Vikan - 01.12.1966, Blaðsíða 52

<3*v

Framleiöum ýmsar tegundir af leikföngum úr
plasfí og tré. Sterk, létt og þægíleg leíkfföng,
jafnt ffyrír telpur og drengi. Fjölbreytt urval
ávallt fyrirlíggjandi.
Stærsta leikfangagerð landsins.
Vinnulieímilið aö Reykjalundi
Simi um Brúarland
Aðalskrifstofa í Reykjavík
eöraborgarstíg 9, Sími 22150
REYKJAIUNDUR
um að það sé sáralítill grundvall-
armunur á hugsanahætti ein-
staklinga eftir kynþáttum ef
þeir búa við svipuð ytri skilyrði.
Auðvitað má finna mismunandi
tíðni ýmissa „sálareinkenna“
innan mismunandi kynþátta en
flest þeirra má sennilega rekja
fremur til ytri aðstæðna en
erfða.
— Er ekki erfðafræði hluti
mannfræðinnar?
— Jú, sérhver mannfræðingur
verður að læra mikið í erfða-
fræði mannsins, en sú grein
hennar sem fjallar um sjúkdóma
eða afbrigðileg einkenni manns-
ins er orðin sérstök vísindagrein,
nátengd læknisfræði. Mannfræði-
menntaðir menn fást sjaldan við
sjúklinga. Læknar fást hinsveg-
ar stundum við mannfræðieg
efni þótt þeir séu ekki sérmennt-
aðir mannfræðingar eins og til
dæmis prófessorarnir Guðmund-
ur Hannesson og Jón Steffensen,
sem hafa lagt góðan skerf af
mörkum til mannfræðinnar, hinn
síðarnefndi með beinamælingum.
— Hefurðu hugsað þér að
koma upp mannfræðistofnun á
íslandi?
— Með rannsóknum mínum á
mörgum þúsundum íslendinga
hef ég stefnt að því að leggja
grundvöll að slíkri stofnun og
mér hefur tekizt þetta með
góðum undirtektum almennings
í landinu og styrk opinberra að-
ila.
Ég hef fengið fjárhagsstyrki
frá Alþingi, Vísindasjóði íslands
og Menntamálaráðuneytinu auk
erlendra styrkja og ég er
mjög þakklátur fyrir þetta, en
það hefur aðeins verið upp í
þann kostnað sem samfara er
störfum mínum, í sambandi við
ferðalög, tækjakaup o.þ.h. Ég
hef aldrei fengið grænan eyri í
kaup fyrir störf mín í þágu ís-
lenzkrar mannfræði, en það ber
að þakka hjartanlega að fólk
um allt land hefur stutt mig
beint og óbeint með gestrisni
og aðstoð á ýmsan hátt, oft án
endurgjalds.
— Nú á hin væntanlega
stofnun mín yfir allstórri spjald-
skrá að ráða ásamt öðrum efnivið
er ég hef safnað og er þetta
að nokkru leyti varðveitt hér hjá
mér eins og þú sérð en allstór
hluti er í mannfræðistofuninni í
Mainz þar sem ég hef haft skil-
yrði til að vinna vel úr því. Þfrí
miður hef ég enn ekki fengið
fastan fjárhagsgrundvöll undir
starfsemi mína hérlendis og það
er nærri ógerlegt að vera á hlaup-
um með hinn umfangsmikla
efnivið og nauðsynleg tæki, á
milli landa.
— Mun ekki íslenzka ríkið sjá
sér fært að skapa þér viðunandi.
starfsskilyrði?
— Jú það vona ég ákveðið
svo að ég neyðist ekki til að
fara með allt til útlanda. Menn
virðast almennt hafa áhuga fyr-
ir störfum mínum en þeir skilja
ekki, nema fáir gáfumenn, að
dráttur á fiamkvæmdum vegna
fjárhagsörðugleika getur skaðað
starfsemina svo að óbætanlegt
sé. Aldamótakynslóðin er að
hverfa, hyggðarlög með sínum
sérkennum eyðast, börn og ungl-
ingar mestu umbrotatíma í sögu
þjóðarinnar vaxa, án þess að
stöðugum mannfræðilegum rann-
sóknum á i þróuninni verði við
komið. Flramhaldsrannsóknir
mínar þola ekki bið.
— Geta menn ekki séð hvað
hér er í húfi, sagði Jens að lokum.
Flóttinn til óttans
Framhald af bls. 23
reyndi að brosa, en það tókst
ekki. Varir hennar skulfu of
mikið. Hann tók um báðan hend-
ur hennar.
— Þú ert hrædd, ástin mín.
En reyndu að herða þig upp.
Eftir minna en klukkutíma vit-
um við hvernig fer, vel eða illa.
— Ég er viss um, hvað sem
gerist, komumst við yfir það, eins
og Madeline segir.
— Já. Hann beygði sig niður
og kyssti báðar hendur hennar.
Þegar samtalið var næstum
þagnað, sagði Charles við Made-
line:
— Ég hef verið svo hræðilega
latur í allan dag. Eigum við
ekki að fá okkur stuttan göngu-
túr? Þú hefur okkur vonandi
afsökuð, Sheba. Við verðum ekki
lengi í burtu. Sheba hló.
— Ég er viss um að þið verðið
ekki lengi þarna úti, eftir að
moskítóflugurnar ná í ykkur.
JaJfnvel ekki Don Juan sjálfur
gæti lokkað mig út með sér á
þessum tíma kvöldsins.
— Skelfing ertu rómantísk,
sagði maður hennar. — En ég
hef komizt að því, að ástríðu-
fyllstu konurnar eru gersamlega
lausar við rómantík.
Það urðu heldur engin mót-
mæli, þegar Fay sagðist einnig
ætla að skreppa út, áður en hún
færi í rúmið.
— Ég ætla aðeins að skreppa
inn og ná mér í slæðu, sagði hún.
— Gætið þess að vekja ekki
mann yðar, ef hann sefur, sagði
Sheba. Enn aftur var undarlegur
tónn í rödd hennar. Þegar Fay
kom inn til Alans, sagði hún hás-
um rómi:
— Ég er svo hrædd. Ég veit
ekki hversvegna, en ég er hrædd.
— Allt hefur sína áhættu, sagði
Alan. — Við eigum einskis ann-
ars úrkosta. Rödd hans var hörð,
og hann virtist allur annar maður
en sá, sem hafði kysst hendur
hennar fyrir stuttu síðan. Hún
vissi, að hann var enn með rtokk-
urn hita, en hann leit ekki að-
52 VIKAN 48-tbl-