Vikan - 01.06.1967, Side 12

AÐEINS ÆTTI
SMÁSAGA EFTBR RIGMOR HENNING
ennslukonan sagði ekki neitt, hún rétti
Rikku einkunnabókina, og horfði ó hana,
ókveðin ó svipinn.
„Verður flutt í þriðja bekk, til reynslu",
stóð í bókinni. „Meiri ástundun og eftir-
tekt æskileg!"
Rikka starði framan í fröken Christiansen, og
tók eftir því að ein tannfyllingin var dökkleit,
og að varaliturinn var eins og þunnt strik á
vörum hennar. Eitt andartak mundi hún eftir
Liv, sem varð að sitja eftir í fyrra, hún mundi
eftir hrollinum, sem hafði gripið hana, þegar
Liv kom og settist hljóðlát á fremsta bekk, það
var svo augljóst hve skömmustuleg hún var.
Eftir andartak varð hún að snúa sér að bekkj-
arsystrum sínum, kennslukonan hafði snúið sér
að sessunaut hennar. — Kari Vang, villtu koma
hingað?
Kyrrðin að baki hennar krafist einhverra at-
hafna. Hún lokaði varlega einkunnabókinni, sá
um leið undirskrift föður síns, á litskrúðugri
kápunni: Rikka Thorsen, 2. bekk, stóð þar með
stórum stöfum innan í gulum ferhyrningi. Setj-
um nú svo að það komi aldrei til með að
standa 3. bekkur utan á þessari bók. Og hún,
sem frekar öllum öðrum ætti að hafa góðar
einkunnir, hún sem skuldaði foreldrum sinum
allt, og svo átti hún að fara í 3. bekk, aðeins
til reynslu. Hún andvarpaði, smeygði sér fram
hjá Kari og gekk eftir mjóum ganginum milli
borðanna, að sínum stól, aftast í stofunni. Horfðu
þær á hana? Voru þær forvitnar?
Hún starði niður á borðið sitt. Blekbletturinn,
sem hún hafði nuggað út, var líkur hundi í
bandi, og henni fannst hann sóðalegur. Hún
reyndi að má hann út með þumalfingursnögl-
inni og beygði höfuðið yfir borðið. Blekið fest-
ist undir nöglinni og hún reyndi að ná því burt
með lásnum á silfurarmbandinu, sem amma
hafði gefið henni í jólagjöf. Henni varð hugsað
til móður sinnar, sem eflaust var að sinna
litla bróður, og föður sínum á skrifstofunni.
Hvorugt þeirra vissi ennþá um smán hennar.
Eftir tvo daga átti hún að fara til ömmu. Und-
anfarin ár hafði hún þrábeðið um að fara til
hennar, en nú mátti hún fara, og þá langaði
hana ekkert til þess. Hún vissi að pabbi henn-
ar og mamma yrðu þá ein með litla bróður,
og hún var hrædd um að þau gleymdu henni
á meðan hún væri í burtu. Hún heyrði dynk-
inn, þegar Kari settist í sætið sitt og heyrði að
kennslukonan kallaði Lenu Borg upp.
— Hvað fékkstu? hvíslaði Kari.
Skildi Kari ekki vita að hún var flutt upp
í þriðja til reynslu? Nei, auðvitað ekki, fröken
Christensen hafði ekki lesið það upphátt. Enn-
þá vissi enginn neitt. Hún skotraði augunum til
Kari. — Farið þið snemma á morgun? Hún reyndi
að komast hjá því að svara.
Kari kinnkaði kolli og tók um magann. — Eg
er svo spennt að mig kittlar í magann. Við för-
um með flugvél til Hamborgar, þar verður
skipið hans pabba. Ferð þú til ömmu þinnar?
— Ég veit það ekki ennþá, Rikka var svo utan
við sig að hún togaði í armbandið þangað til
það slitnaði. Hún greip í skelfingu fyrir munn-
inn. Mamma hennar vissi ekki að hún var með
armbandið í skólanum. Hún hafði sagt við hana
að hún yrði að passa þetta armband vel, því að
amma hennar hefði átt það frá því að hún
var lítil.
— Það vantar einn hlekkinn, sagði Kari, sem
var að reyna að setja armbandið saman.
— Hvað eruð þið að bauka, þarna fyrir aft-
an? spurði kennslukonan, og sló í borðið með
prikinu sínu.
— Armbandið hennar Rikku slitnaði, og það
vantar einn hlekk, sagði Kari.
— Það var leiðinlegt, Rikka. Reyndu að finna
hann, vina mín. Og svo syngjum við: Ut í sól-
ina, einn, tveir, þrír.....
Telpurnar sungu, og Rikka leitaði um allt
á gólfinu, en án árangurs. Söngurinn hætti og
kennslukonan sagði:
— Nú óska ég ykkur öllum gleðilegs sumars,
og vonast til að sjá þrjátiu sólbrún og hraust-
leg andlit átjánda ágúst, hérna í skóiastofunni.
Rikka reis ekki upp. Hún fann að það var
klappað vingjarnlega á öxl hennar, og heyrði
að Kari sagði: — Góða skemmtun í sumarfríinu.
Ég verð að hlaupa, ég þarf að gera svo margt á
leiðinni heim. Hver veit nema ég finni fallegan
minjagrip handa þér, Rikka.
Hún heyrði fótatakið í skólastofunni, heyrði
meira að segja í háhæla skóm. Hún nuddaði
augun með óhreinum höndunum, og leit upp.
Hún varð undrandi, þegar hún sá að Lena
beið eftir henni.
— Fannstu hlekkinn? spurði Lena.
— Nei, en hann er líka svo lítill, að það er
varla von .... sagði Rikka, með skjálfandi
rödd. — En hann var úr ekta silfri!
— Skítt með það, svona lítill hlekkur getur
ekki kostað nein ósköp. Við skulum koma við
hjá gullsmiðnum. Hann er hérna við hornið, rétt
hjá bílastæðinu. Ég get lánað þér fyrir honum.
— Er það? Rödd Rikku varð ennþá aum-
ari. Það var skrítið að hún þoldi ekki að neinn
væri vingjarnlegur við hana, þegar henni leið
illa á einhvern hátt. — En ef við hittumst ekki
fyrr en eftir sumarfríið.
— Það gerir ekkert til, þú getur alltaf borgað
mér þessa aura. Lena stakk handavinnunni sinni
niður í töskuna og tók upp sólgleraugu.
— Það hlýtur að vera skemmtilegt að hafa
alltaf nóga peninga, sagði Rikka og ræskti sig.
Hún tróð handavinnunni sinni niður í sína tösku.
Einkunnabókin blasti við, og hún flýtti sér að
loka töskunni. Hún horfði með aðdáun á sól-
gleraugun, sem Lena hélt á í hendinni, þau voru
örugglega fimm sinnum dýrari en hennar eigin.
Lena var ábyggilegasta ríkasta stelpan í bekkn-
um, og einbirni í ofanálag. Það voru aðeins
fáar útvaldar, sem höfðu komið heim til Lenu,
og sagt frá fína einbýlishúsinu, sem var svo
fullt af fallegum munum.
— Komdu, við skulum flýta okkur, sagði Lena.
Gullsmiðurinn átti hlekk, sem passaði. Hann
kostaði fimmtíu aura.
Þegar þær komu út á götuna, fór Rikka að
skoða skrautgripina í glugganum. Hún kveið
fyrir því að fara heim. Ekki vegna þess að hún
ætti von á skömmum, en hún vissi að mamma
hennar yrði svo leið, og færi örugglega að gæla
við litla bróður, til að leyna því.
— Hvert ert þú að fara? Ertu bara að fara
heim? Lena sveiflaði töskunni sinni. — Mamma
mín eru í konuboði, svo ef þú vilt geturðu kom-
ið með mér heim. Þarna er vagninn. Komdu!
Hvort hana langaði til að fara heim til Lenu?
Samvizkan beit Rikku, en hún elti samt Lenu
upp í vagninn. Mamma hennar bjóst heldur
ekki við henni alveg strax, tímarnir voru svo
óreglulegir í prófunum.
Lena átti heima ! stóru, gulu einbýlishúsi.
Þær fóru inn um bakdyrnar, og í bakgarðinum
sá Rikka leikhús Lenu. Það var fallegt lítið hús,
með blómum í gluggunum og í gegnum dyrn-
ar sást í rósótt húsgögn.
— Við skulum fyrst fara inn í eldhúsið og sjá
hvað fröken Jörgensen hefur sett í kæliskápinn.
Hvað vilt þú Rikka? Viltu kóka-kóla eða appel-
sínusafa?
Eldhúsið var geysistórt og bjart, og á miðju
gólfi var stórt borð. Rikka þurkaði ósjálfrátt af
fótunum, þótt það væri alveg þurrt fyrir utan.
— Appelsínusafa, þakka þér fyrir. Máttu taka
allt sem þú villt sjálf?
Lena yppti aðeins öxlum.
— En hvað hér er fínt! Rikka horfði í kringum
sig í litlu stofunni hennar Lenu. Hún settist í
hægindastólinn og prófaði svo sófann. — Og
útvarp? Heyrist eitthvað í því?
— Auðvitað. En villtu ekki heldur hlusta á
plötur?
— Hefur pabbi þinn smíðað húsið fyrir þig?
— Pabbi? Lena fór að hlæja. — Pabbi getur
ekki rekið nagla, án þess að meiða sig. Smið-
urinn okkar smíðaði húsið, og húsgögnin voru
keypt tilbúin. En ég er ekkert hrifin af þessu,
ég hefi aldrei neina stelpu til að leika mér við.
Þið búið allar inni í bænum. Eigum við að baka
köku?
— Hefurðu líka bakaraofn?
— Já, en hann er ónýtur, við getum bakað
í ofninum hennar fröken Jörgensen.
— Hver er fröken Jörgensen- spurði Rikka, og
henni meira en datt í hug að Lena kallaði móð-
ur sína þessu nafni.
— Það er stúlkan okkar. Hún heitir líka
Anna, og er afskaplega góð við mig.
Rikka var ákveðin ! njóta þessa alls, þótt
henni væri hálf flökurt. Það var samvizkubit
sem kvaldi hana, ekki eingöngu vegna ein-
kunnabókarinnar, heldur líka vegna armbands-
ins, og svo líka að hún hafði farið heim með
Lenu, án þess að hafa leyfi til þess.
Þær borðuðu kökuna, sem þær höfðu bakað.
Hún var fallin, en bragðaðist Ijómandi vel.
— Nú verð ég víst að fara að koma mér
heim, hugsaði Rikka og leit á klukkuna, hún
12 VIKAN
22. tbl.