Vikan - 21.09.1967, Side 40

fara á fransk-brezku hljóðhverf-
una Conorde. Hún á að hafa
fjóra hreyfla af þessari gerð,
Olympus, sem eiga að gefa ná-
lægt 160 þúsund hestafla orku,
sem er svipað og öll vélarorka
Queen Elisabeth, sem er 83.673
tonna skip. Þessi hreyfill stend-
ur á upphækkun í miðjum turni,
ofan á spegli, svo allt umhverf-
is hreyfiiinn gefur að líta mynd-
irnar af uppfinningamönnunum
og öðrum þeim, sem hanga hér
fyrir ofan; af því mætti ætla, að
þetta litla en orkumikla stykki
sé ekki annað en eðlileg fram-
þróun af því, sem þeir byrjuðu
á meðan þeir voru og hétu.
Úr turnhringnum er komið of-
an í herbergi, þar sem meðal
annars er hálfhringur með hluta
af veggjunum, þar sem sýndar
eru upplýstar litglærur af ensku
landslagi. A miðju gólfi er stór,
hringlaga brunnur, og ofan í
honum skermur, þar sem sýnd er
án afláts litkvikmynd af Bret-
landi; sýnilega tekin úr flugvél
og það beint niður. Við fljúgum
hér yfir borgir og blómlegar
byggðir; lengi vel fannst okkur
eitthvað bogið við allt þetta: Það
var ekkert kvikt að sjá. Svo fór
að örla á því, bílar á ferð, fólk
á gangi. Myndin hlýtur að vera
að verulegu leyti tekin á ein-
hverjum þeim tíma sólarhring-
ins, sem fólk hefur hægt um
sig utan dyra.
Já, Bretar eru mannlegir. Stór
hluti af sýningu þeirra hér á Ex-
po heitir Heima er bezt (There
is no plac'e iike home). Við skul-
um ganga hér með veggjum og
líta á það, sem fyrir augu ber.
Hér eru hjónakorn - - líkast til
úr gifsi — sem eru að betrekkja
hjá sér stofuna og gengur heldur
illa, betrekkið viil verða laust að
ofan og hringa sig niður yfir höf-
uðin á þeim; maður er hér að
laga kommóðu og heldur á bor-
vél, sonur hans veitir honum að-
stoð. Á gólfinu liggur stór lit-
opna úr tímariti með fyrirsögn-
inni DO 1T YOURSELF. Lítil
gifsstúlka er að mála stólinn
sinn og umhverfis hana eru máln-
ingardósir hverra innihald myndi
nægja á litla íbúð, ef það væri
ekki allt storkið. Ofurlítið lengra
er spjald, sem á stendur SUMIR
BÚA f BÍLSKÚRUM og hjá því
skilti er BMC Mini, málaður eins
og brezkur fáni. Við hlið hans
standa gifshjón með barn úr
sama efni. Og hér fær maður
þær upplýsingar, að sjötíu og
fjögur ný, brezk farartæki kom-
ist í gagnið á hverri klukkustund,
en það geri tvö farartæki á
hverja kú í landinu! Það er dá-
lítið óvenjulegur samanburður
fyrir mann, sem kemur frá því
landi heimsins þar sem allt er
mest og bezt miðað við fólks-
fjölda! Næst komum við að áber-
andi ljósaskiltum með áletrunum
eins og WEE BELIVE IN BEAU-
TIFUL BRITAIN og WEE LOVE
OLD THINGS. Með þessum skilt-
um eru viðeigandi myndir, með
skiltinu um ást á forngripum er
mynd af fornlegum stól, á honum
liggur öskubakki, eldspýtur og
pípa, við hliðina eru gamlir skór
og á bakinu hangir snjáður og
lúinn jakki. Önnur mynd fyrir
ofan sýnir þrjár konur, löngu
komnar af léttasta skeiði, þær
eru af því útlitinu, sem kemur
manni til að skelfast ellina og
það kvenfólk, sem þá verður
manni jafnaldra. Hér koma ýms-
ir aldnir heimilismunir: Klukka,
hattahengi, stóll, og fleira. WEE
LOVE CANDY, BUT MEN RAR-
ELY ADMIT IT, og þar eru
myndir af margs lags góðgæti.
WEE LOVE OLD TRADITIONS,
og þar er gifsmynd af konu, sem
situr á stól og horfir á sjálfsagt
gamla mynd í gamla sjónvarp-
inu sínu, en við hliðina á henni
er ótrúlega stór tebolli og te-
kanna á bakka. THE LIVER-
POOL SOUND, og þar er mynd
af Bítlunum —- þessum einu
sönnu — og ég heyri ekki betur
en það sé eitt af lögunum þeirra
— Michelle, held ég það heiti og
mér þyktir þetta fallegt lag —
sem hljómar hér um skálann
núna. THE RAG TRADE IN
BLOSSOM — CARNABY
STREET, og það er unglinga-
tízkan sem blómstrar og dans-
ar eftir hverjum blæstri frá
Carnaby Street. Hér eru nokkr-
ar brúður í eðlilegri stærð sem
snúast á hverfiskífu og sýna
þessa tízku, ég veit ekki hvað
barnaverndarnefndirnar heima
myndu segja, ef svona lagað
væri sýnt heima á íslandi, það
væri aldrei að vita nema ein-
hverjir unglingar myndu stefna
foreldrum sínum í fjárhagslegan
voða eftir að horfa á þessa tízku-
sýningu. Þetta eru þokkaleg föt
í skærum litum, eins og tízkan
í ár mælir fyrir um, pilsin ekk-
ert alltof síð, buxurnar kannski
eilítið út á við að neðan, engu
að síður eru þetta snyrtileg föt
og lagleg.
Og síðasta atriðið í þessari
heimilisdeild er myndasaga af
þremur ungum stúlkum sem
deiia með sér íbúð. Það er sýnt
hvernig þær hafa í kringum sig
og hvaða lífsvenjur þær hafa
heima fyrir, þetta eru viðkunn-
anlegar stúlkur og kunna að
gera hlýlegt í kringum sig, og
farartækið sem þær nota er Tri-
umph Spitfire. — Nei, ekki er
allt búið enn, sem heimilinu
heyrir til, hér stendur úfið og
ótútlegt kattaróféti og lepur í
sig mjólk af skál!
There is no place like home,
sögðu þeir þarna niðri áðan, en
þegar kemur hér upp á næstu
hæð verður fyrir manni kvik-
mynd, sem sýnir hvernig mann-
kynið muni tortíma sér ef svo
fer fram sem horfir. Að mynd-
inni lokinni taka við hvelfing-
ar sem sýna ýmiss konar vís-
indaþróun, og hér hangir Con-
cordan, ekki ósvipuð útlits 111-
jusins hljóðhverfunni rússnesku,
sem hangir hér úti í Sovétskál-
anum. Bretar segja, að Concorde
hljóðhverfan munu fljúga næsta
ár; kannski er það bara draum-
ur, kannski verður það veru-
leiki, en hverju erum við bætt-
ari, þótt við getum ferðazt með
tvföldum hljóðhraða eða þar um
bil?
Þeir slá líka um sig með kapp-
aksturshetjunum sínum og það
með fullum rétti, sína kappakst-
ursbíl og myndir úr kappökstr-
um. Skipin sín hafa þeir hér,
mikið af módelum og myndum,
hér er Hoovercraft loftpúðaskip-
ið, líkt og það sem á að vaða
milli lands og eyja eða Reykja-
víkur og Akraness, hvernig sem
í sjóinn er, og sumir kalla því
ljóta nýyrði svifnökkvi.
Og nú komum við líkt og óvænt
inn í sal þar sem hátt er til lofts
en ekki að sama skapi vítt til
veggja. Það sem vekur athygl-
ina fyrst og fremst hér inni eru
styttur eða mannamyndir, gífur-
ega háar og mjóar, ég næ meðal
svona fígúru í hné, þær eru eft-
ir Armengel. Þessar styttur heita
Bretinn í heiminum og eru að
því leyti ekki góð listaverk, að
þau þurfa sérstakan leiðarvísi
til að skilja þann boðskap, sem
þeim er ætlað að flytja hér á
þessum stað: Alþjóðlega von um
heimsfrið. Meðan ég hélt að ris-
arnir táknuðu aðeins það eigin
álit Breta, að þeir væru stærst-
ir og mestir í heimi, hafði ég
gaman af þessum horuðu tröll-
um, minna, eftir að ég komst að
því, að þau voru langsótt symb-
ól.
Með horuðu tröllunum eru út-
stillingar, sem í leiðbeiningum
segir, að eigi að skýra anda frels-
is og góðrar sambúðar við ná-
grannana, enda sé það þetta
tvennt, sem geri heimsfrið mögu-
legan. Þessar útstillingar eru í
hringjum, líkustum upp-
hlöðnum brunnum. Ein heitir
Bretinn, verzlunarmaðurinn, og
í þeim brunni eru myndir af
margháttuðum útflutningsvörum
þeirra, hér er brunnur sem heit-
ir Heimsáhrif Breta, annar Bret-
inn, nágranninn, og sá síðasti
Bretinn, framtíðin. Það er dálít-
ið skemmtilegt við hann, að þar
eru allar myndirnar í móðu, eins
og líka vera ber, því hvað er
fremur þoku hulið en það, sem
óorðið er?
Og við skulum ljúka þessum
degi með því að koma við í skála
Vestur-Þýzkalands. Það er sér-
kennilegt við þýzku sýninguna,
að allar skýringar þar eru á
þremur tungumálum. Allir aðrir
skálar láta sér nægja að lýsa
sýningunum á ensku og frönsku,
en svo mikið lifir enn eftir af
40 VIKAN
38. tbl.