafði aldrei
augum litið.
Kvöld nokkurf, þegar við vorum
hjá Winterfield-hjónunum í kjallara-
íbúðinni, að hlusta á hljómlist.
heyrði ég Joönnu segja upp úr
eins manns hljóði: — Það eru vand-
ræði að það skuli ekki vera neinn
skápur með loftræstingó í húsinu. . .
Louice Winterfield var að setja
nýja plötu á fóninn, sneri sér við
og sagði: — Þú kallar það vand-
ræði, við höfum ekki einu sinni
tauskáp. Hún lagði frá sér plötuna
og spurði. — Hvar er þetta hús?
Úti í sveit, sagði Joanna, hálf
vandræðaleg.
— Hvað á það að kosta?
— Ég veit ekki einu sinni hvort
það er til sölu. Það getur líka verið
að það sé alls ekki til.
— Þú meinar að það sé aðeins
ímyndað hús?
— Ekki beinlínis, sagði Joanna
og hrukkaði ennið. — Mér finnst
stundum að.ég hafi búið þar fyrir
mörgum árum. Þetta er auðvitað
kjánalegt, vegna þess að ég er
fædd í Portsmouth og hefi búið
hér í London, síðan ég giftist.
Sharon Fitzpatrich hló. — Er eitt-
hvqð af sígunablóði í þér? Ertu
skyggn?
Joanna brosti, en brosið náði
ekki til augnanna. — Dreymir þig
aldrei um hús í sveit?
— Stöðugt, sagði Sharon. Mig
dreymir líka um skemmtisnekkju og
um það að fá stóra vinninginn í
happdrættinu.
— Hvers konar hús dreymir þig
um?
— Það fer eftir atvikum. Þegar
ég hlusta á plöturnar hennar Lou-
isu, langar mig mest til að eignast
spánska hacienda, úr terracotta
múrsteini umvafið vínviði.
— Mamma sendi mér nýjan kokk-
teilkjól um daginn, sagði Louisa,
— og mig fór strax að dreyma um
París. Ég gæti helzt ekki hugsað
mér neitt minna en speglasal.
— Ég er nú ekki svo kröfuhörð/
sagði Joanna, — ég sé alltaf sama
húsið. Rödd hennar varð mild og
fjarræn. — Það er vafningsviður
meðfram veröndinni og í andyrinu
er gömul afaklukka, þeirrar tegund-
ar sem sýnir kvartilaskipti tunglsins.
Við vegginn í setustofunni er stór
arinn, hlaðinn úr múrsteini. Glugg-
arnir uppi eru opnir og ég heyri
lækjarniðinn alla nóttina.
Eftir andartak sagði Louise: — Þú
ert bara illa haldin, ertu það ekki,
unginn minn?
— Þetta er ekki venjuleg „hús-
veiki", sagði Joanna. — Ekki þess-
konar sem maður fær við að lesa
auglýsingar frá fasteignasölum. Ég
þekki þetta hús, út og inn, frá
sópaskápnum í eldhúsinu að vind-
hananum á þakinu. Louise, ég veit
að þetta hús er til, það bíður eftir
því að ég flytji í það.
Ég vaknaði fyrir sólarupprás
næsta morgun, við það að Joanna
var að gráta.
— Joanna, hvað er að þér?
— Ég gerði sjálfa mig að fífli.
— Nei, nei, það var öðru nær.
Þú ert bara með einhvern anga af
timburmönnum. Ég tók hana ( faðm-
inn, en hún lét ekki róast. Axlir
hennar skulfu og hún beit í kreppta
hnefana. — Er þetta út af húsinu?
Hún kinkaði kolli og sneri sér
undan.
— Það fer nú að líða að því að
við getum farið að athuga það,
sagði ég glaðlega. — Mér hefur
gengið vel undanfarið og umboðs-
laun mín eru stöðugt að hækka.
Reyndu að sofna, ástin mín. Eftir
nokkra mánuði förum við að leita
fyrir alvöru.
— Eftir nokkra mánuði, andvarp-
aði hún. — Ég veit að ég haga
mér eins og asni, en draumurinn
var svo raunverulegur. Ég sá húsið
aftur í nótt. Ég gekk upp að aðal-
dyrunum, en þær voru læstar. Ég
reyndi að ýta á þær, en það var
árangurslaust. Þá heyrði ég raddir
allt í kring um mig, sem hvísluðu:
— Þú kemur of seint, — of seint.
Við hefðum getað orðið svo ham-
ingjusöm, en þú komst ekki, hvernig
sem ég kallaði. Þú reyndir ekki einu
sinni að finna mig.
Ég skal finna húsið þitt, Joanna,
sagði ég. — Ég lofa því upp á æru
og trú . . .
Ef til vill verða allir hlutir að bíða
síns tíma, eða þangað til við erum
reiðubúin til að veita þeim viðtöku.
Næsta morgun ók ég til Essex,
til að athuga skaðabótakröfu á
einum búgarðinum rétt hjá Baintree.
Þegar ég var að þræða örmjóar
göturnar, út að þjóðveginum, kom
ég allt í einu auga á það í kvöld-
sólinni. Það var útilokað að það
gæti verið missýning; ég var bú-
inn að heyra svo margt um húsið
hennar og komst ekki hjá því að
þekkja það. Bláu gluggahlerarn-
ir voru opnir og lögðust upp
að hvítum múrnum. Hár og mjór
reykháfur og blómin meðfram lækn-
um, sem Iiðaðist eins og silfurþráður
milli trjánna; þetta var alveg ótrú-
legt. Vindhaninn var líka á sínum
stað og vafningsviðurinn við ver-
öndina. Þarna var örugglega heil-
næmt loft og nægilegt athafnasvæði
fyrir lítinn dreng á grasflötinni. En
einhverveginn fannst mér eitthvað
dularfullt við húsið, það var eins (
og það væri lokað fyrir umheim-
inum.
Ég kom auga á handskrifað
spjald og ég þurfti ekki að lesa
á það til að vita hvað þar stóð.
Það var auðvitað: „Til sölu". Það
var ekki laust við að ég fyndi til
máttleysis í fótunum, þegar ég steig
út úr bílnum. Ég reyndi að telja
sjálfUm mér trú um að Joanna
hefði einhvern tíma ekið þarna
framhjá ( barnæsku og myndin af
húsinu hefði prentazt í hugskot
hennar, en með sjálfum mér vissi
ég að það gat ekki staðizt.
M|ög gamall maður kom til dyra.
Fótleggir hans voru eins og sóp-
sköft og það var eins og hann hefði
skroppið saman innan í upplitaðri
peysunni.
— Ef þér komið út af enginu?
sagði hann með titrandi öldungs-
rödd, — þá getum við ekki leigt
Framhald á bls. 25