Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 22

FLOTTINN
TIL
OTTANS
Framhaldssagan
9. hluti
Efftir Jenniffer Ames
ÞaS var söngur í hjarta hennar. Hún óskaði að
hann hefði sagt miklu meira. Hún varð mjög
feimin.
— Ég vildi, að við hefðum
borðað morgunmat hérna á
hverjum morgni. Hversvegna
liggur þér alltaf svona mikið á að
komast héðan burt? Ég er enginn
úlfur.
— Nei, auðvitað ekki. Ég var
líka neydd til að treysta þér. Var
það ekki?
— Ég hef þá víst móðgað þig.
Þú getur verið viss um að ég hef
oft átt erfitt með að halda aftur
af mér. Og ef þessi læti hefðu
ekki verið í hausnum á mér í
morgun, hefði ég sagt þér hvern-
ig tilfinningar mínar eru í þinn
garð. Hvort sem þetta verk okk-
ar hérna heppnast eða ekki,
mundi ég ekki fyrir nokkurn mun
vilja hafa orðið af því.
Það var söngur í hjarta henn-
ar. Hún óskaði að hann hefði
sagt miklu meira. Hún varð mjög
feimin.
— Já, en það hefur heppnazt,
Alan. Þú sagðir, að þú hefðir
fengið upplýsingarnar, sem yfir-
maðurinn vildi fá. Hann kinkaði
kolli.
— Manstu eftir litla af-
greiðslumanninum, sem við hitt-
um þegar við komum á flugvöll-
inn? Ég hélt að hann hefði ekki
mikinn áhuga fyrir gangi mál-
anna hérna. Og það hafði hann
ekki heldur. En í sannleika sagt
fannst honum að það væru of
margir hér, sem gengu í lið með
kommúnistunum. Ef við kom-
umst ekki af stað í nótt, Fay ef
eitthvað skyldi henda mig, þá
komdu þér í samband við hann.
Fjandinn hafi það, hvernig þetta
kínín fer með hausinn á mér. Ég
verð að loka augunum andartak.
Þau voru vön að mætast á
veröndinni til kaffidrykkju
klukkan ellefu. En þennan morg-
un, þegar Fay kom út, var aðeins
Charles þar. Hann leit flóttalega
í kringum sig og flýtti sér svo til
hennar.
— Allt í lagi, sagði hann með
mjúkri röddu. Flugvélin er til-
búin — og bíllinn bíður okkar
við fenjaskóginn. Hann verður
þar klukkan ellefu. Ég þarf líka
að tala við Alan. Hvar er hann?
— f rúminu. Hann hefur feng-
ið malaríukast í morgun.
— Það var fínt. Ef hann hefur
malaríu, dettur þeim ekki í hug
að við séum að hugsa um flótta.
Þetta var alveg prýðilegt.
— Já, það er rétt. Ég var að
gefa honum kínín. Sárið sem
hann fékk í gær, meðan hann var
að synda hefur ekki skánað.
— Hitabeltisfiskarnir geta
verið hræðilegir, sérstáklega
þegar þeir eru vopnaðir hnífum,
sagði Charles.
Nú, svo Charles vissi líka, eða
gizkaði á, að það hefði verið ráð-
izt á Alan meðan hann var að
synda. Hve mikið vissi Charles
annars? Hún var mjög óróleg.
Gat hún treyst honum?
f sama bili kom Madeline út.
Hún var glæsileg í gulum morg-
unsloppnum, en síðustu dagana
var eins og hún hefði elzt. Hún
hlaut að vera meira en rétt rúm-
lega tvítug, eins og Fay hafði
haldið. Hún hlaut að vera komin
fast að þrítugu.
Fay sagði henni, að Alan hefði
fengið malaríukast.
— En hvað það var leiðinlegt.
Má ég líta inn til hans?
— Þegar ég fór frá honum var
hann sofandi, en ef þú kemur með
mér geturðu fengið að líta á
hann.
— Ef þið farið báðar frá mér,
verð ég sjálfur að halda mér fé-
lagsskap, sagði Charles súr á
svip. Madeline hló stutt og sagði:
— Ég neyðist til þess að hafa
með mér siðferðisdömu inn í
herbergi Alans. Á leið þeirra eft-
ir ganginum sagði Madeline:
— Þrátt fyrir alla hans sjarma,
held ég, að það sé ekki þægilegt
að eiga hann fyrir óvin. Fay
þagði. Það var einmitt það, sem
hún hafði sjálf verið að hugsa
um allan morguninn.
— En við neyðumst til þess að
reiða okkur á hann, sagði hún. Og
hún hélt áfram að segja Madeline
frá flóttaáætluninni. Madeline
kinkaði hægt kolli:
— Þetta er áreiðanlega allt í
lagi en -— hún þagnaði hugsi.
— Alan vill endilega, að við
reynum að strjúka, sagði Fay.
Madeline kinkaði aftur kolli.
— Þá heppnast það kannske.
Alan hefur alltaf verið dugleg-
ur að bjarga sér. Hann slapp
burt frá Japönum, og hann
slapp burt frá öllum.... öllum
kvennaskaranum. Hann hlýtur
að hafa hjarta úr tinnu, bætti
hún heiftúðug við.
Rödd þeirra hlaut að hafa vak-
ið Alan, því hann opnaði augun
og reis upp við dogg.
— Halló, þið báðar! Er þetta
móttökunefnd? Hann brosti
þreyttur. Madeline gekk til hans,
settist niður við hlið hans og
lagði hendur sínar utan um hans.
— Ertu raunverulega veikur,
Alan?
— Við skulum ekki tala um
það. Ég kemst yfir þetta, eins
og þú segir alltaf. Hann snéri
sér að henni og brosti hlýlega
til hennar. Fay fékk sting í
hjartað. Hún vætti varirnar.
— Ég ætla að fara aftur og
tala við Charles. Madeline tók
skjótt við sér og sagði:
— Já, þú verður að halda á-
fram að vera góð við hann, ann-
ars komumst við víst ekki lifandi
héðan. En verður Alan nógu
hress til að ferðast? Alan greip
fram í fyrir þeim.
— Auðvitað, ég hef fengið
verri malaríu en þessa og samt
komizt i gegnum frumskóginn.
— í þetta skipti átt þú að
fljúga, minnti Madeline hann á.
— Ef hamingjan er með okkur,
muldraði Alan.
Fay var reið og þrá, þegar
hún snéri aftur til verandarinn-
ar. Það síðasta sem hana langaði
til, var að hitta Charles aftur.
22 VIICAN 4b tbl-