Vikan - 01.06.1967, Blaðsíða 22

Hún hafði tekið sín fyrstu skref óstudd i Parthenay, dag nokkurn
þegar bjöllurnar gullu yfir umkringdri borg. Tekizt hafði að hrinda
ofsækjendunum frá, en litla borgin var orðin svo aðþrengd, að hún
varð áfram sem lifvana. Angelique hafði ekki getað fundið Honorine
í herberginu, þar sem hún hafði skilið hana eftir, ■ sú litla var komin
í burtu. Þannig komst móðir hennar að því, að hún var farin að ganga,
og hafði meira að segja einhvernveginn komizt ofan stigann.
Fyrsta orðið hafði hún látið út úr sér, daginn sem Lancelot de La
Moriniére var drepinn í ofsafenginni orrustu á heiðinni, nálægt Mar-
checoul. Og fyrsta orð Honorine hafði snert Angelique i hjartastað, svip-
að og byssukúla.
Sú litla hafði fundið valmúa og sagði: — Blóð. Svo fitjaði hún upp
á litla nefið sitt, eins og maður sem finnur til; þannig hafði hún séð
hærðu mennina gera.
Hún endurtók roggin: — Blóð, blóð ....... Þetta hafði gerzt hvað
eftir annað um kvöldið, og Angelique hélt að hún myndi verða vitstola.
Hún var orðin þreytt af ákafri sumarorrustunni. Óttinn tók að læsa
22 VIKAN 22- tbl-
krumlum sínum um hana. Konungurinn lét ótrauður heri sina halda
áfram, en liðsstyrkurinn i Poitou var tekinn að þynnast. Hugh de La
Moriniére var eins og likami án höfuðs, án bræðra sinna tveggja. Hann
hafði aldrei getað hugsað sjálfstætt. Það hafði verið Lancelot, sem
þröngvaði honum til að treysta Angelique, svo nú, þegar hann var
horfinn, tók púrítankst vantraust Hughs yfirhöndina. Og Saumuel var
ekki lengur á lífi til að stappa í hann stálinu, hvetja hann til að vera
stoltur yfir að standa upp í hárinu á kónginum. Aðeins haustið og
yfirvofandi vetur bægði yfirvofandi ósigri frá. Herstjórinn, lét þrótt-
mikla mótstöðu blása ryki í augu sín, án þess að gera sér grein fyrir
hve lítill liðsstyrkur var raunverulega eftir, vissi ekki hvað var til bragðs
að taka. Stefna konungsins var sú, að láta uppreisnarmennina ganga
sér til húðar og gefast upp undir þrýstingi hallæris, skorts og skot-
færaleysis. Ráðherrarnir vildu knýja þá til uppgjafar með ofurefli,
vildu að konungurinn sjálfur leiddi fram menn sína i árás, svo blóðugri
að hægt væri að benda á hana sem víti til varnaðar öllum öðrum hér-
uðum. Það fór ekki framhjá neinum, að Aquitaine, Provence og Britt-