Vikan - 21.09.1967, Side 31

ritúalið: haltu mér, slepptu mér.
En þá hefur hún að vísu öðlast
dýpri reynslu: „Eðli mitt vill
teyga, tæma bikarinn í botn eða
láta hann fara alveg framhjá
mér“, segir hún í bréfi einu.
Þegar þessi unga stúlka stendur
á tvítugu, kemur hún í fyrsta
skipti til Kaupmannahafnar, og
nú hefur svo úr rætzt, að hún
getur hafið kennslukonunám. En
það er erfitt hlutskipti fátækrar
sjómannsdóttur að hefja und-
irbúningslaust nám við viður-
kenndan kvennaskóla, og kemur
sér nú vel, hve fróðleiksþyrst
hún er og hugurinn opinn fyrir
nýjungum.
Fyrir einhverja duttlunga ör-
laganna æxlast svo til, að Magda-
lena Krag fær herbergi leigt við
hliðina á íslenzkum stúdent, —
Grími Þorgrímssyni, sem nú er
farinn af Garði.
Frá þessum árum er til mynd
af Grími, en efst á myndina hef-
ur hann skrifað: Grímur Þor-
grímsson, fæddur 15. maí 1820,
dáinn . . . .; og að neðan ætatis
21 (21 árs). Maður, sem svo rit-
ar, er upptekinn af sjálfum
sér — og rómantískur. Úr svip
hans má margt lesa. Hann er
eilítið pratalegur, ekki laust við,
að nokkurrar ófyrirleitni gæti í
dráttunum kringum höku og
munn. Tilfinningarnar leyna á
sér. Sú er hins vegar ekki raun-
in um andlitssvip stúlkunnar,
sem býr 1 herberginu við hliðina.
Hér stíga tilfinningarnar dans í
svipnum.
Ekki þarf annað en að horfa á
þessi tvö andlit til þess að geta
gert sér í hugarlund, að hér
kunni til nokkurra tíðinda að
draga. Sú verður líka raunin á.
Áhrifa þeirrar kynningar gætir
ævilangt í lífi beggja:
Þó að fornu björgin brotni,
bili himinn og þorni upp mar,
allar sortni sólirnar,
aldrei deyr, þótt allt um þrotni,
endurminningin þess, sem var.
'' ■ ^ :

■ . ::;;
iiiii
Til að fullkomna
fegrunina ...
Avon
gæoavorur til fegr
unar og snyrtingar
SNYRTIVORUR
LONDON • NEW YORK • PARIS
EX-M-«7-EA
Við yðar hæfi —
frægar, ilmríkar.
Ávon-vörur í glæsi-
legum umbúðum ....
Litur fyrir andlit,
augu, varir og neglur. . .
Dásamlegar til hirðingar
á húðinni og nota í baði.
Heildsölubirgðir: J. P. Guðjónsson hf., Skúlagötu 26, Reykjavlk.
Magdalena Krag lagði ekki út
á skólabrautina með það fyrir
augum að leggja mest stund á
kennslu, að námi loknu. Námið
var aðeins áfangi. Skáld ætlaði
hún að verða. — Fimmtán ára
eða svo birti hún fyrstu ljóð
sín og að sjálfsögðu með dálítið
sérstæðum hætti: Þegar sjómenn-
irnir voru farnir úr veitinga-
kránni á heimili hennar á kvöld-
in, ritaði hún ljóð sín með krít
á borð veitingastofunnar. Þau ör-
lög biðu þeirra að morgni að
verða þurrkuð út, en hitt er víst:
frammistöðustúlkan átti áhuga-
saman lesendahóp, fyrstu morg-
ungestina, og er þess að vænta,
að ekki hafi ljóða nokkurrar
danskrar skáldkonu verið beðið
með slíkri eftirvæntingu og ljóða
Magdalenu, sem ætluð voru sjó-
mönnum í þorpinu til lesturs. En
þetta vakti hneyksli- eins og
framkoma hennar yfirleitt.
Magdalenu vildi það til happs,
að iðnrekandi einn frá Kaup-
mannahöfn, sem heyrði talað um
þessa bókhnýsnu óhemju, ákvað
að stuðla að því, að hún kæmist
í skóla.
Og því er það, að fiðrildið frá
Fredericiu hafnar í herbergi við
hliðina á Grími stúdent Þor-
grímssyni frá Bessastöðum á ís-
landi, hrætt, dauðfeimið — og
sneypt sökum dálítið vafasamrar
fortíðar.
Er nú aftur komið að sögunni,
þar sem fyrr var frá horfið. —
Heimilisplágan frá Fredericiu —
eins og hún var kölluð — sló
sannarlega ekki slöku við námið.
Hún las undir kennarapróf af
mesta kappi, oft hálfan sólar-
hringinn, að eigin sögn. Og henni
sóttist líka námið óvenjuvel, þótt
hún stundaði nokkuð kennslu
með því og hefði Grím í her-
berginu við hliðina.
Þau skötuhjúin áttu margt
sameiginlegt. Bæði voru utan-
garðsfólk í vissum skilningi og í
hatrammri andstöðu við um-
hverfið. Bæði höfðu einlægan á-
huga á listum, bæði athvarfslaus
í Borginni við Sundið, bæði áttu
þau í útistöðum við vandafólk.
Sennilega hefur aldrei eins að
Grími kreppt og þessi ár, enda
geðsmunirnir eftir því. Árið 1841
skrifar Ingibjörg á Bessastöðum
bróður sínum:
„Grímur held ég sé nú hættur
að lesa lögin, en farinn að drabba
í skáldskap. Skrifast hann á við
skáldin hér inni um þessa mennt,
segir lögvísin sé sér til leiðinda,
og svona fer það. Okkur- foreldr-
um sínum skrifar hann skorin-
ort, ekki hvað sér verði ágengt
að lesa, heldur sendir hann
skraddarareikninga ...“ Og síðar
sama ár: „Mér dettur oft Gr. í
hug á nóttunni, og er þá ekki að
spyrja um svefninn."
Árið 1842 er svo komið, að
einn kunnasti íslendingur, sem þá
er uppi, Finnur Magnússon, pró-
fessor, hefur orðið að hlaupa
undir bagga með Grími og greiða
fyrir hann stórfé til þess að leysa
hann undan mólsókn — jafnvel
fangelsi vegna skulda — og
sviptingu akademiskra réttinda.
Og nú skrifar hann fornkunn-
ingja sínum, gullsmiðnum á
Bessastöðum, segir allt, sem er,
mælist til endurgreiðslu og tekur
38. tw. VIKAN 31