Vikan - 28.12.1967, Blaðsíða 16

/" .
Stormurinn í gærkvöldi hafði
skolað alls konar rekagóssi upp á
eyðilega ströndina. Þar ló nú allt
sem hugsazt gat að úfinn sjór skil-
aði til lands. Þess utan voru tvær
mannverur, — reköld. Himinninn
var ó litinn eins og gamall kopar,
hann umlauk jörðina eins og brynja,
eins og hann vildi verja hana fyrir
hættum utan úr geimnum. I gær-
kvöldi hafði vindurinn hvinið, eins
og þúsund djöflar. Þrumurnar öskr-
uðu yfir ósunum og eldingarnar
æddu um himininn. Þeir höfðu
skriðið inn í þann hellinn, sem þurr-
astur var og lengst fró flæðarmól-
inu, en með morgunskímunni skriðu
þeir úf aftur, eða réttara sagt,
hungrið og kuldinn hafði rekið þá
út. Storminn hafði lægt og einkenni-
legt logn lá nú yfir ströndinni, gráu
hafinu. En þetta var ekki venju-
legur kuldi, það var þó kominn
apríl og þetta var á ströndinni,
fimm mílum fyrir sunnan San
Quentin.
Þykkar varir Stóra Toms voru
bláar af kulda. Þær titruðu þegar
hann reyndi að kipra þær og spýta
illskulega í harðan sandinn.
— Taktu þessa þarna, fíflið þitt!
Við þurfum þurran við. Mér er svo
kalt, að ég finn ekki fyrir fótunum!
Aino litli, magur eins og hann
var, skalf líka af kulda. En hann
svaraði ekki, hann beygði sig nær
votum sandinum, hélt nokkrum
sprekum upp að innföllnu brjóstinu
og starði á rekaviðarbútinn, sem
lá fyrir framan hann.
Viðarbúturinn var að hálfu graf-
inn í sandinn, eins og honum hefði
verið stungið niður í hann. Hann
var um það bil tuttugu og fimm
sentimetrar á lengd, sjórinn hafði
núið hann ávalan og rist f hann
merki, sem voru líkust einkenni-
legu letri.
Stóri Tom klóraði sér á magan-
um. Grófgert, skeggjað andlit hans
dökknaði af bræði, þegar Aino
hlýddi honum ekki á stundinni. Svo
skaut hann fram fætinum, og Aino
féll kylliflatur. Það munaði minnstu
að hann dytti á spýtuna. Hann hefði
gert það, ef hann hefði ekki sleppt
sprekunum, sem hann hélt á í fang-
inu og sett hendurnar fyrir sig.
— Ég sagði þér að taka upp
þessa spýtu! Það var hótun í rödd-
inni. Stóri Tom hafði líka í þrjú ár
L________________________________________/
SAGA EFTIR EMIL PETAJA
í þrjú ár og átta daga hafði Aino veriS hlýðinn þræll Stóra Toms, en
nú gerði hann allt í einu uppreisn, og það var spýta sem kom hon-
um til þess. En Stóri Tom var svo fáfróður, fyrir honum var spýtan að-
eins rekaviður..........
16 VLKAN 52- tw-