Vikan - 21.09.1967, Qupperneq 34

Modess „Blue Shield" eykur öryggi og hreinlæti,
því bló plasthimnan heldur bindinu rakaþéttu að
neðan og ó hliðunum. Bindið tekur betur og
jafnara raka og nýtist því fullkomlega. Silki-
mjúkt yfirborð og V-mynduð lögun gerir notkun
þess óviðjafnanlega þægilega.
Aldrei hefur bindi verið gert svo öruggt
og þægilegt.
Modess
DÖMUBINDI
Elnkaumboö: GLÓBUS h,8.
ar, er hún var í Höfn. Hún var
andvaralaus og sæl, gleymdi
heiminum eða öllu heldur mis-
skildi hann. Um leið og sá, sem
gaf henni ástina, fær pata af, að
hún hafi ekkt alltaf verið eins
vönd að virðingu sinni og skyldi,
lokar hann ást hennar úti, læt-
ur tilkynna, að hann sé ekki
heima, er hún kveður dyra. „Ó
það var svo margt, sem fundið
var upp á!“ Nú var hún sem áð-
ur fyrr „hædd, fyrirlitin og út-
skúfuð af öllu og öllum.“
Þegar neyðin er stærst, er
hjálpin næst. Af tilviljun kynn-
ist hún manni, sem sér í hví-
líkum vanda hún er stödd, „og
hann miskunnaði sig yfir mig,
þennan óhamingjusama vesal-
ing.“
Það var vorið 1843 — hinn 16.
júní — að Magdalena Krag fæð-
ir Grími son, sem hann mun
vart hafa fengið vitneskju um
fyrr en allöngu siðar. Sonurinn
var skírður Axel Peter Jensen
og mun hafa verið á barnaheim-
ili fyrstu árin og móðirin greitt
með honum, en sjálf hverfur hún
sem skjótast úr landi — til Nor-
egs. Síðar tekur Grímur soninn
í fóstur.
Hans Conrad Thoresen, pró-
fastur í Herö, hefur verið á hött-
unum eftir kennslukonu handa
fimm börnum sínum, en hann er
þá orðinn ekkjumaður í annað
sinn. Sr. Thoresen er gagnmennt-
aður og mikill listunnandi. Hann
verður alls hugar feginn að fá
svo vel menntaða kennslukonu á
heimilið. Hann var mjög ást-
hneigður maður að eðlisfari (en
udpræget erotisk natur). Hann
féll í stafi, er hann stóð andspæn-
is hinni smávöxnu fegurðardís
með suðrænt svipmótið og hyl-
dýpi sorgar í dökkum, óvenju
fögrum augum.
Magdalena lagði hina mestu
alúð við kennsluna og húsbónd-
inn dáði hina dökku fegurð og
eldlegan áhugann á fagurfræði-
legum efnum. Áhugamál þeirra
voru hin sömu. Prófasti var ljóst,
að unga stúlkan hafði ratað í
miklar raunir og reyndi að
styrkja öryggiskennd hennar. —
Eftir árið gekk hann að eiga hana.
En kynnum þeirra Gríms og
Magdalenu var hvergi nærri lok-
ið. Eftir lát Gríms sendir ekkja
hans bféf þau til frú Thoresen,
er hún hafði skrifað honum. Af
vangá verða tvö bréf eftir. Hér
birtist annað þeirra í lauslegri
þýðingu:
• ,1
„Bergen, 22. desember 1851.
Sama dag og ég fékk bréf yð-
ar barst Thoresen einnig fregn
frá madömu Braae um þau dá-
samlegu tíðindi, að maður nokk-
ur, eins og hún segir, hafi komið
á hennar fund og lýst því yfir, að
hann vildi framvegis í einu og
öllu taka á sínar herðar að ala
önn fyrir litla drengnum. Þér
getið þess nærri, að bréf þetta
var móttekið eða réttara sagt
lesið með mestu undrun, en mér
olli það aftur á móti ekki alllitl-
um vandræðum (forlegenhed) og
hræðslu um, að allt kæmist upp.
Það er alveg rétt hjá yður, að
madaman er ekki laus við grun
um, að ég eigi hér hlut að máli.
Sú góða frú hefur aldrei verið
mér sérlega hlynnt, en hvað um
það. Hún veður þó alltént í villu
hér, og hve tvírætt sem hún gerir
þetta uppeldismál, er hún reifar
það við Thoresen, þá þorir hún
aldrei að leyfa sér að benda
ákveðið á mig. En örðugast verð-
ur að komast hjá eftirgrennsl-
unum Thoresens. Hann er nú
nefnilega orðinn mjög hrœddur
um, að þetta mál sé nú
orðið öllum kunnugt í Kaup-
mannahöfn, og að slíkur orða-
sveimur hafi valdið því, að þér
komuzt á slóðina. Til þess að
fá úr þessu skorið, skrifar hann
madömu Braae í dag, til að skora
á hana að gefa skýlausa yfirlýs-
ingu um, hver maður þessi sé,
sem á fund hennar hafi komið
og jafnframt til að skora á hann
að skrifa sér, og virðist hann
eiga heimtingu á því, þar sem
hann hyggst ekki rasa að því að
sleppa hendinni af barni, sem
er undir vemd hans, við ókunn-
ugan mann án þess að hafa áð-
ur kynnt sér viðhorf hans.
Þér sjáið nú, góði vinur, að
hér flóknar málið enn, og ekki
varð hjá því komizt, að ég sendi
yður línu til að búa yður undir
þetta. Mér virðist nú, að þér gæt-
uð sagt Thoresen, að þér, ef þér
þá voruð í Höfn, hafið séð mig
í fylgd með honum í ftölsku
óperunni, en þar var ég einmitt
fyrsta kvöldið mitt í Danmörku,
og að þér hafið síðar reynt að
spyrja mig uppi, og það hafi að
nokkru tekizt. Ástæður hafa svo
getað legið til þess, að þér hafið
ekki haft tök á að hafa frekari
afskipti af máli þessu að sinni
en nú er þér komuð aftur, hafið
þér leitað fyrir yður á fæðingar-
stofnun og þar hafið þér orðið
þess áskynja af dr. Levi, að ung
kona hefði komið þar í fylgd með
mad. Braae þann 16. júní, og
hafi síðar siglt brott með norska
gufuskipinu. Levi veit allt þetta
í rauninni, og það er langt því
frá, að yður sé lokuð leið að fá
upplýsingar þessa eðlis hjá hon-
um. Mad. Braae þarf ekki að
vita meira, en hún þegar veit,
og Thoresen má segja þetta að
viðlögðu þagnarheiti. Jæja, nú
er nóg komið um þetta.
Ég þakka yður, kæri vinur,
fyrir alla þá umhyggju, sem þér
hafið sýnt litla drengnum mín-
um og fyrir allt, sem þér fram-
vegis ætlið að gera fyrir hann.
Mig tekur það sárt, hvað þér
segið um útlit hans, því að með
tilliti til þess, sem greitt er fyrir
hann, ætti hann sannarlega að
hafa við gott að búa. Sextíu
spesíur eru greiddar með honum
á ári, auk hárra reikninga fyrir
ýmsan kostnað, svo að upphæðin
nemur áttatíu spesíum um ár-
ið. En sennilega hefur madama
Braae haft smávegis hagnað af
þessu. Ég sé alltaf litla, föla and-
litið hans mér fyrir hugskotssjón-
um, og ég þarf naumast að geta
þess, hvernig mér þá líður. Þér
getið þess, kæri Grímur, að þér
hafið í hyggju að senda hann til
kærrar systur yðar á íslandi.
Þótt mig taki sárt að vita hann
svo langt í burtu, get ég þó ekki
annað en fallizt á þessa ráða-
gerð yðar. Nokkurra ára vist á
heimili, þar sem hann fær að
njóta hlýju og móðurástríkis, er
veslingnum litla hollt.
í framtíðinni verðið þér að
treysta mér, kæri vinur. Mér er
engin skylda kærari en að gera
allt, hvað ég get, til að búa í hag-
inn fyrir hann. Ég var sein til
að trúa yður fyrir þessu. Þér haf-
ið rétt til að álasa mér fyrir
það, en það verður svo að vera.
Ég hef ekki þorað það fyrr. Mér
hefur vaxið kjarkur með tíma
og traust mitt á yður jafnframt.
Þér hafið aldrei elskað mig. Á
hinum skamma samvistartíma
okkar var aðeins um ást að ræða
frá minni hlið. Engan veginn ber
að skilja þetta svo, að ég sé að
álasa yður fyrir það. Það er ekki
svo að skilja, en hér er að finna
ástæðuna til ótta míns og feimni
forðum, þá er ég hefði getað
snúið mér persónulega til yðar.
Sú hefur síðar verið ástæðan fyr-
ir þögn minni, að mér var ómögu-
legt að trúa því um yður, að yð-
ur mundi þykja vænt um þetta
litla barn. Ég varð alltaf að gera
mér í hugarlund, að þér munduð
líta á það sem byrði, yður til
angurs og ama. Eins og ég hef
áður sagt, er það fyrst nú nýlega,
að þessi ótti minn hefur horfið
og ég hef heils hugar snúið mér
til yðar.
34 VIKAN 38' tbl-