Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 22

— Við skulum athuga með
herbergi.
Gregory var enn við skrií-
borðið og snéri baki við þeim,
þegar þau gengu inn í forsal-
inn. Hann nam ekki staðar til að
líta á þau, en hann var hættur
að skrifa. Þau gengu til af-
greiðslumannsins.
— Mér þætti vænt um að fá
herbergi fyrir ungfrú Taylor og
mig, sagði Hank. — Við höfum
ákveðið að vera hér í nótt.
— Mér þykir fyrir því sir, en
við höfum engin einstaklings-
herbergi laus. Aðeins eina íbúð.
— Þér sögðuð mér fyrr í kvöld,
að það væri nóg af herbergjum,
sagði Hank. — Hversvegna hef-
ur allt í einu........
Afgreiðslumaðurinn hristi höf-
uðið: — Óvæntir gestir, sagði
hann, — sem ekki höfðu pantað
fyrirfram. En íbúðin, sagði hann
rogginn, — hefur tvö svefnher-
bergi. Það er setustofa með
svefnherbergi og baði sitt hvor-
um megin.
— Er það í lagi, Kay? spurði
Hank.
— Já, að sjálfsögðu, sagði hún.
— Vegabréfin, gerið þið svo
vel, sagði afgreiðslumaðurinn. —
Og hvað um farangurinn?
— Þau afhentu honum vega-
bréfin. — Við höfðum hugsað
okkur að snúa aftur til Madrid
í kvöld, sagði Hank. — Við höf-
um engan farangur.
— Allt í lagi. Ef þið viljið gera
svo vel að fylgja mér .
Gregory var horfinn með leið-
sögubókina og minnisblöðin,
þegar þau fylgdu afgreiðslu-
manninum að íbúðinni á annarri
hæð. Hann kveikti, opnaði glugg-
ana og bauð þeim góða nótt.
Kay og Hank stóðu í rúmgóðri,
lofthárri setustofunni og horfðu
hvort á annað. Bæði álitu mögu-
legt, jafnvel sennilegt, að þessi
íbúð væri það eina, sem laust
væri í hótelinu, en það var einnig
líklegt, að þessi íbúð hefði verið
sérstaklega útbúin fyrir þau. Og
hvort sem staðurinn hafði verið
böggvaður eða ekki, áttu þau
að haga sér eins og hann væri
það.
— Fyrir Charles, sagði Kay,
— og fyrir okkur.
— Við verðum að reyna að
sofa, sagði Hank. Hann lagði
hendurnar á axlir hennar. — Ef
ég frétti eitthvað, skal ég láta
þig vita, þegar í stað. Hann gætti
þess að láta ekki til sín heyrast,
þegar hann hallaði sér fram og
kyssti hana á ermið. — En ég
er hræddur um, að við fréttum
ekkert í kvöld. Kay lyfti hök-
unni og hann kyssti hana hljóð-
laust á varirnar. — Hefurðu
nokkurt svefnlyf, sem þú gætir
tekið?
— Nei, sagði Kay.
— Ef til vill gæti afgreiðslu-
maðurinn ........
— Hafðu ekki áhyggjur, sagði
Kay. — Ég skal reyna að sofna.
— Og svo lýkur þessu á morg-
pn, það er ég viss um.
— Já, sagði Hank. — Góða
nótt Kay.
— Góða nótt, sagði hún.
Hann dró hana fast að sér og
hvíldi kinnina við hár hennar,
aðeins eitt andartak, og svo fóru
þau hvort inn í sitt svefnher-
bergið. Án þess að kveikja ljósið,
lagðist hún í rúmið. í fyrsta
sinn, allar þessar endalausu
klukkustundir, var hún ekki að
hugsa um Charles litla Randall,
jafnvel ekki Carlos Ferraz. Hún
var að hugsa um Hank Wallace.
Hún sagði við sjálfa sig í myrkr-
inu, að það hlyti að vera til auð-
veldari leið fyrir unga stúlku
að kynnast ungum manni.
— f fyrstu gat hún ekki gert
sér grein fyrir hljóðinu, sem hún
heyrði. Svo var það endurtekið,
dauft bank á setustofudyrnar.
Hank hallaði aftur hurðinni inn
til hennar og svo heyrði hún
hann opna hurðina fram á gang-
inn og því næst heyrði hún tvær
raddir, rödd Hanks og annars
manns. Þegar þeir komu inn í
setustofuna, urðu raddirnar
skýrari, og hún þekkti djúpa,
hljómmikla rödd Pierres Gre-
gorys.
— Ég sný mér beint að ástæð-
unni fyrir því, að ég kem á
þessum tíma sólarhrings, sagði
hann. — Fyrir skömmu var ég
að vinna niðri í forsalnum, og
heyrði er þér og ungfrú Taylor
voru að tala saman úti í garð-
inum. Þið voruð undir opnum
glugga; það var ógerlegt fyrir
mig að heyra ekki hvað þið
sögðuð.
— Já? spurði Hank, röddin
tjáningarlaus og kurteis.
— Mér skilst — að þið séuð
í alvarlegum vanda stödd.
— Nú? spurði Hank.
— Það er drengurinn er ekki
svo? spurði Gregory, — sonur
yðar.
Hank sagði ekkert.
— Ég skil þögn yðar, sagði
Gregory. — Þið hafið vafalítið
fengið fyrimæli um að tala ekki
um þetta við neinn. Syni yðar
hefur verið rænt, er ekki svo?
Enn sagði Hank ekkert.
— Það lá í augum uppi, af því.
sem ég heyrði, sagði Gregory. —
Mér fannst líka við matinn, að
þér væruð eitthvað óeðlilegur,
þegar þér töluðuð um drenginn.
Og að hann hefði komið í gær og
væri þegar kominn til Barcelóna,
meðan þér og ungfrú Taylor —
en nú skil ég. Honum hefur verið
rænt. Fyrir alla muni látið yður
ekki detta í hug, að ég sé hér sem
blaðamaður á snöpum eftir efni.
Alls ekki! Drottinn minn, látið
þér yður ekki detta það í hug?
— Mér hafði flogið það í hug,
sagði Hank. \
— Það þykir mér leitt, sagði
Gregory. — Nei, ég kom hingað
aðeins til að bjóða hjálp mína.
Ef ég get gert eitthvað til að
hjálpa, fyrir alla muni leyfið mér
það þá. Ég get ímyndað mér,
hvað þið hafið orðið að þola.
Hvenær gerðist þetta?
— f gærmorgun í Madrid,
sagði Hank.
Þá hafið þið orðið að þola
tvo daga, sagði Gregory. — Hve
hræðilegt! Ég geri því skóna, af
því sem ég heyrði, að þið hafið
komið hingað til Avila eftir fyr-
irmælum barnsræningjanna, og
þeir hafa látið undir höfuð leggj-
ast að setja sig í samband við
ykkur.
— Það er rétt.
Gregory ætlaði að segja eitt-
hvað, hikaði, en svo hélt hann
áfram. — Fyrirgefið, en ég verð
að segja það. Hafið þér hugleitt
þann möguleika, að fá lögrgel-
unni málið í hendur.
— Ekki eitt andartak, sagði
Hank.
— Það gæti þó verið rétt og
gáfulegt, sagði Gregory. — Þér
vitið, að í hvert skipti sem barns-
rán heppnast......
— í guðanna bænum ekki
þetta! sagði Hank og hækkaði
röddina. Ég þekki þessa rök-
semdarfærzlu. Ekki beygja sig
fyrir kröfum barnsræningjanna,
ekki gjalda láusnarféð. f hvert
skipti sem barnsrán heppnasit,
leiðir það til annars! Sá sem get-
ur talað þannig, hefur aldrei
heyrt rödd barnsræningja lýsa
því, hvað komi fyrir barnið, ef
lögreglunni verði gert viðvart!
Nei, herra Gregory, ég hef ekki
látið mér detta í hug að gera iög-
reglunni viðvart.
— Fyrirgefið, sagði Gregory.
— Ég hef dýpstu samúð með yð-
ur. Það er hugsunarlaust af mér
að vera með siðapredikanir. Þér
verðið að fyrirgefa mér og leyfa
mér að hjálpa, ef ég mögulega
get, annaðhvort ykkur eða
drengnum. Þér vitið að sjálf-
sögðu, að ég mun ekki minnast
á þetta við nokkurn mann.
— Þakka yður fyrir það, sagði
Hank.
— Ég fer ekki af stað héðan til
Segovia, fyrr en annað kvöld. Ef
ég get eitthvað gert verð ég í
herbergi númer þrjátíu og átta,
á næstu hæð. Góða nótt, herra
Randall.
Kay heyrði dyrnar fram í
ganginn opnast og lokast. Hún
renndi sér fram úr rúminu og
opnaði dyrnar hljóðlaust. Þegar
Hank snéri sér að henni kinnkaði
hún kolli, til að gefa honum til
kynna að hann hefði staðið sig
vel og nú myndi þetta loks taka
enda á morgun. Hana langaði
líka að segja honum, hve gaman
henni myndi þykja að horfa á
myndir með honum í Toledo og
éta jarðarber í Aranjuez og margt
margt annað, en það var mögu-
legt að Pierce Gregory stæði
fyrir utan dyrnar þeirra og
hlustaði.
ÞRETTÁN.
Frederic Trask var sami vin-
gjarnlegi frændinn og venjulega,
þrátt fyrir óþolandi hitann á
miðjum eftirmiðdeginum og þá
erfiðleika sem fylgdu því að
smokra stóra Bjúikknum í gegn-
um þröng og hlykkjótt strætin.
Hann fann bílastæði aðeins
nokkur skref frá dyrum Hótel
Reina Isobel. Hann var í nýja
hluta borgarinnar miðja vegu
niður með Avenida José Anton-
io, frá gamla Avila, en samt
innan miðaldamúranna.
í hótelanddyrinu staldraði
hann við til að horfa á röð af
blómapottum með rauðum ger-
aníum og mintu — gat þetta
raunveruléga verið minta?
Hann smakkaði á einu laufi; það
var minta, og hann brosti og
hristi höfuðið eins og hinar enda-
lausu dásemdir Spánar kæmu
honum á óvart. Hefði einhver
verið nálægt til að tala við
þessa stundina hefði hann senni-
lega spurt hvort Harry Geer
hefði ekki verið að drekka
mintuseyði í gærkvöldi.
Afgreiðslumaðurinn talaði
minni ensku en Trask spænsku,
svo þeir töluðu spænsku.
- Ég er vinur Harry Geer,
sagði Trask.
Afgreiðslumaðurinn brosti
feginsamlega.
— Var hann til mikilla vandr-
æða?
— Nei, nei, nei, fullvissaði af-
greiðslumaðurinn Trask. — Ekk-
ert nema söngurinn. Hann krafð-
ist þess að syngja, syngja stöðugt
og mjög hátt, og svo í morgun
hafði hann enga peninga til að
borga reikninginn sinn.
— Hvar er hann nú? spurði
Trask.
— f herbergi sínu, það er
númer nítján.
— Ég skal borga reikninginn
hans, sagði Trask, — áður en ég
fer upp.
— Okkur þætti vænt um það,
herra.
— Það er ekkert, sagði Trask.
— Mér þykir leitt að ég skyldi
ekki komast fyrr.
— Hann hefur verið mjög
rólegur, síðan hann hringdi í
yður í morgun, sagði afgreiðslu-
22 VIKAN
8. tbl.