Vikan - 27.06.1968, Blaðsíða 13

Hann vann hana með stormáhlaupi. Hún hitti
hann heima hjá vini þeirra beggja og hann
bauð henni strax út. Hann var svo óþolin-
móður, eins og hann gæti ekki beðið eftir
því að þau yrðu hjón. Það voru aðeins þrjár
vikur til brúðkaupsins. Hversvegna var hún
svona hrædd og öryggislaus? Hversvegna
hafði hún svona erfiða drauma?
Jo Craig hrökk upp af værum blundi.
Martröðin var alveg skýr í hugskoti henn-
ar, hún sá allt fyrir sér í smáatriðum, alveg
eins og þetta hefði verið raunveruleiki.
Nokkur augnablik lá hún grafkyrr, með-
an hún var að jafna sig.
Ósjálfrátt fannst henni að hún yrði að
gera eitthvað.
Hún settist upp í rúminu, tók símann, sem
stóð á náttborðinu, og fór að velja númer.
Hún varð að tala strax við hann, hún
varð að fá að vita að þetta gat aldrei orðið
staðreynd, að það gæti aldrei komið fyrir.
Síminn hringdi, sekúndur urðu að mínút-
um. Ó, hversvegna svaraði hann ekki? Hann
hlaut að vera heima, hún vissi að hann var
heima.
Svo heyrði hún að síminn var tekinn upp
og syfjuleg rödd svaraði: — Halló?
— Ástin mín, mig dreymdi svo hræðilega.
Ég varð að hringja til þín.
— Hver er þetta? spurði röddin.
— Auðvitað, Jo. Hver hélztu að það væri?
Eg veit að þetta er um miðja nótt, en ....
-— Út með það, Jo. Segðu mér hvað er
að þér, það getur hjálpað,
Hún andaði djúpt. — Ástin mín, þú varst
þar ekki. Þú komst ekki í kirkjuna. Ég beið
og beið, og það gerðu brúðarmeyjarnar líka,
— og allir gestirnir, — en þú komst ekki!
Það varð þögn. Hún hafði búizt við því
að hann færi að hlæja, losa hana við þessa
hræðslu, segja henni að ekkert gæti aftrað
honum frá því að koma í kirkjuna og kvæn-
ast henni eftir þrjár vikur.
— Ertu þarna ennþá? spurði hún snöggt.
— Já, Jo, ég er hérna ennþá. Og það er
rétt hjá þér, ég ætla ekki að koma í kirkj-
una.
Henni varð flökurt. Hana hlaut að vera
að dreyma ennþá, það gat ekki annað ver-
ið, það hlaut að vera ástæðan. Hann gæti
aldrei sagt þetta. Það var síðast í gær sem
hann faðmaði hana að sér og sagðist varla
geta beðið allan þennan tíma eftir brúð-
kaupinu, og nú ....
— Jo, röddin var mjög ákveðin. — Þetta
er Terry Linton. Þú valdir vitlaust númer.
— Terry, sagði hún og trúði varla sínum
eigin eyrum.
— Þú rakst mig upp úr rúminu. Eg stend
hér í anddyrinu, ég er berfættur, það er
kalt og klukkan er fimm um nótt.
— Terry, tautaði hún. — Ó, hvað mér
þykir þetta leiðinlegt. Eg vissi ekki hvað
ég gerði. Ég skil ekki hvernig ég fór að velja
rangt númer, Eg ætlaði að reyna að ná í
Roger. Eg ætlaði að segja honum frá þess-
um hræðalega draumi.
— Ég skil það, tók hann fram í fyrir
henni. — Þú virtist mjög angistarfull. En
það er svo langt síðan þú hefir hringt í þetta
númer. Ég hélt að þú hefðir gleymt því.
Jo hélt fast um heyrnartækið, með skjálf-
andi fingrum. Hún hafði þá talað svona
lengi við Terry og ekki þekkt í sundur radd-
ir þeirra Rogers.
— Farðu nú að sofa og gleymdu þessum
draumi, Jo, sagði hann. — Roger kemur
örugglega til kirkjunnar, hann væri meiri
þorskurinn, ef hann gerði það ekki.
— Hefir þú ekki fengið boðskortið, Terrý?
Þú kemur í brúðkaupið?
— Ég held ekki, Jo. En þakka þér samt
fyrir. Betri maðurinn vann og við látum
þar við standa. Ertu ekki sammála?
Hún varð þögul og utan við sig.
— Terry, fyrirgefðu mér, sagði hún, lág-
mælt.
— Það getur öllum skjátlazt, Jo. En það
var sú tíðin að þú hringdir oft í þetta númer.
Það var satt, það hafði hún gert. Það var
ekki langt síðan að þau Terry létu aldrei
líða svo daginn að þau hringdu ekki hvort
til annars, ef þau ekki hittust.
En það hafði verið barnaást. Þegar Terry
og fjölskylda hans höfðu flutt úr nágranna-
húsinu inn til borgarinnar, var hún leið
og vissi ekki hvernig hún átti að halda það
út að sjá ekki Terry í garðinum, Hún átti
aldrei framar að sjá hann halla sér upp að
grindunum og brosa til hennar, hlýju brosi,
sem ljómaði líka í brúnum augum hans.
Terry hafði líka boðið henni á fyrsta dans-
leikinn. Terry dró hana upp úr vökinni,
þegar hún datt niður um ísinn. Terry var
alltaf við hendina, reiðubúinn til að hjálpa
henni, þegar hún komst í einhver vandræði.
— Það verður allt í lagi, sagði hann. —
Vertu ekki með áhyggjur .... og ég óska
þér innilega til hamingju.
Þegar Jo hafði lagt símann á, hallaði hún
sér aftur á bak og hrukkaði ennið. Nú ætti
hún eiginlega að hringja til Rogers — það
var hann sem hún ætlaði að tala við. En
þegar draumurinn fór að verða óraunveru-
legur, fann hún að hún hafði bara verið
kjánaleg. Roger myndi örugglega hlæja að
henni.
Jo fleygði sænginni til hliðar og stökk
út úr rúminu. Hún gekk út að glugganum
og leit niður í garðinn við næsta hús. Hve
oft hafði hún staðið og veifað til Terrys,
þegar hann var að slá blettinn eða reita
arfa úr blómabeðunum?
Nú var garðurinn óhirtur, blómabeðin sá-
ust varla fyrir illgresinu.
Jo andvarpaði. Það voru sex mánuðir síð-
an foreldrar Terrys fluttu og það hafði ekki
komið neinn nýr leigjandi. Eigandi hússins
vildi selja það, en þótt það væri mjög ó-
dýrt, hafði enginn kaupandi fengizt.
Jo gat ekki sofnað aftur, svo hún ákvað
að fara í bað og klæða sig. Þegar hún tók
sloppinn sinn út úr klæðaskápnum, sá hún
plastpokann með brúðarkjólnum, og það
greip hana einhver undarleg hræðslutilfinn-
ing.
Hún fór fram í baðherbergið, hún varð
að hrista þetta af sér, hún varð að gleyma
þessum draumi.
Hún ætlaði að borða hádegisverð með Rog-
er þennan dag, og hún var ákveðin í að
segja honum ekki drauminn.
Klukkan var eitt og Jo beið á veitinga-
húsinu eftir Roger, Roger var seint á ferð,
en það var ekkert nýtt. Vinna hans var
tímafrek og Jo vissi að hún varð að vera
þolinmóð.
Allt í einu kom hún auga á hann. Hann
kom í áttina til hennar, hávaxinn og lag-
legur, og allar stúlkurnar sem þarna voru,
sneru sér við til að virða hann fyrir sér.
Það var ósköp eðlilegt, fannst henni. Roger
var þrítugur, öruggur í fasi og vel klæddur.
Jo hafði aldrei séð hann í gamalli peysu
og gallabuxum, eins og Terry var venju-
lega í.
— Sæl, ástin!
Roger brosti til hennar, settist og tók upp
matseðilinn.
-Ég er hræddur um að við verðum að
hafa hraðann á. Ég þarf að hitta mann klukk-
an tvö.
Hann pantaði matinn fyrir þau bæði, svo
hallaði hann sér fram á borðið.
— Þú ert þreytuleg, Jo. Eg er hræddur
um að þú hafir of mikið að gera. Það er
margt að hugsa fyrir brúðkaupið, og ég hefi
ekkert getað aðstoðað þig. En mamma þín
er nú betri en engin.
Já, hún var hálf þreytt, en það var vegna
þess að hún hafði vaknað svo snemma við
þennan hræðilega draum. Og þótt hún reyndi
af afefli að gleyma honum, gat hún það
ekki.
Roger talaði eingöngu um viðskiptamál,
og svo leit hann á klukkuna.
Allt í einu varð Jo mjög ánægð yfir því
að hún hafði valið vitlaust númer um morg-
uninn, Roger hefði kannske orðið ergilegur,
ef hún hefði ónáðað hann með slíkum barna-
skap.
— Roger, sagði hún, — ég keypti nýjan
kjól til að nota í kvöld. Þú sækir mig, er
það ekki?
Hann var farinn að borða ábætinn, en
lagði frá sér skeiðina og starði á hana,
— í kvöld?
— Já, það er tuttugu og eins árs afmæli
Lindu. Þú ert þó ekki búinn að gleyma því?
En hann hafði gleymt því. Hann var af-
skaplega gleyminn, og Jo þurfti oft að
minna hann á hlutina. Hún sagði honum frá
þessu afmælisboði á sunnudag og nú var
hann búinn að gleyma því.
— Þessu var algerlega stolið úr mér, ást-
in mín, sagði hann brosandi.
Hún hló, og það var ekki laust við titring
í hlátrinum.
— Það endar með því að þú gleymir brúð-
kaupsdeginum. Framhald á bls. 38.
VIKAN 13