Vikan - 21.09.1967, Side 23

— Þú ert ljósálfur, sagöi Angelique, og án þess aö eyða minnsta
tíma, lokaöi hún eldhúsdyrunum. Þaö rauk af heitu baðvatninu í
litla klefanum, og hún kastaði rennvotum fötunum á gólfið við hlið-
ina á kerinu. Það fór um hana vellíðunaralda, þegar hún sté ofan i
vatnið. Hefði hún ekki fengið þessa hvíld, hefði hún ef til vill fallið
saman, þrátt fyrir æsinginn, sem fram að þessu hafði haldið henni
gangandi. Og enn var töluverðu ólokið.
Hún heyrði Abigail vekja börnin varlega og tala við þau. um dásam-
legt land, fullt af blómum og fallegum hlutum, sem þau voru nú að
leggja af stað til. Stúlkunni heppnaðist að vekja þau mildilega af
svefni, án þess að þau yrðu vör við kvíðann, sem grúfði yfir þessum
síðustu mínútum, þar sem hver sekúnda var eins og kúla af blýi.
— Mikið dáist ég að þér Abigail, sagði Angelique innan úr klefanum.
— Þji ert svo róleg.
— Það er það minnsta, sem gé get gert fyrir þig, Angelique, svaraði
hún jafn rósöm og vökul og þegar hún var að spinna ullina sína
á kvöldin. — En hvaðan kemurðu? Þú virðist gjörbreytt.
— Er það?
Allt i einu kom Angelique auga á sjálfa sig nakta frammi fyrir háa
gljáfægða stálspeglinum á veggnum. Venjulega leit hún aðeins annars-
hugar í þennan spegil til að laga á sér hárið og höfuðbúnaðinn.
I einum svip sá hún hvitan líkama sinn, kvenlegan með mjóu mitti,
þéttum brjóstum, löngu baki og fögrum fótum — fegurstu fótleggjum
í Versölum — með rauða örinu eftir sárið, sem Colin Paturel hafði
orðið að gera til að bjarga lífi hennar eftir snáksbitið i Riffjöllum.
Hún hafði steingleymt líkama sínum!
Hún heyrði móðgandi röddina í eyrum sér aftur:
— Kona, sem ég hefði ekki viljað gefa hundrað pjastra fyrir!
Hún yppti öxium glettnislega. — Hvers óskar hann? Jæja, hann
getur sjálfum sér um kennt.
Hún fór i hrein íöt, sem Abigail hafði lagt á stól, hristi úr hárinu, sem
féli eins og sóiargeisli um höfuð hennar og herðar.
— Hvernig get ég skýrt það? Hann er versti óvinur minn .... Og
bezti vinur minn.
Hann hafði hagað sér bæði óvingjarnlega og kuldalega gagnvart
henni. Hann hafði hrópað að henni; hann hafði virt angist hennar
að vettugi. — Og nú kæra Marquise, hvernig ætlið þér að koma þessum
duttlungum yðar í kring? Eins og óskin um að bjarga mörgum manns-
lífum væri aðeins illa til fundnir duttlungar! En hann hafSi samþykkt
að taka þau um borð. Hann, sjóræninginn, tók áhættu, sem margir
skipstjórar með sjálfsvirðingu, jafnvel á vel búnu skipi með öruggri
fygld, hefðu neitað að taka á sig.
Hver var svo niðurstaðan af kaldhæðnislegum orðum hans? Angelique
var löngu hætt að gera sér rellu út af slíku. Hún hafði svo oft orðið
að umbera högg forsjónarinnar. Nú var hún komin að þeirri niður-
stöðu, að verkin ein töluðu. Jafnvel hann hafði undrazt þetta, og þegar
hún yfirgaf skipið, hafði hann látið athugasemd falla um það.
— Kæra Marquise. Ég veit, að þér eruð hræðilega skapstór, en
samt hafið þér ekki móðgast í eitt einasta skipti, þrátt fyrir hve rudda-
lega ég hef komið fram við yður.
— Það er svo ótalmargt annað mikilvægara í lifinu. Ef þér bjargið
okkur öllum, megið þér meðhöndla mig eins og yður sýnist.
— Ég mun gera það, kvíðið engu.
Angelique hafði haldið aftur af löngun sinni til að hlægja. Abigail
hefði aldrei skilið það.
Hún kom fram úr litla kimanum, meðan hún var enn að binda upp
um sig pilsið, vatt upp hárið, festi það með hreinni skuplu og sveipaði
um sig þurri skikkju.
— Ég er tilbúin.
— Við erum öll tilbúin.
Angelique leit í svip á gömlu, fallegu klukkuna. Það var ekki liðin
full hálf klukkustund siðan hún kom heim aftur. Það var eins og
tíminn væri að verða teygjanlegur.
Honorine var ferðbúin, en hálfsofandi, þar sem hún rorraði á fót-
unum. Angelique lyfti henni upp Rebecca ætlaði að fara að tæma
vatnið úr kerinu, en Angelique stöðvaði hana. Tíminn var skammur.
Svo ætlaði Rebecca að fara að taka til i húsinu. Þau höfðu ekki
tíma til annars en að slökkvað í eldstæðinu. Það var Maitre Gabriel,
sem trampaði á glóðinni.
Þau fóru steinþegjandi niður stigann með aðeins eitt kerti til að
lýsa sér. Hvert um sig bar körfu eða pinkil í hendi sér. Þegar þau
komu út í garðinn, spurði Maitre Gabriel hvað þau ættu að gera við
varðmanninn, sem enn lá bundinn í kjallaranum. Þau gátu verið
grimm örlög, sem biðu hans, ef Þau skildu hann þannig eftir einan í
húsinu, þar sem enginn myndi nokkru sinni koma aftur heim. Þar að
auki hafði Anselm Camisot verið þeim heldur innan handar Það
varð örstutt hik, Svo benti Angelique á, að þótt ekki kæmist upp um
flótta þeirra fyrr, myndi herinn koma strax sama kvöld til húss Bernes
i því skyni að handtaka alla fjölskylduna Þá myndu þeir finna húsið
yfirgefið, leita í því og frelsa vesalings hermanninn, ef honum hefði
þá ekki heppnazt af sjálfsdáðum að losa af sér böndin.
— Allt í lagi, þá leggjum við af stað, sagði Maitre Berne.
Nóttin var ekki iengur niðadimm, þegar þau gengu út úr húsinu og
lögðu þykka hurðina að stöfum á eftir sér. Þau flýttu sér í gegnum
mistrið upp að víginu og stóðu innan skamms hjá litlu dyrunum.
Angelique rétti Abigail Honorine.
— Ég kem ekki með ykkur núna. Ég verð að fara og vara alla hina
við. Þið farið til þorpsins í St. Mauric. Þegar við erum öll saman komin
þar, leggjum við af stað þangað sem við förum um borð. Fiskimenn-
irnir í þorpinu mega ekkert frétta um áætlanir okkar. Segið, að þeir
hafi komið til að jarða einn af bræðrum ykkar einhversstaðar á heið-
inni.
— Þú ratar, er það ekki Martial? sagði Maitre Gabriel við son sinn.
sinn. — Þú vísar konunum til þorpsins. Ég vérð að vera hér hjá þér
Dame Angelique.
— Nei, mótmælti hún.
— Heldurðu, að ég láti þig eina með þessum útlendu villimönnum?
Angelique tókst að lokum að fá hann til að fylgja fjölskyldunni. Hún
fyrir sitt leyti óskaði þess ekki; en henni fannst að ekkert myndi
geta komið í veg fyrir hana og vildi aðeins að eins margir mótmæl-
endur og mögulegt væri kæmust út fyrir borgarveggina. Það var fyrsti
áfanginn.
— Við verðu mað hafa mann einsog þig til að vekja traust hjá
fólkinu, sem ég sendi til þorpsins. Það mun yfirgefa heimili sín án
nokkurs umhugsunartíma, og það er mjög sennilegt, að það skelfist,
þegar það kemur loks á áfangastaðinn.
Þegar sá síðasti af hópnum, Bernefjölskyldunni, prestunum tveimur
og Abigail með Honorine, var horfinn, tók Angelique þegar í stað upp
fjárhundshlutverk sitt og hófst handa um að safna hjörðinni saman.
Mercelot hjónin og dóttir þeirra, Bertille voru mjög róleg og kröfðust
engra skýringa. Angelique sagði þeim, að annaðhvort yrðu þau að
drifa sig af stað undir eins, eða þeim yrði kastað i fangelsi þennan
sama dag Þau klæddust i flýti. Maitre Mercelot vafði utan um bók-
ina, sem hann hafði unnið að i mörg, iöng ár, og stakk henni undir
handlegg sér. Hún var skrifuð á pappír með skjaldarmerki konungsins
fyrir vatnsmerki og hét Annáll þjáninga og fórna fólksins í La Rochette
árin 1663 — 1676.
Þetta var ævistarf hans .....
Bertille spurði, hvað þau ættu að gera við þann farangur, sem þau
höfðu þegar skilið eftir í lestum Sainte-Marie.
— Við athugum um það siðar.
Mercelot fjölskyldan slcálmaði af stað í áttina að víginu, meðan
Angelique fór að vekja úrsmiðinn.
Stundarkorni síðar hringdi hún bjöllunni hjá Carrérefólkinu. Þessi
atvinnulausi hæstarétarlögmaður með sín ellefu börn var sá gagns-
lausasti af öllum þeim, sem Rescator ætlaði að taka um borð, en samt
var það hann, sem var þvermóðskufyllstur.
Urðu þaú að fara núna? Hversvegna? Af hverju átti að taka þau
höndum? Hvernig vissi hún það? Hafði einhver sagt henni það?
Hver hafði sagt henni það? Hafði hún nokkrar sannanir? Angelique
neitaði að ræða þetta mál og gekk úr einu herberginu í annað, þangað
til allir höfðu verið vaktir. Sem betur fór hafði móðir barnanna alið
þau dável upp, svo þau ullu engum vandræðum, Eldri börnin klæddu
þau yngri og tóku til Það allra nauðsynlegasta, sem þau þurftu að
hafa með. Innan fárra mínútna voru allir tilbúnir, herbergin snyrti-
leg og búið um rúmin. Maitre Carrére stóð enn á náttskyrtunni sinni
með nátthúfuna og heimtaði sönnunargögn fyrir því, að til stæði að
taka þau höndum, meðan allir afkomendur hans stóðu í forsalnum,
reiðubúnir til að leggja af stað.
— Við viljum fara, pabbi, sagði sá elzti, sextán ára piltur. Við viljum
ekki fara i fangelsi. Synit' úrsmiðsins voru teknir, og þeir komu
aldrei aftur.
— Komdu nú Matthew, sagði konan hans. — Úr þvi að við höfum
þegar ákveðið að við verðum að fara, skulum við láta verða af því. Það
skiptir ekki máli, hvort við gerum það nú eða siðar.
Hún rétti Angelique yngsta barnið, svo hún hefði frjálsar hendur
um að rétta eiginmanni sínum brækurnar. Hún klæddi hann eins og
barn, hundskammaði hann á meðan og ýtti honum svo út fyrir dyrnar.
— Tóbaksdósirnar mínar! vældi hann.
— Hér eru þær.
Það birti stöðugt. Borgin var tekin að vakna.
Angelique og sjóræningjarnir þrír hjálpuðu fólkinu að litlu dyrunum
á virkinu.
Þegar Angelique horfði á hópinn hverfa út í morgunmistrið fann
hún til ósegjanlegs léttis.
Enn var eftir að vara þrjár eða fjórar fjölskyldur við, fyrir utan
Manigaultfólkið, sem bjó lengst í burtu.
Morgunbjöllurnar gullu og rétt í sama bili heyrðu þau hringt til
morgunmessu, þótt mistrið i loftinu deyfði hljóðið. Þau fundu hvernig
borgin vaknaði til nýs dags, og hvarvetna var verið að taka gluggahler-
ana frá vinnustöðum og verkstæðum.
Þegar þau voru að leggja af stað upp á virkið með fjölskyldu bakarans,
nam Angelique allt í einu staðar eins og eldingu hefði lostið niður.
Það voru menn á hiaupum uppi á virkisveggnum; það heyrðist, þegar
þeir kölluðust á. Svo sáu þau eitthvað rautt uppi á brúnni.
Mistrinu hafði enn ekki létt nægilega til þess að hermaðurinn kæmi
auga á flóttafólkið. Það forðaði sér hljóðlaust í flýti og ræddi um hvað
gera skyldi, þegar það hafði komist úr augsýn.
— Hinn varðmaðurinn hlýtur að vera kominn og hefur uppgötvað
hvarf Camisots, sagði Angeiique. — Þeir geta varla gert sér í hugarlund
hvað er á seyði, en allavega setja þeir annan varðmann við hliðið.
Mistrið var á stöðugu undanhaldi og nú sáu þau ekki betur en að
allt væri fullt af rauðum einkennisklæðum þarna uppi.
— Rauðir frakkar. Það þýðir Drekar konungsins, muldraði bakar-
inn — Hvaða ofbeldisverk eru nú á seyði?
— Ætli það sé ekki bara vegna þess, að hollenzki flotinn er væntan-
legur ....
Bakarakonan fór að gráta. — Þetta er eftir heppninni okkar! Ef þú
hefðir aðeins flýtt þér svolitið meira, Anthony, hefðum við komizt út.
Hvernig komumst við nú?
— Þið getið farið út um eitthvert borgarhliðanna, sagði Angelique. —
Þeir hljóta að vera að opna þau núna! Hún útskýrði fyrir þeim, að
þau myndu ekki vekja meiri athygli en hvert annað verkafólk, sem
færi ’tii vinnu sinnar á hverjum degi, til La Palice eða eyjarinnar Ré.
— Borgin er ekki umsetin og lögreglan gefur okkur eins dags frest.
Ef þið verðið spurð einhvers, þurfið þið ekki annað en gefa upp nöfnin
ykkar.
Henni heppnaðist að róa þau, svo þau lögðu af stað. Maitre Romain
hafði verið svo forsjáll að taka með sér þó nokkrar birgðir af síðustu
framleiðslu sinni úr ofninum. Þá höfðu þau alténd eitthvað að éta,
áður en þau yrðu að taka til við skipskexið.
Þeir, sem sáu hann hverfa þennan morgun, létu sér ekki detta annað
í hug en þetta væri einn af bökurunum i La Rochelle á leið útfyrir
bot'garmörkin til að selja brauð sín, þar sem hann skálmaði út með
körfurnar ásamt fleiri samborgurum sínum, og þó leit hann um öxl,
þegar hann var kominn út St Nicholas hliðið og horfði með þungu
hjarta heim til borgarinnar sinnar.
Framhald á bls. 45.
38. tbi. VIKAN 23