Vikan - 01.06.1967, Blaðsíða 43

alltaf áhuga á því. Ég er fast- ekki ráðið við kostnaðinn. Það eru
ráðinn hjá sjónvarpinu eins og er, miklir möguleikar í kvikmyndagerð
en það getur vel verið, að maður hér á landi. Landslagið er stór-
fari út í þetta aftur. Ég hef til kostlegt, og ekki vantar okkur sög-
dæmis alltaf verið hrifinn af Önnu urnar.
frá Stóruborg eftir Jón Trausta og ^
langað til að kvikmynda hana, en
Angelique
Framhald af bls. 23
Hann leit útundan sér á bóndakonuna og tengdaföður hennar, kom-
inn að fótum fram, sem sat framan við eldinn. Svo strauk hann rautt
nefið með erminni og hélt áfram:
__ Ég sá prestinn, Sverðfinn-Malbrant, Monsieur le Baron og Martin
Genert. — Þeir segja, að nú sé orrustan ekki lengur orrusta, heldur
mannaveiðar, eða öllu heldur konuveiðar. Það eruð þér, Madame la
Marquise, sem þeir eru að sækjast eftir. Það hefur verið sett fé til
höfuðs yður, og þeir eru öruggir með að finna einhvern, sem selur
yður fyrir fimm hundruð livres. Fólkið er svo hrætt og svo hungrað.
Og hér er áætlunin: 1 kvöld eigum við að hittast við Dúfutýru og
þegar við erum öll saman komin, förum við inn í fenin, gegnum skóg-
inn, og þaðan niður til strandarinnar. Þeir hafa ekki ennþá náð Ponce-
le-Palud á sitt vald, og hann hjálpar okkur annaðhvort að komast í
felur ...... eða í skip.
— I skip, endurtók Angelique.
Það var eins og þessi orð innsigluðu ósigur hennar. Þennan vetur hafði
hún smátt og smátt misst allan skilning á tilgangi orrustunnar, sem
þau háðu. Þeirra eina viðfangsefni og jafnvel eftir að það var það
eina, sem þau gátu, var að bjarga sjálfum sér meðan þau hrökkluðust
úr einum stað í annan. Fögnuðurinn sá einn, að finna sjálfan sig lif-
andi á hverju kvöldi. Nú var ekkert annað eftir en flóttinn.
— Ég sagði þeim ekki að hitta okkur hér, hvíslaði Flipot, — vegna
þess að ég treysti ekki fólkinu hér. Það veit hver þér eruð. Og eins og
allir aðrir, kennir það yður um hrakfarir sínar.
Bóndakonan og tengdafaðirinn tuldruðu saman og litu illskulega i
áttin til þeirra. Nú var svo komið fyrir Angelique, að hún þorði ekki
að koma of nálægt daufum eldinum með dóttur sína, því hún gerði
sér ljósa grein fyrir þeim haturshug, sem vesalings fólkið bar til
hennar.
Maður konunnar hafði fallið í orrustunni gegn herjum konungsins.
Hermennirnir höfðu svipt þau öllu um leið og þeir fóru hjá, brauðinu,
búpeningnum, korninu, og höfðu tekið elztu dótturina með sér. E'ng-
inn vissi, hvað um hana hafði orðið.
Fjarst í herberginu, þar sem stóra rúmið stóð, grillti i fjögur lítil
andlit undan rifnum ábreiðunum. Börnin voru látin halda kyrru fyrir
í rúmunum allan daginn, sVo þeim yrði hlýrra og Þau myndu ekki eins
til hungursins.
Nokkrum andartökum seinna gaf gamli maðurinn tengdadóttur sinni
merki, brá yfir sig treyjunni og tók öxi sína; svo sagðist hann ætla að
fara út og höggva í eldinn.
— Mér kæmi ekki á óvart, þótt hann ætlaði að fara á fund hermann-
anna, hvslaði Flipot. — Ef til vill ættum við að hypja okkur þegar í
stað.
Angelique var sammála. Af engri sjáanlegri ástæðu reyndi konan
að halda í hana. Angelique lét sig það engu varða. Án þess að biðja
nokkurs, tók hún með sér hleif af brauði og ostbita handa Honorine.
Konan hellti yfir hana ókvæðisorðum. — Burt með þig! Burt með þig!
Og andskotinn hirði þig! Þú hefur gert nógu illt þegar með því að
komast upp á milli mín og húsálfanna minna, þú og þessi bölvaði
krakki þinn. Síðan þú komst, hef ég ekkert heyrt til búálfanna i veggj-
unum. Ef búálfarnir yfirgefa staðinn, hvað verður þá um okkur?
Brottflutningur búálfanna virtist miklu ægilegri í hennar augum
en allar þær hörmungar, sem hún hafði mátt þola.
Angelique lagði af stað á múldýri, sem var svo af sér gengið, að það
gerði ekki betur en að það gæti staulast áfram. Flipot teymdi undir
henni. Þau fóru gegnum brunnin þorp, þar sem líkin dingluðu dap-
urlega niður úr trjánum á þorpstorgunum.
Nóttin var að falla á, þegar þau náðu til Dúfutýru. Þar logaði ljós.
Þetta var vitinn í Bocage. Þetta voru stór steinkerti, sem stóðu á stöll-
um og lágu þrep upp að þeim; Mannvirkið hafði verið reist á kross-
götum til að leiðbeina næturferðalöngum, sem annars hefðu getað
villzt á koldimmum, niðdimmum vegunum. Annað hlutverk týrunnar
var að draga að sér reikandi sálir og koma í veg fyrir, að þær ofsæktu
sofandi, lifandi menn, í draumum. Þrátt fyrir skort á olíu og feitmeti
á enduðum þessum vetri, kepptust guðhræddar hendur um að halda
lifandi á týrunni. Skógarinn, sem bjó skammt frá Dúfutýru, kom Þang-
að á hverju kvöldi með tinnuna sína til að tendra hampkveikinn.
Angelique sté af baki og settist niður á mosavaxin steinþrepin.
— Hér er enginn, sagði hún. — Sennilega frjósum við í hel, ef við
verðum að sitja hérna með barnið í margar klukkustundir. Flipot,
taktu múldýrið og farðu og finndu hina. Segðu þeim að flýta sér að
finna hlýju, þar sem við getum dvalizt í nótt.
Flipot lagði af stað og fótatak múldýrsins heyrðist lengi i gegnum
tært loftið. Annað slagið gnast í freðnum trjánum. Kuldinn var níst-
andi. Angelique sat grafkyrr og fann hvernig hún varð æ kaldari og
kaldari. Andardráttur henna þéttist og varð að úða rétt fyrir framan
vitin. Þótt hún hefði vafið Honorine að brjósti sér, innan undir
skikkjunni, voru kinnar hennar ekki einu sinni hlýjar viðkomu. 1
daufri skímunni af týrunni sá hún augu barnsins, svört og glaðvak-
andi, eins og í þresti, horfa á nóttina umhverfis Þær. Angelique var
ekki lengur fær um að hlýja henni með líkama sínum. Litlu hendurn-
ar, sem héldu fast um brauðvitann og ostinn, voru rauðar af kulda.
Angelique minntist orða bóndakonunnar:
— Bölvaði krakki. Svo Það var hún kölluð. Varir Angelique skulfu
af reiði.
Hvað voru þeir að skipta sér af þessu, bændakurfarnir?
— Það er mitt að segja, hvort þú ert bölvuð eða ekki. Hún tók með
kuldastirðum fingrum sjalið sitt og vafði það betur utan um barnið,
svo sperrti hún eyrun í von um að heyra fjarlægt fótatak múldýrsins
eða hófagný. En eyru hennar greindu annað hljóð, sem hún átti ekki
von á: skrjáf og brak í lággróðri.
— Hver er þar? kallaði hún.
Hún reyndi að grilla hvað var á hreyfingu i lággróðrinum. Allt í
einu heyrði hún langdregið væl, og stóð upp með öndina í hálsinum.
Úlfar! Hún hefði átt að geta sér þess til að Þeir myndu koma!
Hvað eftir annaö, síðustu mánuðina, höfðu þau lent í kasti við solt-
in villidýr, sem langur og érfiður vetur hafði knúið frá sínum venju-
legu heimkynnum. ÍJlfahópar höfðu jafnvel veitt herfylkjum eftirför.
Þeir lúskruðu allt í kringum varðeldana, og mennirnir neyddust til að
kasta að þeim logandi eldibröndum.
Hér var birtan af týrunni ekki nóg til að reka þá burtu Angelique
bar skambyssu í belti sér. Hún gæti hrætt Þá, en ekki lengi.
Hún minntist skógarakofans skammt frá. Hún yrði að ná þangað, áð-
ur en úlfarnir kæmu of nálægt, og meðan enn vottaði fyrir dagskímu á
bláum himninum, sem frostið gerði óendanlega tæran. Hún lagði af
stað, vissi, að henni var veitt eftirför, og heyrði, þegar úifarnir skut-
ust í kringum hana.
Þegar hún leit um öxl, sá hún glampa á glyrnurnar í þeim. Án þess
að hægja á sér, beygði hún sig, tók upp nokkra steina og kastaði í átt-
ina tii þeírra, eins og þeir væru aðeins heimaríkir hundar. Framar
öllu varð hún að gæta þess að hrasa ekki og falla. Hún dró andann
léttar, þegar hún sá rauða týru í glugganum og vissi, að kofinn var
þarna undir trjánum. Hún varð að láta fæturna ganga á hurðinni áð-
ur en heyrnarleysingjanum varð ljóst, að einhver var úti fyrir. Þegar
skóarinn opnaði, gerði Angelique honum skiljanlegt með merkjamáli,
að úlfarnir væru á hælunum á henni, og hann yrði að verja hús-
ið gegn þeim. Til að hughreysta skóarann og son hans, sem báðir
horfðu á hana skelfdum augum, lagði hún gullmolann á borðið, síð-
asta molann, sem barón de Crossiec hafði látið hana hafa. Á þessum
hallæristímum hefði svínssíða verið betur þegin. Engu að síður tók
skóarinn gullmolann og velti honum vandlega fyrir sér, áður en hann
stakk honum í pyngju sína.
Angelique settist við eldinn. Hér var að minnsta kosti hlýtt. Heyrn-
arlausi og mállausi drengurinn kastaði meiri viði á eldinn, og Angeli-
que tók að orna Honorine litlu. Strax og barninu fór að hiýna, tók
það að narta í ostmolann sinn, jafnframt þvi, sem hún virti þetta nýja
umhverfi fyrir sér með sínu venjulega, athugula augnaráði. Sérstakan
áhuga hafði hún fyrir kippunni af tréskóm, sem hékk niður úr loft-
röftunum. Angelique hlustaði áfram af öllum mætti, vonaðist til að
heyra múskettuskot, sem hún var viss um að félagar hennar myndu
hleypa af, þegar þeir næðu til fundarstaðarins og gerðu sér ljóst, að hún
hafði flúið undan úlfunum. Þá ætlaði hún að fara út fyrir kofadyrnar
og skjóta af skammbyssu sinni. Hún heyrði samt ekkert. Loks gafst
hún upp og iagðist ásamt Honorine í rúmið, sem skóarinn benti á.
Dýnan var full af spónum og afar þægileg. Hún afþakkaði tortryggi-
lega ábreiðu, en þáði gæruskinn.
Hún var undarlega róleg og tókst jafnvel að sofa draumlaust í nokkr-
ar klukkustundir. Hún var fyrir löngu hætt að gera sér grillur út af
því, sem liðið var. Velta þvi fyrir sér, sem gæti eða gæti ekki hafa orðið,
hugsa um dramatíkina, sem einkenndi hennar til þess að gera stuttu
ævi. Hún hafði óskað sér þess að lifa utan við lögin og varpa öllu fyrir
borð, sem henni hafði verið kennt. Hafði fyrri eiginmaður hennar
ekki einmitt goldið dýru verði þennan glæp? I stað Þess að læra af
því, hafði hún haldið áfram að reka sig á viðurkennd lög og reglur.
Barátta hennar fyrir tilverunni varð hluti af eðli hennar, og hún hafði
fríviijug yfirgefið hinn tamda heim forréttindanna og sitgið inn í
konungdæmi villidýranna, sem daglega urðu að berjast fyrir lifi sínu
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Það er alltaf saml lclkurinn i hennl Ynd-
Isfríð okkar. Hún hcfur falið örkina hans
Nóa elnhvers staðar i blaðinu op hcitlr
RÓðum verðlaunum handa þeim. scm getur
fundið örklna. Verðlaunin eru stór~lkon-
fcktkassi, fullur af bezta konfckti, og
framleiðandlnn er auðvitað Sælgætisgerð-
in Nói.
Nafn
HeimUi
Örkin er & bls.
Síðast er dregið var hlaut vcrðlaunin:
Sigurjón Jóhannsson
Laugarósveg 67
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 22.
22. tbi. VIKAN 43