Vikan - 01.06.1967, Page 37

NÝ GERB
í tilefni Vörusýningarinnar sem opnaði i íþróttahöllinni í Laugardal
laugardaginn 20. maí sýnum vér:
Nýja gerð af TRABANT bílum. Komið og skoðið frábæran bíl sem hefir
fengið fjölda verðlauna í kappökstrum í sínum flokki.
Tekið á móti pöntunum á sýningunni.
Greiðsluskilmálar.
SKOÐIÐ OG KAUPIÐ TRABANT S DE-LUXE Á VÖRUSÝNINGUNNI.
Einkaumboð:
INOVAR HELGASON
Tryggvagötu 8, Reykjavík. — Símar 18510 og 19655.
búin að hugsa um það slðan, að
ef hún hefði ekki elt þær, væri hún
líklega sama, glaða Rikka og áður.
En hvað hann er indæll, sagði
frænkan, og lyfti varlega sæng-
inni. — Og hvað hann likist ykkur
báðum. Hann er með nefið hans
Leifs og ennið þitt, Greta. Ertu ekki
hamingjusöm yfir því að þú eign-
aðist hann sjálf, — ég meina fædd-
ir hann sjálf, það hlýtur að vera
allt önnur tilfinning, en....
Mamma var farin að hósta og
benti aftur fyrir sig, á hana, en
svo vaknaði litli bróðir, og byrjaði
að skæla. Mamma hennar bað
pabba um að taka hann, svo hafði
hún elt Rikku niður, og spurði hana
hvort hún vildi ekki páskaeggið
sitt fyrirfram. En það vildi hún
ekki, hún hafði ekki lyst á neinu.
Hún settist í stigann og barðist við
grátinn. — Ég er ættleidd, bara ætt-
leidd, hugsaði hún. Litli bróðir er
þeirra barn, hann er líkur þeim
báðum. Þau áttu myndir af honum,
frá því hann var þriggja vikna
gamall, í öllum möguleigum stell-
ingum. En þau fengu hana ekki
fyrr en hún var eins og hálfs árs.
Hver skildi hafa haft mig á
brjóst? Einhver ókunug kona.
Mamma hefur aldrei haft mig á
brjósti, það sagði hún sjálf .
Eftir páskana var hún stöðugt á
verði, þegar pabbi hennar og
mamma voru að gæla við litla
bróður, — pabbi fann alltaf upp
einhver ný nöfn á hann, en kallaði
hana aldrei annað en Rikku, eða
Rikkerikk. Hún þóttist vera með
höfuðverk eða flökurleika á kvöld-
in, þegar verið var að baða litla
bróður. Pabbi mundi aldrei kyssa
á tærnar á henni, eins og hann
gerði við hann. Hann hló og sagði
að hún hefði svo stóra skólastelpu-
fætur.
Hún fór að hafa lítinn tíma til að
lesa leksíurnar sínar. Þegar hún
kom heim frá skólanum, var
mamma hennar úti, með barna-
vagninn. Hún elti hana, þegar hún
gat, til að heyra hvað nábúarnir
segðu, þegar þeir voru að skoða
litla bróður. Á kvöldin, þegar pabbi
hennar var að leika sér við hann,
passaði hún að vera alltaf nálægt,
svo hann gleymdi henni ekki. Hún
var annars hugar í skólanum. Það
var alveg satt, það sem skrifað
stóð í einkunnabókinni.
Pabbi hennar lagði mikið upp
úr einkunnunum hennar. Hann gaf
henni stundum tuttugu og fimm
aura, þegar hún fékk mjög gott. Þá
sló hann á enni sér og sagði: —
Rikka hefur heilann minn! Þá
gleymdi hún því stundum að hún
var ættleidd.
Skyldu þau sakna hennar núna?
Eða gleymdu þau öllu við að gæla
við strákinn? Skógurinn nálgaðist,
en þó var drjúgur spölur þangað.
Og hvað hafði hún að gera inn i
skóginn? Fela sig? Hún var þreytt,
hræðilega þreytt. Fæturnir voru svo
þungir, að hún drózt varla áfram.
Taskan var líkust þvi að hún væri
full af grjótl. Það var lika eink-
unnabókin, með litskrúðugri káp-
unni, og rithönd pabba, sem var
svo falleg. Rithönd hennar var líka
þar, en hún var svo Ijót, hún gat
aldrei skrifað eins vel og pobbi,
enda var hún ekkert lík honum.
Hún var heldur ekkert lík mömmu,
þau voru bæði dökkhærð, en hún
var Ijóshærð.
Hún var komin inn á hliðargötu,
sem lá upp að garði. Trén í garð-
inum voru eins og skuggar. Hún
sneri við og komst aftur út á að-
albrautina. Henni var eiginlega
ekkert kalt, en samt fann hún til
einhvers kulda innvortis. Hvað átti
hún að gera? átti hún að ganga
stöðugt áfram, án þess að hafa
nokkurn ákvörðunarstað? Hún var
þyrst, hræðilega þyrst. Svo fékk hún
ákafan hiksta. Hún tók fyrir munn-
inn. Höndin var óhrein og hún
fann hvernig hún bruddi sandinn.
Nú gátu fæturnir varla borið hana
lengur.
Hún heyrði í sjúkrabíl. Átti hún
að fleygja sér í götuna? Þá yrði
hún örugglega tekin upp í bflinn,
sem færi svo með hana á sjúkra-
húsið. Þar yrði hún háttuð ofan í
gott rúm. En rúmið hennar var
líka gott. Það stóð við endann á
rúmi foreldranna. Rúmið hans litla
bróður stóð við hliðina á rúmi
mömmu, — þar hafði hennar rúm
staðið,' áður en litli bróðir fæddist.
Svo kom gráturinn. Hún grét ekki
upphátt, en tárin streymdu niður
kinnar hennar, hún fann hvernig
hana hitaði í andlitið.
Þá kom bíll eftir götunni. Hún
sneri sér við, og sá bílljósin í gegn-
um tárin. Hún studdi sig upp við
girðingu, og hélt sér fast, svo hún
dytti ekki fram á götuna. Bíllinn
hemlaði og sneri við í áttina til
hennar. Þetta var lögreglubíll, —
og í framsætinu sat pabbi hennar.
— Rikka! Pappi hennar reif upp
bílhurðina og hún fann sterka arma
hans umlykja sig. Hún fann fyrir
hrjúfri jakkaerminni, og lokaði aug-
unum.
— Er allt í lagi með hana, Thore-
sen? kallaði ókunn karlmannsrödd.
— Líklega, en við skulum samt
koma við á sjúkrahúsinu til ör-
yggis.
Rödd föður hennar hljómaði eitt-
hvað svo ókunnuglega — hás, svo
kallaði hann til einhvers sem var
í öðrum bíl. — Við fundum hana,
Borg. Þakka yður fyrir hjálpina.
Við biðjum að heilsa konunni yðar
og Lenu!
Rikka opnaði ekki augun. Hún
sat í faðmi föður síns, í aftursæt-
in uá lögreglubílnum, og fann
hendur hans strjúka kinnar sínar í
sífellu.
■— Heyrirðu til mín, ástin mín
litla? hvíslaði hann. — Mamma þín
og ég höfum verið viti okkar fjær
af hræðslu. Við fórum í skólann,
heim til fröken Christiansen, og vso
til allra telpnanna, nema Lenu.
Okkur datt ekki í hug að þú hefð-
ir farið þangað, þar sem það er
svo langt í burtu. Varstu hrædd við
að koma heim með einkunnabók-
ina? Þekkirðu ekki pabba þinn og
mömmu það vel að þú vissir að
við myndum aldrei skamma þig.
Hún þrýsti höfðinu fastar að
brjósti hans.
Pabbi hennar hélt áfram, og
röddi nvar ósegjanlega blíð:
— Ég veit ekki hvað við hefðum
gert, ef eitthvað hefði komið fyrir
þig, Rikka. Þú veizt að við getum
ekki verið án þín. Þegar ég kom
heim, kom engin Rikka á móti mér,
eins og venjulega. Mamma þin var
heldur ekki heima, og iitli bróðir
var hjá frú Dahl. Já, litli bróðir,
þessi öskurapi. Já, það er eins og
ég hefi alltaf sagt, það er miklu
betra að fá börnin alveg tilbúin,
þá sleppur maður við þessi öskur
og bleijur út um allt húsið. Hvað
segir þá við því að við förum sam-
an ( sumarfrí, Rikka? Við getum
22. tw. VIKAN 37