Vikan - 21.09.1967, Side 44

staða Tóna. Þegar við æfðum í
Tónum fór mestur tíminn í að gera
sér grein fyrir því hvernig lagið
hljómaði. Dótarnir voru ekki ó
þessari bylgjulengd.
— Nei, ég lék ekki ó plötunni
með Dótum. Hún var tekin upp, óð-
ur en ég kom í hljómsveitina. Rún-
ar ó mikið hrós skilið fyrir lögin
ó plötunni, þau eru mjög lifandi
og skemmtileg — Spilið er vel út-
fært, en söngurinn hefði getað ver-
ið betri. Mér finnst Rúnar forlóta
góður lagasmiður.
Ég spyr Karl um fyrstu kynni
hans af músikinni.
— Ég er alinn upp við píanó. Ég
held ég hafi verið ótta óra, þegar
ég byrjaði að klóra í píanó. Ég gat
sjaldan séð það í friði. Þegar ég
var í skóla ó Akranesi, lék ég ó
bassagítar með hljómsveitinni og
söng með.
— En nú er það orgel?
— Jó. Mér finnst orgelið gefa
hverri hljómsveit skemmtilegan blæ,
og það er ómissandi, þegar fóir
eru í hljómsveitinni. Orgelið gefur
hljómsveitinni svip — þetta sífellda
gítargutl getur orðið leiðigjarnt,
þegar til lengdar lætur. Svo hefur
orgelið líka meiri tónbrigði en önn-
ur hljóðfæri.
— Hvaða hljómsveitir eru í mest-
um metur hjó þér, Karl?
— Af „beat" hljómsveitum hef
ég mestar mætur ó Hljómum. Ég
var lika hrifinn af Toxic meðan þeir
voru og hétu,- fannst þeir hafa
skemmtilega og líflega framkomu.
Annars er eftirlætishljómsveit mín
Hljómsveit Ingimars Eydals. Það er
hljómsveit, sem gaman er að
að skemmta sér með. Þeir spila allt,
sem hugsazt getur, það er músik
fyrir alla, fró sextón óra ungling-
um upp í sjötögur matrónur. Þor-
valdur Halldórsson er maður fyrir
minn smekk. Þótt hann sé góður
söngvari hefur hann aðdróttarafl
fyrst og fremst sem skemmtikraftur.
Hann kann kúnstina að koma fólki
í gott skap. Og svo vil ég nefna
Dumbó. Sem gamall Skagamaður
er ég alltaf í pokahorninu hjó þeim.
— En „Sólin"?
— Sólin er búin að geyspa gol-
unni. Þegar ég hætti í Tónum kom
Guðmundur Elíasson í minn stað ó
orgelið, og þó skírðu þeir hljóm-
sveitina upp og kölluðu Sólina. Þeir
voru mjög hrifnir af þessari svo-
kölluðu „soul music", en þetta er
alveg nýtt hér. Ég held að það geti
aldrei æxlazt til farsældar að koma
vaðandi upp með eifthvað nýtt, sem
fólk hefur ekki fengið tækifæri til
að ótta sig ó hvað er. Sól-músikin
er í rauninni afleggjari af Tamla
Motown en öðruvísi útfærð, ein-
faldari og byggð ó þungu bíti. —
Undirleikurinn skiptir hér mestu
máli. I söng eru yfirleitt ein eða
tvær raddir og þetta er allt mikið
til í ætt við blues.
— Hvað um fextann, innihaldið?
— Jú, hann skiptir auðvitað
miklu máli, og söngvarinn verður
að skilja hann vel. Með raddbeit-
ingu og hreyfingum á hann að
44 VIKAN 38-tbl-
túlka það, sem textinn segir. Söngv-
ari á umfram allt að vera lifandi.
Við eigum hér ekki marga virki-
lega góða söngvara í þessari mú-
sik. Þó skal ég nefna þér einn:
Halldór Kristinsson í Tempó. Hann
hefur magnaða rödd, það stafar
frá honum einhver kraftur. Hverri
hljómsveit er líka nauðsynlegt að
hafa söngvara, sem þarf ekki að
sjá um annað en að syngja. Við,
sem höfum fyrir hljóðfærum að sjá,
þurfum að skila tvíþættu hlutverki,
og það liggur í augum uppi, að
það er mun erfiðara og getur ekki
borið jafn góðan árangur.
— Ertu bjartsýnn á framtíð nýju
hljómsveitarinnar?
— Já, ég er bjartsýnn á að þetta
gangi vel. Við virðumst allir vera
einhuga um að stefna að sama
marki, og ég trúi á samstarfið í
hljómsveitinni. Ef hljómsveit á að
ná árangri, er frumskilyrði að sam-
starfið sé gott.
Dóttir Dajans ...
Framhald af bls. 5.
varið land sitt eins og karl-
maður, til þess fær hún hern-
aðarþjálfun.
En hérna gerum við mest gagn
með því að vinna venjuleg störf,
og að blása kjarki í hermennina.
Þetta er her þjóðarinnar, í
orðsins fyllstu merkingu. Her-
mennirnir eru að mestu leyti
feður og eiginmenn, þeir eru yf-
irleitt ekki atvinnuhermenn, og
þeir eru langt frá heimilum sin-
um.
Stúlkan í herbúðunum er
nokkurs konar tengiliður milli
þess sem þeir eru vanir í dag-
legu lífi og starfi, og þessa, sem
er svo nýtt og framandi ... . ☆
Sjö mínútna verk
Framhald af bls. 19.
hópur á vettvang, en þá voru þeir
félagar á leið heim til sin, í bláa
bílnum. Scotland Yard hefur aldr-
ei getað haft upp á þessum glæpa-
mönnum, og gullið er ennþá ó-
fundið.
Þennan umrædda dag áttu þeir
aftur að fara til Clerkenwell, í
þetta sinn til að afhenda ósköp
ódýran pakka, það var silfurduft
fyrir um 1000 krónur til Breloques
prentsmiðjunnar.
Fyrsti áfangi þeirra var Hatton
Garden, hið fræga hverfi skart-
gripasalanna í London. Þar beið
Johnson Matthey, frá einu af stærstu
fyrirtækjunum, eftir 48 gullstöng-
um. Eftir þennan litla krók til
Clerkenwell, var það meiningin að
þeir færu til Mocatta & Goldsmid,
fyrirtækis í City, með það sem eft-
ir var af farminum, sem sé gull-
stengur fyrir rúmar hundrað millj-
ónir króna.
Við Hatton Garden voru menn
frá Johnson Matthey reiðubúnir til
að taka á móti þeim. Bílnum var
bakkað inn f port og affermingin
fór fram í mesta flýti, en varlega
þó. Hreint gull er mjög mjúkur
málmur, og getur beyglazt illa, ef
ekki er farið varlega með hann.
Klukkan var um 11.35, þegar
þeir stýrðu bílnum aftur út í um-
ferðina, til að fara til Clerkenwell.
Richard Brew sat á gullstöngunum,
borðaði brauð og masaði við
Jack Chandler. Walter Clements
sát bak við stýrið og flautaði. Það
var skínandi veður þennan dag, og
öllum var þeim áhugamál að flýta
sér til að komast heim.
Breloques prentsmiðjan var við
mjóa hliðargötu, Bowling Green
Lane. Það er mjög lítil umferð
þarna, en venjulega mikið um
kyrrstæða bíla. Walter Clements
varð því alls ekkert undrandi, þeg-
ar hann átti erfitt með að finna
bílastæði rétt hjá prentsmiðjunni.
Hann prísaði sig sælan að geta
stöðvað bílinn tuttugu metrum frá
Breloques.
Venjulega, þ. e. a. s. ef þeir
hefðu átt að afhenda gull, var
þeim ekki leyfilegt að nema stað-
ar, svo langt frá áfangastað, ör-
yggis vegna.
— Þetta er bara smápakki. Það
tekur enga stund að hlaupa með
hann og fá kvittun . . . hugsaði
Clements.
Hann gáði allt um kring oq sá
ekkert grunsamlegt. Það sázt ekki
nokkur maður, aðeins fjöldi kyrr-
stæðra bíla.
— Allt í lagi, kallaði hann til fé-
laaa sinna. — Við erum komnir, það
virðist allt grænt. Flýtið ykkur nú,
ég hefi enga lönnun til að sitja
hér allan daginn. Ég ætla að kom-
ast sem fyrst heim og horfa á kapp-
reiðarnar í sjónvarpinu.
Andartaki síðar opnaði Richard
Brew rennihurðina aftan á bílnum
og hleypti Jack Chandler úr, svo
renndi hann hurðinni fyrir aftur.
Það var venjan, öryggis vegna. Svo
átt: hann að opna, þegar barin
voru brjú högg á rennihurðina.
Hann kom sér bannig fyrir að hann
gat séð Jack Chandler í speglinum
milli hans og bílstjórasætisins. Svo
hjá bílstióranum, gegnum grindina
beið hann.
Tveim mínútum seinna, nákvæm-
lega klukkan 11.46 kom Jack
Chandler aftur út á gangstéttina,
og gekk í áttina til bílsins. í vas-
anum hafði hann kvittun fyrir silf-
urduftinu, sem hann hafði afhent
hjá Breloques.
Richard Brew sá það í speglin-
um að hann var að koma, sneri
sér við og fór að losa læsinguna á
rennihurðinni.
Walter Clements sat í bflstjóra-
sætinu og horfði beint fram. Það
sást enginn 6 ferli. Hann renndi
hliðarrúðunni niður, vegna hitans.
Á þessu augnabliki komu árás-
armennirnir á vettvang.
Hve margir þeir voru, veit eng-
inn, en líklega hafa þeir verið
6—10. Þeir komu út úr bílnum, sem
stóðu bak við gullflutningabílinn.
Árásina gerðu þeir eldsnöggt og án
minnsta hávaða.
Þegar Jack Chandler var rétt
kominn að flutningabílnum, var
hann umkringdur. Hann var lam-
inn með kylfu í höfuðið, og féll
næstum meðvitundarlaus niður á
gangstéttina. Það blæddi úr stóru
sári á enni hans. Hann var dreg-
inn inn í aftursætið á litlum bíl.
Hann var bundinn og einhver
límdi heftiplástur yfir munn hans,
svo hann gæti ekki gefið frá sér
hljóð, og annar var límdur yfir
augu hans.
Þegar Richard Brew heyrði þrjú
högg á rennihurðina, hélt hann vit-
anlega að þetta væri samverka-
maður hans og opnaði. Uti fyrir
stóð maður í bláum einkennisbún-
ingi, líkum þeim sem Jack var
klæddur. En það var ekki Jack.
Án þess að Brew gæti borið hönd
fyrir höfuð sér, sprautaði maður-
inn í bláa einkennisbúningnum
ammoníaki í augu hans. Það var
hræðilega kvalafullt og hann gat
ekkert séð, síðan var hann sleg-
inn niður, bundinn og heftiplástur
límdur yfir munn hans.
Walter Clements sat við opinn
gluggann í bílstjórasætinu; hann
heyrði einhverja hreyfingu við hlið
sér, sneri sér við til að aðgæta
hvað það væri og þá fékk hann
ammoníakgusu í andlitið, síðan var
hann dreginn út úr sætinu og far-
ið eins með hann og hina; barinn
niður, bundinn og heftiplástur
límdur fyrir munn hans.
Um leið og hann fékk gusuna (
andlitið, reyndi hann að teygja sig
í flautuhnappinn, sem var í mæla-
borðinu, en hann náði því ekki.
Honum var fleygt inn f farangurs-
rýmið.
Einni mínútu síðar, klukkan
11.48, lagði svo fIutningabílI frá
Rotschild & Sons, af stað frá Bowl-
ing Green Lane. í farangursrýminu
lágu tveir bundnir og blindaðir
varðmenn og 140 gullstengur,
1.700 kg. af hreinu gulli, yfir 100
milljón króna virði. Við stýrið sat
einn árásarmannanna.
Þar með var búið að fremja
mesta þjófnað, síðan lestarránið
mikla var framið í Englandi, árið
1963.
Blái vörubíllinn var stöðvaður
fyrir utan hús við Elthorne Road,
í Norður London, sem hafði staðið
autt síðan um haustið. Bílnum var
bakkað inn í stóra bílageymslu, sem
var innarlega við húsið.
Á fimmtán mínútum selfluttu
ræningjarnir gullið, yfir í einn eða
svo bíla aðra. Þeir sögðu ekki eitt
einasta orð hver við annan. En
hinir bundnu og blinduðu varð-
menn heyrðu hvað þeir voru að
gera, heyrðu andardrátt þeirra og
hljóðið þegar gullstengurnar slóg-
ust hver við aðra, sömuleiðis skó-
hljóð þeirra við gólfið.
Ræningjunum lá mikið á, þeir
fóru ekkert varlega með gullið.