Vikan - 28.09.1967, Síða 36

orðið. Bæði John og Valerie voru
of hrædd til að segja margt. En
Jim tókst að hafa upp úr þeim að
John var kvæntur og að þau Vale-
rie höfðu haldið saman með ströng-
ustu leynd í tvö ór. Þegar Valerie
sagði að þau hefðu hugsað sér að
ganga I hjónaband jafnskjótt og
John hefði fengið skilnað, rótaði
byssumaðurinn í vösum sínum, dró
fram þriggja pennýa pening og
sagði:
— Hérna er svolítil brúðkaups-
gjöf fró mér. Þetta eru engin ósköp,
en meira ó ég nú ekki. Eg er ó
stroki og þó er alltaf dólítið erfitt
að verða sér úti um klínk.
Oðru hvoru, til að þau yrðu ekki
of örugg um sig, varð Jim ógn-
andi og sagði til dæmis:
— Engin uppótæki, munið þið
það. Ein ógætileg hreyfing og það
verður hvellur. Þetta er ekki í
fyrsta sinn sem ég held ó skamm-
byssu.
Hann sagði þeim sitt af hverju
um sjólfan sig.
— Ég er búinn að vera ó stroki
í fjóra mónuði. Það er nú meira
helvítið. Alltaf ó nólum um að
maður þekkist. Jafnvel þótt maður
feginn vilji er ekki hægt að hindra
að það fari sem fer.
Þegar ég var lítill, var pabbi
vanur að læsa mig inni niðri í
kjallara. Þar varð ég stundum að
sitja klukkustundum saman, í
svarta myrkri. Það er engin furða
að maður skuli vera orðinn eins og
maður er.
John og Valerie urðu upptekin
af frósögn hans. Þótt hann miðaði
stcðugt ó þau skammbyssunni,
kenndu þau í brjóst um hann. Þeg-
ar hann sagðist ekkert hafa feng-
ið að borða síðustu tvö dægrin,
stakk John upp ó því að þau færu
ó einhvern stað, þar sem hægt
væri að útvega honum matarbita.
En þó varð hans undireins tortrygg-
inn:
— Enga hrekki hér. Þú heldur
kannski að þið getið fengið mig til
að bíta ó. Nei, ég vara mig ó svo-
leiðis. Ég tek heldur af ykkur pen-
ingana og kaupi mér eitthvað snarl
í fyrramólið.
Klukkan tólf um kvöldið eða því
sem næst skipaði hann þeim að
aka af stað. Áður hafði hann at-
hugað hversu mikið bensín var eft-
ir ó geyminum og sagt:
— Við verðum að bæta ó hann
nokkrum lítrum. Þar að auki verð
ég að nó í sígarettur. En ég að-
vara ykkur. Reynið enga hrekki
þegar við stoppum. Skammbyssan
er tilbúin til notkunar fyrirvara-
laust, og ég skýt fyrst og spyr ekki
fyrr en ó eftir.
Svo óku þau af stað. Það var
ekið norður ó bóginn. Engin um-
ferð var ó vegunum, og Jim stjórn-
aði John Gregsten með skipunum
eins og:
— Hérna til vinstri, síðan þrjór
mílur beint ófram og svo til hægri.
Þau nómu staðar við bensínstöð
og fylltu geyminn. John reyndi að
vekja athygli afgreiðslumannsins ó
ósigkomulagi þeirra. En hann tók
ekki eftir neinu. Þau höfðu vakið
hann, og hann vildi losna við þau
sem fyrst til að geta haldið ófram
að sofa.
„Því miður verð ég að binda ykk-
ur!"
Ökuferðin stóð yfir í margar
klukkustundir. Áður en langt um
leið hafði Valerie ekki hugmynd
um, hvar þau voru ó ferð. Um þrjú-
leytið, þegar byrjað var að birta
úti við sjóndeildarhringinn, gaf
Jim þeim skipun um að nema stað-
ar. John Gregsten ók bílnum inn
ó lítið bílalægi rétt við engi.
— Jó, og nú ætla ég að binda
ykkur, sagði Jim.
En hann var ekki alveg viss um
hvað hann ætti að nota til þess.
Ekki fyrr en hann tók eftir körfu
með óhreinum þvotti í, sem stóð
við fætur John Gregstens.
— Réttu mér körfuna, sagði hann.
John beygði sig niður og þreif-
aði eftir körfunni. Hann tók hana
upp og var í þann veginn að henda
henni aftur í til Jims. En í sama
vettvangi kvað skothvellur við. —
Fyrst einn hvellur. Svo annar. Kúl-
urnar fóru bóðar gegnum höfuð
Gregstens.
— Hversvegna skauztu? æpti
Valerie. — Þú lofaðir að skjóta
ekki.
Jim var þögull andartak. Svo
svaraði hann af ískaldri ró:
— Þetta var honum sjólfum að
kenna. Hann hreyfði sig of snögg-
lega. Ég hélt að hann ætlaði að
fara að reyna eitthvað. Hjólpaðu
mér nú til að koma líkinu út úr
bílnum.
Hún varð að hlýða skipuninni,
því að hann ógnaði henni með
skammbyssunni. Hann sagðist sjólf-
ur gjarna hafa lagt hönd að verk-
inu, ef ekki hefði verið blóðið, sem
spýttist úr sórunum ó höfði Johns
Gregstens.
— Ég ætla ekki að fá á mig
neina blóðflekki.
Síðan skipaði hann henni að
fara inn í aftursætið. Hann fór
þangað inn á eftir henni, skók
skammbyssuna og hélt áfram:
— Nú skaltu kyssa mig. Ef þú
gerir það ekki skýt ég þig líka.
Skjálfandi af hræðslu gerði hún
eins og hann sagði fyrir um. Með
skammbyssuna í annarri hendi reif
hann utan af henni fötin og nauðg-
aði henni.
Síðan fór hann með hana út á
engið og lét hana leggjast þar nið-
ur. Hann batt hana á höndum og
fótum, og hún hélt að hann myndi
ekki skjóta hana.
— Það er bezt að ég slái þig í
rot svo þú getir ekki kallað á
hjálp, sagði hann.
Hún lofaði að láta að vilja hans
í einu og öllu svo framarlega sem
hann þyrmdi lífi hennar, og hann
sagðist ekki ætla að skjóta hana.
Hann sneri sér við og gekk í átt-
ina til bílsins. En að nokkrum metr-
um gengnum nam hann staðar. —
Skelfingu lostin sá hún hann miða
á sig byssunni. Hún æpti er hann
hleypti fyrsta skotinu af, og æpti
aftur. Siðan missti hún meðvitund-
ina.
Valerie raknaði ekki við fyrr en
þremur klukkustundum síðar, er
Sidney Burton laut yfir hana.
Morðvopnið fannst innpakkað í
strætisvagni!
Þegar í upphafi varð lögregl-
unni Ijóst, að erfitt yrði að hafa upp
á morðingjanum. Ekki var um að
ræða neina slóð, sem hægt var
að fylgja. Valerie Storie gat ekki
lýst tilræðismanninum af neinni
nákvæmni, því að mesfan hluta
tímans, sem hann hafði verið með
þeim Gregsten, hafði hann haft
hálsklútinn fyrir niðurandlitinu. —
Myrkrið í bílunm hafði líka kom-
ið í veg fyrir, að hún gæti virt
hann fyrir sér að nokkru ráði.
En að einu var þó hægt að leita
með von um árangur: bílnum. Um
sex-leytið kvöldið eftir morðnóttina
hringdi síminn á lögreglustöðinni í
Bedford. Karlmannsrödd sagði:
— Morris Minornum, sem þið
leitið að, hefur verið lagt í Avon-
dale Crescett, rétt utan við Lund-
úni.
Bíll með sendistöð var sendur á
staðinn. Og bíllinn var þar. En
þegar reynt var að hafa samband
við manninn, sem hringt hafði,
sýndi það sig, að hann hafði gef-
ið upp rangt nafn og heimilisfang.
Hringt hafði verið frá símasjálf-
sala í tuttugu metra fjarlægð frá
bílnum. Hafði sjálfur morðinginn
hringt?
Á fimmtudagskvöldið, minna en
tveimur dægrum eftir morðið, var
Edward Cooke að taka til í einum
af þessum frægu, tveggja hæða
strætisvögnum í Lundúnum. Undir
einu sætinu á efri hæðinni fann
hann pakka. Hann opnaði pakkann
og fann skammbyssu og um fimm-
tíu skot. Morðvopnið var fundið.
Augljóst var, að eftir morðið
hafði illræðismaðurinn farið til
Framhald á bls. 40.
36 VIKAN 39- tbl-