Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 35

HEIMILISTÆKI S. F., Sætúni 8, sími 24000
Hafnarstræti 1, sími 20455
Godard reyndi að finna brunn
í nágrenni bílsins. Hann fann
ekkert. Efeir tvser klukkustundir
kom hann aftur að tjaldinu, upp-
gefinn og örmagna.
— Við fáum enga súpu í
kvöld, tilkynnti du Taillis. Við
höfum prímus, en ekkert elds-
neyti. Við getum tuggið súpu-
teninga, en þá verðum við þyrst-
ir.
— Ég hef ekki lyst á neinu,
sagði Godard.
Klukkan var sjö. Cormier var
kominn upp úr Gobi eyðimörk-
inni, en mishæðirnar milli eyði-
merkurinnar og Udde reyndust
de Dion bílnum erfiðar, og
klukkan sjö ákvað Cormier að
búast til nætur. Hann gat þess
í dagbókinni, að næturstaður
þeirra væri í mjög fallegu um-
hverfi, og nóttin hefði verið
prýðileg.
Godard sofnaði snemma. Du
Taillis lokaði augunum, en svefn-
inn lét á sér standa. Godard
bylti sér og talaði mikið. Hann
var steinsofandi. Du Taillis hélt,
að hann væri með óráði. — Við
getum ekki beðið eftir bensíni.
Við verðum að ganga af stað.
Við skulum ýta bílnum á undan
okkur. Við hljótum að hafa það
af.
Að lokum sofnaði du Taillis.
Pons og Foucault lágu grafkyrr-
ir við sitt farartæki, 200 mílum
sunnar. Cormier, Longoni, Coll-
ignon og Bizac, nutu góðrar næt-
urhvíldar skammt frá Udde.
ítalarnir sváfu á ritsímastöðinni.
Þeir risu fyrstir leiðangurs-
manna úr rekkju, fréttu hvar de
Dion áhafnirnar höfðu látið fyr-
irberast um nóttina, en skildu
síðan eftir skilaboð um það, að
þann dag myndu þeir halda á-
fram til næstu ritsímastöðvar,
Tuerin, og þar næsta dag til
höfuðborgar Mongolíu, Urga. Þar
myndu þeir bíða í tvo daga, ef
ske kynni að hinir næðu þeim
þar.
Urga var nærri 500 mílum
norðvestar, en Spijkerinn hafði
stöðvazt. Um nóttina féll hitinn
niður í 4 stig á Celsius. svo
súkkulaðið, sem du Taillis hafði
lýst óæta kássu kvöldið áður,
varð ögn kræsilegra, og menn-
irnir tveir neyttu þess í morgun-
verðar stað, og dreyptu aðeins á
vatni með. Síðan stóðu þeir á
víxl og störðu til norðurs næstu
fimm klukkustundir, þar til sól-
in var komin svo hátt á himin-
inn, að það var óþolandi. Klukk-
an tíu um morguninn, rak God-
ard upp hróp. Þarna var ein-
hver að nálgast — úr suðri. Það
var mannvera á úlvalda. Þeir
hlupu til móts við hana. Þetta
var mongólsk kona — Godard
var enn svo kokhraustur, að hann
gat lýst því yfir að hún væri
fjandanum ljótari. Það kom ekki
í veg fyrir að hann reyndi að
tala við hana með öllum tiltæk-
um ráðum, tungu og höndum,
en kunni ekki orð í öðru en
frönsku. Hún skildi auðvitað
ekkert hvað hann var að fara
svo hann greip til sinna eigin
ráða. Hann tók dráttartaug upp
úr farangri sínum, festi það við
bílinn að framan og hins vegar
í reiðtygin á lilfaldanum. Konan
starði sem heilluð á. Svo lamdi
Godard úlvaldann með höndun-
um, og nauðviljug hélt skepnan
áfram með bílinn í eftirdragi.
Godard tók sér stöðu við stýrið.
Um stund var hann aftur gamli
Godard frá Oceanien og Hotel
de Peking. — Tartarinn du
Gobi! hrópaði hann með glæsi-
brag. — Áfram gakk! Úlfaldinn
hengslaðist áfram. Hjólin grófust
ofan í sandinn. Innan 40 metra
var Spiikerinn fastur. Konan
fylgdist þolinmóð með, meðan
mennirnir rótuðu frá hiólunum
með höndunum. Úlvaldinn hélt
áfram. Bíllinn festist. Konan
beið. Að lokum dæsti hún mæðu-
lega, losaði dráttartaugina úr úlf-
aldanum og hélt áfram til norð-
urs. steinþegjandi.
Du Taillis hafði í flýti fellt
tjaldið, þegar Godard settist
undir stýrið. Nú voru þeir of
magnþrota til að reisa það aftur.
Kjúklingurinn var orðinn að ið-
andi kássu. Þeir köstuðu honum
frá sér. Þeir skömmtuðu sér lús-
arögn af vatni og létu hana end-
ast eins lengi og hægt var. Þeir
húktu í bílsætunum allan daginn.
Þegar birtan tók að fölna, fóru
þeir á kreik, ráfuðu í kringum
bílinn og það brakaði í beina-
grindum undir fótum þeirra.
Báðir höfðu fengið ákafa hita-
sótt. Tunglið kom upp og loftið
varð svalara. En enn höfðu þeir
ekki kjark til að ráðast í að
reisa tjaldið. Þeir létu fyrirber-
ast í tíu klukkustundir, án þess
að hreyfa sig. Svo heyrðu þeir
bjölluhljóm. Þeir litu upp og
sáu úlfaldalest nálgast. Tólf,
stórir úlvaldar komu í áttina
til þeirra og við hlið þeirra
skálmuðu tólf Mongólar. Lestin
hélt áfram, beint að bílnum.
Frakkarnir hristust af hlátri, en
gátu ekki risið upp. — Þökk
fyrir, þökk fyrir, hvísluðu þeir.
Úlfaldarnir héldu áfram. Mong-
ólarnir litu niður á þá, en námu
ekki staðar. Öll þeirra hróp
komu fyrir ekki. Mongólarnir
heyrðu ekki. Þeir heyrðu i
bjöllunum löngu eftir að lestin
var úr augsýn. Allt í einu rak
Godard upp skelfingaróp, það var
ekki vegna hans sjálfs: — Pons,
æpti hann, — Pons, — Pons, —
Pons!
Pons bölvaði þeim öllum, —
Borghese, Cormier, Godard, du
Taillis. Það voru 36 klukku-
stundir liðnar síðan hann og
Foucault hörðu fallið til jarðar
við hliðina á farartækinu, eftir
40 mílna göngu til að leita að
hjálp. Þegar þeir vöknuðu komst
aðeins ein hugsun að: Þeir urðu
48. tbi. VTKAN 35