Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 19

Hinn mikli Lama, lifandi guð og holdi klæddur Búdda, skoðar Spijkerinn í
Urga. Hann vildi ekki taka á móti Borghese prinsi, af því hann hafði boðið
kínverska borgarstjóranum í ökuferð, en bauð Frökkunum til sín á þeirri
forsendu, að hann ætti ógangfæran bíl og vildi gjarna fá hann í gang. Þegar
til kom, rcyndist þetta vera vélarlaus gluggasýningargripur. — Hvítu menn-
irnir eru, talið frá hægri: Godard, Cormier, du Taillis.
Hér naut aflmikil Italan sín
til fulls. Hún þaut gegnum gróft
grasið, það var frekar eins og
hún flygi en að henni væri ek-
ið. Um leið og prinsinn ók fram
úr þeim á Spijkernum, dró hann
ofurlítið úr ferðinni og kallaði
yfir til þeirra:
— Ég var að fara fram úr Pons.
Hann er rétt á eftir ykkur. Hann
segir að allt gangi samkvæmt
áætlun (tout marche a souhait).
Svo herti hann ferðina aftur
og hvarf á undan þeim. Cormier
kom upp að hliðinni og spurði
hvað Borghese hefði sagt. God-
ard endurtók skilaboðin og bætti
við: — Þarna fer hann. Hann á
aðeins eina ósk, og það er að
stinga okkur af.
Cormier, sem var einlægur að-
dáandi léttbyggðra bíla, varð
súr á svipinn, þegar hann horfði
á Itöluna hverfa svo léttilega á
undan þeim. En hann sagði að-
eins: — Hann ætti að fara svo-
lítið varlegar. Ef hann ætlar að
halda svona áfram, líður ekki
á löngu, þar til hann hefur að-
eins brotajárn í höndunum.
Þannig minntust þremenn-
ingarnir þessa atburðar. Barzini
var hinsvegar ekki alveg eins
minnisgóður. Hann sagði, að
Contalinn hefði verið stöðvað-
ur, þegar þeir fóru fram hjá
honum. Pons og Foucault virt-
ust vera að rannsaka vélina.
Borghese hægði ferðina til að
bjóða fram hjálp sína, en Pons
sagði að það væri óþarfi. Borg-
hese gat sér þess til, að þeir
væru að láta vélina kólna, og
jók hraðann. Hálfri klukkustund
síðar fór hann fram úr hinum bíl-
unum og heilsaði þeim. Barzini
minntist þess ekki, að hann hefði
minnzt á Contalinn. En hvað
sem satt var í því máli, var
eitt víst: Pons var úr leik.
De Dionarnir og Spijkerinn
héldu áfram saman, án þess að
reyna að halda í við ítöluna.
Cormier fór á undan og áður en
langt um leið kom í ljós, að hann
var villtur. Það tafði þá enn-
fremur, að hann vildi alls ekki
viðurkenna það fyrst í stað, en
að lokum sneru þeir þvert af
leið, þangað til þeir fundu
greinileg merki eftir Itöluna.
Krókurinn, sem þeir fóru, var
ekki erfiður yfirferðar og þeir
höfðu ekki miklar áhyggjur af
Pons. Hann var rétt á eftir þeim.
Svo hafði Borghese sagt. Ef
hann hefði farið beint í spor
Itölunnar, sem þeir vonuðu, hlaut
hann nú að vera kominn all-
langt á undan þeim. Ef hann
hefði fylgt þeim eftir, hafði
hann fremur unnið á en hitt,
meðan þeir töfðust við að greiða
úr villunni. Það var ekki ástæða
til að hafa áhyggjur af honum.
Pons var margar mílur á
eftir. Hann stóð við Contál-
inn, á götuslóðanum, þar
sem Borghese hafði skilið
hann eftir. Það var ekki allt
samkvæmt áætlun. Hann var
bensínlaus. Það var nákvæm-
lega hálfur lítri eftir á tank-
t num.
Það var ennþá miður morg-
unn, það var engin ástæða til
að óttast. Hann var rétt á
eftir hinum, og þeir mundu
fljótlega stanza til að bíða
efrtir honum. Líklega myndu
þeir senda Borghese til baka
til að hjálpa honum. Það var
hluti af samkomulaginu. Svo
var komið hádegi. Þeir hlutu
að hafa snúið við og vera á
leið inni til þeirra núna.
Guizzardi sækir vatn í brunn á hina síþyrstu Itölu.
Hópur reiðmanna rcynir sig við Itöluna í Urga.
Svo kom kvöld, og menn-
irnir tveir voru að deyja úr
þorsta. Við verðum að
finna vatn, Foucault. Við
verðum að fara meðan enn
er einhver skíma, svo við get-
um verið komnir hingað aft-
ur, þegar þeir koma.
Pons og Foucaúlt gengu út
á sléttuna.
ítölunum gekk vel. Þeir héldu
um 25 mílna hraða á klukku-
stund, og það var ekki fyrr en
þeir voru komnir út af gras-
lendinu, og yfir á sólbakaða,
rauðleita jörð og óslétta, að vél-
in hóstaði og þagnaði svo. Bens-
ínið var búið úr aðalgeymunum.
Þeir höfðu eytt 83 lítrum af
bensíni, sem eftir útreikningum
hefði átt að duga þeim 130 míl-
ur. Þeir höfðu líka reiknað út,
að innan 130 mílna hefðu þeir
átt að ná í áfangastað, sem var
ritsímastöðin í Pong-Kiong.
Borghese ákvað að eyða engum
tíma í að leita að Pong-Kiong,
heldur halda beint áfram. Ef
hann hefði áætlað fjarlægðina
minni en hún var, myndu þeir
bráðlega koma þangað. Ef þeir
væru komnir framhjá, einhverra
hluta vegna, höfðu þeir bæði mat
og eldsneyti til að ná næsta
viðkomustað, og þar að auki
gátu þeir látið fyrirberast um
nóttina í eyðimörkinni. En inn-
an klukkustundar komu þeir
auga á litlu húsaþyrpinguna, um-
hverfis brunninn, þar sem rit-
símastjórinn og lítil dóttir hans
bjuggu, ásamt þremur starfs-
mönnum 200 mílur frá borginni.
Fimm klukkustundum eftir að
Italan kom, renndu Spijkerinn og.
de Dionarnir í hlað. Fyrsta
spurning Godards var:
— Hvar er Contalinn?
Engin svaraði. Það var drunga-
legt andrúmslöft yfir kvöld-
matnum, og allir hlustuðu með
öðru eyranu í von um að heyra
skellina í tvígengisvélinni.
Cormier spurði Borghese um
síðasta sambandið við Pons.
Borghese endurtók, að Pons
hefði sagt að allt væri í lagi, og
að hann þarfnaðist einskis. Lít-
ið fleira var talað. Allir biðu eft-
ir að Borghese byðist til að nota
sinn hraðskreiða bíl og fara
næsta morgun að leita að hin-
um týndu. Með þeim hraða, sem
hann gæti haldið, yrði hann kom-
inn aftur fyrir nóttina.
En Borghese bauðst ekki til
neins. Du Taillis hafði ekkert
vald til að skipa einum eða nein-
um fyrir, en hann lét á sér skilja
að hann ætlaðist til þess að Borg-
hese færi að leita að Pons og
Foucault. En að lokum var það
Cormier sem fór og vakti Borg-
hese og lýsti yfir skoðun þeirra
hinna, að það væri skylda Borg-
heses að fara að leita að týnda
farartækinu.
— Ég legg af stað til Udde
klukkan þrjú í nótt, svaraði
Borghese stuttaralega.
Cormier reyndi að koma vit-
inu fyrir hann, en Borghese sagði
að þeir væru enn í byggð, og
ættu ekki í neinum vandræðum
með að afla sér matar, og ef
nauðsynlegt væri, mannhjálpar.
— En Pons hefur aðeins rúss-
neska peninga með sér. Ég er
með allt silfrið. Hann hefur enga
mongólska peninga.
— Skildu þá eitthvað eftir
handa honum hérna, sagði Borg-
hese.
— Ég hef ekki nóg.
— Þú hefur áreiðanlega 10
taels. Skildu það eftir. Ég skal
lána þér önnur tíu sjálfur, það
gerir tutlugu. Hann þarf ekki
meira. Ritsímastjórinn geymir
þetta handa honum.
Cormier gekk út og sagði sínar
farir ekki sléttar.
— Hann leggur af stað á morg-
un, sagði hann hinum ökumönn-
unum.
— Þetta sagði ég, sagði Godard,
— hann ætlar að stinga okkur
af.
Það var ekki um annað að
ræða, en að allir héldu áfram.
Ef Borghese héldi áfram klukk-
an þrjú í nótt, þýddi það að leið-
angurinn var orðinn kappakstur.
Samvinnuandinn hafði horfið á
einum degi. Hversvegna? Hvers-
vegna vildi Borghese ekki snúa
við? Hvers vegna var einn dag-
Framhald á bls. 32.
47. tbi. VIKAN 19