Vikan - 23.02.1967, Blaðsíða 34

ÞRIÐJI KAFLI
DAIIBI FORSETA
En það er liægt að gera of mikið úr þýðingu snepils þessa.
Morðingi forsetans og þeir, sem prenta létu blaðið, voru í
engu sambandi hver við annan. Og óvinir Kennedys i Dall-
as voru allir í báli hvort eð var. Yfirvöld W. E. Greiner
Junior High Scliool tilkynntu nemendum, að þeir mættu
fara til að horfa á bílalest forsetans, svo fremi foreldrar
þeirra kæmu eftir þeim. Ein kennslukonan sagði við nem-
endur sína: „Það fer engin ykkar til að horfa á þessa skrúð-
göngu. Mér er sama þótt öll fjölskyldan komi eftir hverju
ykkar.,Þið farið ekki, ég fer ekki, og þar með basta“. Hún
hrosti dauft, velklædd ung kona nálægt tuttugu og fimm
ára aldri. „Ef ég sæi hann“, sagði hún, „myndi ég hrækja
framan í hann“!
Klukkustund síðar var farið að selja síðdegisútgáfu Times
Herald á götunum. Einn skrifstofumannanna hjá kennslu-
bókaútgáfunni keypti eintak og hljóp með það inn, veif-
andi kortinu, sem blaðið birti, af fyrirhugaðri leið bílalest-
arinnar. Bill forsetans átti að fara framhjá gluggunum hjá
þeim á leiðinni til neðanjarðargangnanna, og aka hægt.
Flugvél 26000 lagði af stað frá Andrewsflugvelli klukk-
an fimm mínúlur yfir ellefu, samkvæmt austurríkjatima.
Vélinni flaug Jim Swindal, harðsnúinn Alabamahúi með
liliðarsvip sem var eins og klipptur út úr teikniseríu. Hann
flaug lika sannkallaðri ævinlýraflugvél — hundrað tonn-
um af gljáandi mótorum, með prýðilegasta útbúnaði, hljóð-
einangruðum farþegaherbergjum með loftræstingu.
Þennan morgun opnaði forsetinn skjalatösku sína, sem
var úr slitnu, svörtu krókódílaskinni, og hellti úr henni á
borðið í klefanum. Hann þurfti að líta á diplómatísk sím-
skeyti, sem merkt voru: „Eingöngu fyrir forsetann“. Hin-
ummegin við ganginn voru kona hans og Pam Turnure að
setja saman ræðu. Þetta var eina ræðan, sem forsetafrúin
átti að halda í Texas, og yrði fremur stutt. Þar eð hún átti
að koma fram á samkomu hjá LULAC — félagi fólks, ætt-
uðu frá Rómönsku-Ameríku — hafði liún kveðið að tala á
spænslcu. Mjúka kastilianskan hennar heyrðist greinilega i
kyrrð klefans.
í klefum starfsfólksins, framar í vélinni, var Ralph Yar-
borougli staddur og ekki með hýrri há. Síðustu dagana
hafði hann fengið nánar fréttir af gildru þeirri, er Conn-
ally ríkisstjóri hafði lagt fyrir liann. Þeim mun meira sem
hann hugsaði um þetta, þeim mun reiðari varð liann. Conn-
ally og Johnson — því að hann grunaði varaforsetann um
að vera í vitorði með ríkisstjóranum — voru að hans áliti
jafn sótsvartir innvortis og verstu repúblíkanar.
Jim Matthias, fréttaritari frá fréttastofu Hvíta hússins,
spurði um móttökurnar i Austin. Yarborough hreytti út
úr sér: „Mér kemur ekkert á óvart. Hverju á maður að bú-
ast við, fyrst Connally ríkisstjóri er svona hroðalega illa
upplýstur pólitískt?“ Þar með var deila þeirra Texananna
orðin opinber. Jafnskjótt og flugvélin lenti, myndu oxð Yar-
boroughs verða látin ganga áleiðis til blaðanna...
Útlínur skýjakljúfanna í borginni ljómuðu í sólskininu.
McHugh var jafn illa settur og fyrr; það yrði heitt í San An-
tonio. Á hinum alþjóðlega flugvelli borgaiinnar var Lynd-
on Jolinson nýkominn út úr rakarastofu flugstöðvaiánnar
og hafði tekið sér stöðu lijá þeim, stírn ætluðu að taka á
rnóti forsetanum og fylgdarliði hans. Lady Rird var venju-
lega við hlið lians við slik tækifæri, en nú hafði liún kom-
ið auga á herbergissystur sína úr menntaskóla, í mannþröng-
inni. Konurnar tvær föðmuðust af mikilli hrifningu og
Johnson varð að gegna sínum opinberu skyldustörfum einn.
Það var ærið að starfa, en við slík tækifæri var Lyndon veru-
lega i essinu sínu. Hann kom reglu á hlutina og visaði mönn-
um á sinn stað í sömu svipan og flugvélarnar, sem konxu
með fylgdarmenn og blaða,menn frá Washington, óku liver
að sínu stæði. Móttökunefndin var reiðubúin.
„Þarna er hún“! hiópaði maður einn, og þarna var hún
— Air Force One, með stjörnur og rendur á stélinu, akandi
tígulega yfir fjarlæga lendingarbraut. „Jackie“! hrópaði
kona ein, og mannsöfnuðurinn tók undir. „Jackieee! Jack-
iee“! Sliga var ekið að vélinni, aftari dyi’nar opnuðust og
forsetafrúin konx í ljós. Hún brosti feinxnislega og hikandi,
eins og lienni var tamt. Mannsöfnuðurinh öskraði. Á eftir
henni kom forsetinn, liðlegur og stæltur í hreyfingum, fitl-
andi við hnapp á jaklca sínum. Aftur var öskrað. Ralph
Yarboi-ouglx hafði átt að verða sá þriðji i röðinni út úr flúg-
vélinni, en þar eð liann vissi að Hem-y Gonzalez var eftir-
lætisgoð þeirra í San Antonio, ýtti hann honum hæversklega
út á undan sér. Nú vox-u allir farnir að taka þátt i fagnað-
ax'látunxxm; jafnvel viðstaddir embættismenn sem flestu
voi'u þó Vanir ráku upp fagnaðai'óp þegar forsetinn þrýsti
liönd borgarstjórans, vék sér síðan til hliðar og tók — á-
samt Jacqueline — til við að heilsa hinni geysistóru fjöl-
skyldu Gonzalezar þingmanns.
Á xxxeðan var bílunum raðað upp. Meðal starfsfólksins
vorix orð 0‘Dojinells lög. Hann hafði sjálfur mælt nxeð hverj-
um manni til þess starfs, er hann liafði á hendi, og gat lát-
ið flytja til hvei'n þann, er gerðist óþjáll. En í þjóðþinginu
vai' hann valdalaxxs, eins og Ralph Yarborough var í þann
veginn að sýna fram á. Senatorinn var á leiðinni til noi'ð-
urenda flugstöðvarinnar er nokkiir frjálslyndra af staðnum
spruttxi frain og sögðu lionum að þeir hefðu lxeyrt xun Aust-
in-samsærið. Þeir lögðu til, að hann yfirgæfi hópinn í Dall-
as. Hann kinkaði kolli af mikilli ákefð. „Og láttu ekki setja
þig í bil með Johnson“, sagði foringi þeirra frjálslyndu í
Austin, Maury Maverick, Jr. „Hver frjálslynd manneskja
liér og í Houston veit, hvað Connally og Johnson hafa fyrii'-
liugað þér. Nú bíða þeir þess eins að sjá, lxvort þú gcfir eft-
ir fyrir þeim“.
Framlxald í næsta blaði.
Kennedy og Johnson gættu þess
að láta allt líta vel út, enda þótt
þeir væru um margt ósammála.
34 VIKAN 8-tbl-