Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 47

Við bjóóum yóur aó skoóa stærstu sýningu á eldhusum
her á landi. Tvö eldhus ásamt þvotta- og vinnuherbergi
til sýnis i sýningarsal okkar SÍÐUNIOLA 11
Sibu m mula 11. \SF, Simi: 20885
PDGGENPOHL
ELDHÚS
indalegur þankagangur. En hvað
um það, aldrei hef ég orðið eins
gagntekinn við guðsþjónustur og
ég varð í guðshúsum Mormóna.
Allur söfnuðurinn tekur virkan
þátt í þeim og börn lesa oft úr
biblíunni. Og predikarinn er
ekki með neina hvimleiða helgi-
slepju, hann er kátur og á það
til að segja brandara svo að
söfnuðurinn skellir upp úr öðru
hvoru. Mormónar afneita erfða-
synd og vilja að menn lifi lukku-
lega, án þess að vera alltaf skít-
hræddir við guð. Þeir eru á móti
alkohóli og kaffiþambi. Það er
skylda okkar að fara vel með
líkamann, því að hann er guðs-
gjöf, segja þeir. Síðast en elcki
sízt sjá þeir ekkert athugavert
við fjölkvæni, en það bannaði al-
ríkisstjórnin þeim. En mormón-
ar eru menn sannmóralskir og
kærleikur þeirra er ekki aðeins
í orði, heldur og á borði.
í Spanish Fork sá ég fjör-
gamla konu, dóttur séra Rimólfs
(Runka, sem Kiljan gerir í
skáldsögu sinni að Mormóna, en
raunverulega var alltaf lút-
herskur prestur við litla kirkju,
sem enn stendur). Hún talaði
ramma íslenzku og sagðist allt-
af hafa staðið gegn Mormón-
um. Hún klappaði mér og bless-
aði, þessi gamla stolta kona, og
tautaði um leið: „Láttu þá ekki
fella þig, þessa trúvillinga." Þá
fann ég að eitt áttum við sam-
eiginlegt: við höfðum aldrei
brugðizt Lúther!
— Og svo fórstu í háskólann
í Oxford. Hvernig likaði þér þar?
— Þar er mikil skikkjumenn-
ing.
— Hvað áttu við?
— Miðaldasiðir eru þar í
heiðri hafðir og maður er neydd-
ur til að ganga í skikkj.um, ekki
aðeins við hátíðahöld, heldur
líka þegar maðui- sækir fyrir-
lestra og étur í College. Matast
er við langborð en fyrst er flutt
borðbæn á latínu og síðan súpa
lapin af blikkdiskum. Skikkju-
laus maður mátti með engu móti
komast í matarsal. Hann var
hreinlega sveltur. Einu sinni
gleymdi ég að skríðast „hemp-
unni“ minni en tókst samt að
læðast inn undir annars manns
skikkju. Það var kollega minn,
Jorubi frá Nigeríu sem kom
mér til hjálpar. Við urðum góð-
ir vinir og hann kom síðar
til Þýzkalands. Hann var orðinn
eins og skugginn minn.
— f Oxford lagði ég aðallega
stund á þróunarsögu frum-
manna. í þeirri grein var kenn-
ari minn Dr. Weiner, sá sem átti
einna mestan þátt í því að fletta
ofan af Piltdown-svindlinu. Þú
kannast við það. Árin 1912—15
fundust í Englandi, hauskúpa
af manni og kjálki sem var tal-
inn tilheyra henni. Kjálkinn
líktist því mjög að vera af apa
og vantaði vissa hluta. Samt
trúðu flestir fremstu mannfræð-
ingar Englendinga og margir
aðrir því, að hér væri fundinn
stórmerkilegur frummaður,
milliliður apa og manns og hefði
sá haft hauskúpu eins og nú-
tímamaður með svipað heila-
bú en apalíkan kjálka. Voru
enskir lengi vel mjög stoltir af
þessum frummanni sínum, sem
studdi þá úreltu kenningu að
heilabú frummannsins hefði
þróazt örar en ýmsir aðrir
líkamshlutar. En Suðurafrík-
anski Gyðingurinn Weiner var
einn þeirra sem véfengdi skoð-
anir hinna glöðu Englendinga
og sannaði með öruggum nýtizku
aðferðum að kjálkinn var raun-
verulega af apa og gat ekki til-
heyrt hauskúpimni.
48. tbi. VIKAN 47