Vikan - 01.06.1967, Blaðsíða 14

Ég hafði lsert bréfið utan að,
þegar Graves kom inn í eldhús-
ið og Taggert og Miranda á eftir
honum. Graves gekk snöggum,
hröðum skrefum til mín og það
var stálglampi í augum hans.
— Ég benti á borðið: — Þetta
var í póstkassanum ...
— Miranda sagði mér það.
— Ef til vill hefur það komið
með bílnum, sem ég mætti fyrir
fáeinum mínútum úti á þjóð-
brautinni.
Graves grúfði sig yfir bréfið
og las það upphátt fyrir sjálfan
sig. Taggert stóð við hliðina á
Miröndu frammi við dyrnar, ó-
viss um, hvort nærveru hans væri
óskað, en alveg eins og heima hjá
sér. Þótt að útliti til hefðu þau
getað verið náin skyldmenni, var
Miranda algjör andstaða að geðs-
lagi og framkomu. Undir augum
hennar voru ljótir, bláir pokar.
Varirnar herptust í þögn yfir
hvítar, fallegar tennurnar. Hún
hallaði sér upp að dyrakarmin-
um, döpur á svip.
Graves leit upp. -—- Einmitt
það. Ég ætla að ná í fulltrúann.
— Er hann hér núna?
— Já. f herbergi Sampsons,
hjá peningunum og ég ætla að
kalla á lögregluforingjann.
— Er fingrafarasérfræðingur
hjá þeim?
— Ríkissaksóknarinn er betri.
— Hringdu líka í hann. Þeir
eru sennilega of klókir til að
skilja eftir sig ný fingraför, en
það gætu verið gömul. Það er
erfitt að klippa út með vettlinga.
— Rétt. Og hvað um bílinn,
sem þú mættir?
— Geymum það um sinn. Ég
skal sjá um þánn enda.
— Ég býst við að þú vitir, hvað
þú ert að gera?
— Ég veit, hvað ég er að
gera. Ég ætla ekki að láta slátra
Sampson, ef ég kemst hjá því.
— Það er nú það, sem ég hef
áhyggjur af, sagði hann og brá
sér svo snarlega út úr eldhúsinu,
að Taggert varð að stökkva aft-
ur á bak til að vera ekki fyrir.
Ég leit á Miröndu. Hún virtist
að niðurlotum komin.
— Látið hana éta eitthvað,
Taggert.
— Ef ég get.
Hann gekk þvert yfir eldhúsið,
að ísskápnum. Hún fylgdi hon-
um með augunum. Snöggvast
gramdist mér svo við hana, að
það lá við, að ég hataði hana.
Hún var eins og hundur, eins og
tík á lóðaríi.
— Ég get ómögulega borðað,
sagði hún. — Heldurðu að hann
sé lifandi?
— Já, en ég hélt, að þér líkaði
ekki meira en svo við hann.
— Bréfið gerir þetta svo raun-
verulegt. Það var ekki raunveru-
legt áður.
— Það er allt of andskoti raun-
verulegt. Svona nú, farðu, farðu
og legðu þig. Hún reikaði út úr
eldhúsinu.
LögregluíulJtrúinn kom inn.
Þetta var þrekinn maður, dökkur
yfirlilum, á fertugsaldri, í brún-
um fötum, sem fóru illa um axl-
irnar, skáhallan undrunarsvip, •
sem fór illa á andlitinu. Hægri
hönd hans hvíldi á byssunni í
mjaðmahuistrinu, eins og til að
minna hann á valdið.
Hann sagði með tilrauna valds-
mannsbrag: — Hvað gengur hér
á?
— O, svosem ekkert. Mannrán
og fjárkúgun.
— Hvað er þetta? Hann teygði
sig eftir bréfinu á borðinu.
— Ég varð að grípa um úln-
liðinn á honum til að koma í
veg fyrir, að hann snerti það.
Hann leit fýlulega á mig: —
Hvað heldurðu eiginlega, að þú
sért?
— Ég heiti Lew Harper. Ró-
legur, foringi. Hafið þér sönn-
unargagnahirzlu?
— Já, í bílnum.
— Viljið þér ná í hana? Við
verðum að koma þessu til fingra-
farasérfræðings.
Hann fór út og kom aftur
svartan málmkassa. Ég lét bréf-
ið falla í hann og hann læsti
honum. Það virtist færa honum
djúpa gleði.
— Farið varlega með þetta,
sagði ég, þegar hann fór út úr
herberginu með kassann undir
handleggnum. - Sleppið þV’í
ekki úr höndum yðar.
Taggert stöð við opinn
inn með hálfétið kalkhúnslæri
milli fingranna. - Hvað gerum
við næst? spurði hann milíi bita.
— Þér verðið hér á höttunum
Ef til vili sjáið þér
æsing. Eruð þér með byssuna?
— Svo sannarlega! Hann
klappaði á jakkavasa sinn: —
Hvernig haldið þér, að það hafi
verið gert? Haldið þér að hann
hafi verið gripinn, þegar hann
fór frá flugvellinum í Burbank?
— Ég veit það ekki. Hvar er
sími?
-— Það er sími frammi í búr-
inu, það er hérna. Hann opnaði
dyr við endann á eldhúsinu og
lokaði þeim á eftir mér.
Þetta var . lítið herbergi með
skápum á allgr hliðar og litlum
glugga yfir köparvaski, síriii
hangandi á veggnum við dyrnar.
Ég bað um langlínusamband
við Los Angeles. Peter Colton
hafði sennilega lokið störfum í
dag, en hann gæti hafa skilið
eftir skilaboð.
Skiptiborðið gaf mér samband
við skrifstofu hans og Cólton
svaraði sjálfur.
— Lew hér. Það er rán. Við
fengum lausnarfjárbréf fyrir
nokkrum mínútum. Bréfið frá
Sampson var nauðungarbréf til
að gera allt sennilegra. Það er
bezt að þú talir við héraðssak-
sóknarann. Þetta hefur sennilega.
gerzt á þínu svæði, þegar Samp-
son yfirgaf Burbank flugvöll,
ekki í gær, heldur daginn þar
áður.
— Af mannræningjum að vera
fara þeir sér hægt.
- Þeir hafa efni á því. Þetta
er vel undirbúið. Náðirðu í eitt-
hvað um svarta fólksbílinn?
— Of mikið. Það voru tólf
leigðir út þennan dag, en það
virðist allt vera í lagi. Allir nema
tveir komu aftur á bilaleiguna
sama daginn. Hinir tveir voru
teknir í viku og borgað fyrir-
fram.
\
—: Lýsingar?
hér. 62 S 895. Það var Lincoln
árgerð 1940.
— Bílaleiga?
— Deluxe í Pasadena. Ég fer
þangað sjálfur.
— Fáðu eins góða lýsingu, og
þú getur og láttu það spyrjast.
— Þá það! En af hverju ertu
allt í einu svona ákafur, Lew?
— Ég sá mann á þjóðveginum
hér, sem gæti átt við lýsingu
þína. Hann mætti mér í löngum,
svörtum fólksbíl, á nokkurn veg-
inn sama tíma og lausnarfjár-
bréfinu var skilað. Og þessi sami
— Sá fyrri — frú Ruth Dick-
son, ljóshærð frú um fertugt,
bjó á Beverly Hills Hotel. Við
svipuðumst eftir henni þar. Hún
var á skránni, en ekki við. Núm-
er tvö var náungi á leið til San
Francisco. Hann hefur ekki skil-
að bílnum þar. Það eru aðeins
komnir tveir dagar og hann leigði
hann í viku. Hann heitir Law-
rence Becker, lítill, mjór náungi,
fremur illa klæddur....
— Það gæti verið okkar mað-
ur. Veiztu númerið?
— Bíddu aðeins. Ég hef það
náungi eða bróðir hans reyndi
að keyra yfir mig á dökkbláum
trukk á Pacific Palasades í morg-
un. Hann er með leðurhúfu með
skyggni.
— Hversvegna reyndirðu ekki
ekki að tefja fyrir honum?
— Af sömu ástæðu og þú ger-
ir það ekki. Við vitum ekki,
hvar Sampson er, og ef við lát-
um of mikið á okkur bera, kom-
umst við aldrei að því. Þú læt-
ur það spyrjast, að það eigi að-
eins að fylgjast með, ekki gera
neitt.
14 VIKAN
22. tbl.