Vikan - 01.06.1967, Síða 28

▲ D 8
y 763
4 G 9 7 3
Jf, D 10 4 2
A K 9 5 4
y ÁDG9
♦ 5
Jt» G 9 6 3
N
V A
8
▲ Á 10 3 2
y 10 5 4
4 ÁKD 2
* Á K
4 G 7 6
V K 8 2
4 10 8 6 4
* 8 7 5
Suður er sagnhafi í 6 spöðum ,enda er það ofureðlileg sögn. Við
sjáum, að hjartakóngurinn liggur vitlaust, og alltaf verður að gefa
einn slag á tromp. Eða hvað?
Útspil var tígulþristur, sem Suður drap heima með drottningu.
Nú virðist óhjákvæmilegt, að gefa einn slag á spaða, nema drottning
og gosi séu blönk. Þá mætti ætla, að allt væri komið undir hjarta-
svíningu. Nei, en sagnhafa lá ekkert á. Hann tók á ás og kóng í iaufi
trompaði síðan af sér tígultvist. Nú var laufa nían trompuð á kóng
inn. Austur spilaði nú aftur út hjarta ,sem Suður tók á tíuna. Nú
tók Suður á tígulkóng og fleygði í hann hjartagosa. Þá var þessi
staða komin upp:
A K95
¥ Á
4 ekkert
Jf. G
A D 8 N
¥ 3 V A
♦ G
* D s
A Á 10 3
V 5
♦ A
ekkert
A G 7 6
V 2
♦ 4
Jft ekkert
Nú pilaði sagnhafi út tígulás og fleygði í hann hjarlaásnum úr
borði (fallega hugsað, þótt ekki sé það nauðsynlegt. Sagnhafi verð
ur bara að passa sig að skilja eftir laufagosann í borði.) Jæja, nú
var lághjarta trompað í borði og laufgosa spilað út. Nú getur Aust
ur engum vörnum við komið. Ef hann drepur með spaðagosa, drepur
Suður á ásinn og svínar síðan spaða. Ef hann trompar lágt, tekur Suð
ur á tíuna og hirðir afganginn .
Ég veit vel hvernig yður er innanbrjósts, ég er sjálfur giftur.
f fullri alvöru
Framhald af bls. 2
tjaldstæðið og ganga sómasam-
lega frá sorpinu, og hver er sá,
að honum líði ekki betur að vita
sig hafa gengið vel frá.
Ég skora á alla íslendinga að
sína fyllsta þrifnað í umgengni
við móður náttúru. Með því
eignumst við enn fallegra land
og betri þjóð, þjóð, sem ekki á
sóðaorðið skilið.
S. H.
Hálfsystkin
og lifa saman
Framhald af bls. 9
— Þó svo að ég feginn vildi,
þá get ég ekki tekið á móti þeim
á heimili mínu, segir hann. Þau
hafa gerzt brotleg bæði við guð
og menn. Synd þeirra verður
ekki fyrirgefin, jafnvel þótt hér-
aðsdómur hafi verið þeim í vil.
☆
Dúmbó-sextett
Framhald af bls. 16
dansa eftir. Þessi stíll ó einmitt
miög vel við okkar hljóðfæra-
skipan. Nú getum við komið saxó-
fónunum alls staðar að. Það var
annað uppi í teningnum óður fyrr,
þegar við vorum að byrja. Þó
þekktist ekki að hafa tvo saxó-
fóna í einni og sömu hljómsveit.
Það var bent ó okkur, híjað ó okk-
ur og sagt: ,,lss, þetta er eins og
lúðrasveit . . . ." Jó, þeir voru jafn-
vel til, sem ekki gerðu greinarmun
ó okkur og Lúðrasveit Akraness! Að
vísu voru þrír úr okkar hópi í
lúðrasveitinni, en það er önnur
saga,- saxófónleikarnarnir og Steini
ó klarinettu......
— .... hefur Steini spilað á
klarinettu með Dúmbó?
— . . . . nei, sem betur fer, — en
sannleikurinn er só, að blósturs-
hljóðfærin skapa hljómsveitinni
meiri möguleika.
— Og útsetningar verða um leið
vandasamari.
— Einmitt. En við erum ekki á
flæðiskeri staddir hvað það snertir.
Finnbogi, gítarleikarinn okkar, hef-
ur ótt mestan veg og vanda af út-
setningum okkar. Það er aldeilis
makalaust músíkalskur drengur.
— "pelur þú, að gítarhljómsveitir
séu að geyspa golunni, Ás-
geir?
— Ég tel engan vafa á því. Að
minnsta kosti sóum við hvergi í
London þessar klassísku gítarhljóm-
sveitir skipaðar tveim gítörum, bassa
og trommum. Bítlaæðið er líka mik-
ið til að dala. Það er lagt meira
upp úr því nú en óður að mússíkin
sé vel spiluð. Fólk er orðið kröfu-
harðara í þessum efnum. Og ein-
mitt af þessari óstæðu hafa margar
gítarhljómsveitir bætt við sig blóst-
urshljóðfærum.
— (-jversvegna hafa margar hljóm-
sveitir svona hótt?
— Ástæðan er fyrst og fremst sú,
að tækin eru orðin svo óskaplega
kraftmikil, og svo ber líka að gæta
að því ,að það er svo miklu
erfiðara að spila beat músík demp-
aða. Þessari músík fylgir óhjó-
kvæmilega hóvaði. Við reynum auð-
vitað eftir fremsta megni að gæta
hófs í þessum efnum, og við höf-
um fyrir reglu, þegar við spilum í
húsi, sem við höfum ekki verið t
óður, að senda einn úr hljómsveit-
inni fram í sal til þess að hlusta.
Það er oft erfitt að hafa stjórn ó
þessu, þar sem við erum ( einu
húsi í dag og öðru á morgun. Nú,
ef kvartað er, tökum við það auð-
vitað til greina.
— Þið hafið haldið hópinn furðu
lengi, Ásgeir.
— Já, það stafar auðvitað fyrst
og fremst af því, að samkomulagið
hefur alltaf verið einstaklega gott
okkar á milli. Eftir allan þennan
tíma erum við orðnir mjög sam-
rýmdir, og það liggur enginn á
liði sínu, ef eitthvað þarf að gera.
— Nokkrar áætlanir um að hætta
spilamennskunni?
— Nei. Hitt er annað mál, að
við múnum leggja hljóðfærin á hill-
una strax og við finnum, að við
erum ekki lengur með á nótunum.
^indlingurinn er kominn í ösku-
bakkann. Ásgeir horfir í átt til
fjallanna. Sumarið liggur í loftinu.
I fjarskanum skarta Esjan og Skarðs-
heiðin hvítum snjódílum. Og af því
sumarið er komið, spyr ég Ásgeir,
hvort hljómsveitin ætli að leggja
land undir fót með hækkandi sól.
— Það verður tæplega um hring-
ferð að ræða. Hitt er líklegra, að
við munum við og við fljúga á
tiltekna staði lengra í burtu.
Dúmbó sextett er sennilega sú
hljómsveit, sem mest er á ferðinni.
Sennilega þurfa fáar hljómsveitir
um jafn langan veg að sækja til
þess að komast á „vinnustað".
— Og þið eruð alltaf akandi?
Væri ekki hagkvæmara að koma
með Akraborginni til Reykjavíkur?
— Við þurfum líka að komast
til baka, og Akraborgin siglir ekki
á nóttinn,i, athugaðu.
Mát. Auðvitað hvarflaði þetta
ekki að mér.
Og Ásgeir heldur áfram:
— Við spilum ( Reykjavík tvö
kvöld að jafnaði. Jú, ferðalögin
eru erfið, víst er það. En á móti
kemur ánægjan af að spila. Það
kæmist engin hljómsveit áfram á
því, að ætla sér að spila fyrir aur-
ana eingöngu.
j£g fer út í aðra sálma, og spyr
Ásgeir, hvort hann hafi áhuga
á klassiskri músík.
— Eg hef mjög gaman að jazz.
Modern jazz vel að merkja. Bru-
beck er maður mér að skapi. Ég
held alltaf upp á píanóið, en gall-
inn er bara sá, að það á ekki
28 VIKAN tbl-