Vikan - 27.06.1968, Page 17

ley. Svo hló hann illgirnislega. —
Sýnist þér gamli maðurinn ekki
gera sig heimakominn.... ?
Síðan þennan sorglega dag í
Vermount, fyrir tveimur árum,
hafði Peter öðlazt eins konar yf-
irnáttúrlegt næmi fyrir röddum
í fjölmenni. Jafnvel þótt hann
væri ekki við hugann við það,
var undirvitundin alltaf að huga
að hlátri, ákveðnu, skræku, næst-
um blóðþyrstu flissi. Hann gerði
sér fulla grein fyrir því, að hann
var nú mjög á hnotskóg eftir
þessu hljóði, meðan hann oln-
bogaði sig í gegnum þröng rík-
mannlega búins fólks, sem stóð
fyrir utan klúbbhúsið, í áttina að
hvíta Jagúarnum á bílastæðinu.
Hann hafði viljandi farið nálægt
Sam gamla Delafield, tengda-
dóttur hans og unga kylfingnum.
— Eg veðja skyrtunni minni á
þig, Powers, heyrði hann Söndru
segja, með ofurlítið rafmagnaðri,
hásri röddu. — Það gæti orðið
íþróttaviðburður ársins.
f sömu andrá tók hún eftir
Peter og eitt andartak hvíldu
dökk augu hennar næstum
hungrandi á honum. Hann hafði
þá tilfinningu, að skýrslu um
iiann hefði verið vandlega kom-
ið fyrir í einhverjum sálrænum
skjalaskáp,
— Sg á möguleika, sagði ungi
golfleikarinn. — Töluverða
möguleika, lánið lék við mig áð-
an, þarna úti á æfingatíinu. Hann
hleypti í brýrnar. Sandra horfði
enn á Peter ganga í áttina að
bílastæðinu.
Þessi gamli vani, að horfa á
andlit, hálfvegis að búast við að
sjá sektina augljóslega í þeim,
hafði fylgt Peter eftir þessi ár.
Andlit í Delafield virtust skipt-
ast í tvo flokka: með gleðigrímu
og einbeitingagrímu. Áhorfend-
ur, gestir, fjölskyldur og vinir
leikmanna, sem voru komnir
hingað til að skemmta sér, hvað
sem það kostaði. Það var eins og
brosin hefðu verið fest á þau á
færibandi. Golfleikararnir áttu
hin andlitin, þeir höfðu áhyggjur
af klaufaskapnum, sem þeim
hafði orðið á á æfingatíinu eða
leiktímanum eða riðlinum í loka-
keppninni. En Peter sá ekki and-
litin, sem hann var að svipast
eftir, andlitin sem helguð voru
hinni takmarkalausu illsku.
Hann ók Jagúarnum umhverf-
is Mountain View Motel og opn-
aði með lyklinum sem Charley
Reynolds hafði rétt honum. Hann
lét dótið sitt á þann hluta rúms-
ins, sem ekki hafði verið sofið
í, opnaði töskuna og hengdi föt-
in inn í skáp. Hann fann ein-
kennilega andúð á öllu þessu æv-
intýri færast yfir sig: Samúðar-
reiði til stúlkunnar, sem hafði
verið beitt ofbeldi og misþyrmt,
af sams konar hlæjandi glæpa-
mönnum og höfðu nærri eyði-
lagt líf hans, og alveg drepið
föður hans, hafði rekið hann
hingað. Honum fannst hann vera
í miðri eins konar svikamyllu,
sem væri hvorki heillandi né
samúðarverð. Án þess að hafa
heyrt minnsta vott af kjaftasögu,
vissi hann nú þegar, að Mary
Landers var í tygjum við How-
ard Delafield, kvæntan mann,
sem átti konu er Peter áleit að
væri vergjarnari en nokkur önn-
ur kona, sem hann hafði séð
langa lengi.
En það voru þessir hlæjandi
menn.
Hann leit á úrið sitt. Hann ætl-
aði að mæta á stefnumótið við
Mary Landers klukkan fimm, og
síðan gera það upp við sig, hvort
hann óskaði að sökkva sér nokk-
uð frekar ofan í hennar mál.
Hann hafði sofið mjög lítið nótt-
ina áður, svo hann fór úr jakk-
anum og lagðist á rúmið. Inn-
byggða vekjaraklukkan, sem
hann hafði komið fyrir í heilan-
um vakti hann kortér fyrir fimm.
Klukkan var fimm mínútur
yfir fimm þegar hann ók heim
afleggjarann upp að bílastæði
Mary Landers, þar var enginn
annar bíll, Ford Howards Dela-
fields var horfinn og sömuleið-
is Triumph Mary. Ef til vill ætl-
aði hún ekki að standa við
stefnumótið.
Hann sté út úr Jagúarnum og
gekk upp mjóan stíginn í áttina
að húsinu. Um leið og hann kom
auga á það, var hans fyrsta hugs-
un sú, hvað þetta væri dásam-
lega friðsamlegur staður fyrir
skapandi listamann að lifa og
starfa á.
Svo snögg nam hann staðar og
rann ís milli skinns og hörunds.
Á jörðinni framan við húsið, með
um það bil fimmtán metra milli-
bili, lágu tveir menn. Reynsla
Peters úr Kóreustyrjöldinni
gerði það að verkum, að hann
þurfti ekki að fara nær. Annar
mannanna lá á bakinu og hann
hafði ekkert andlit, það hafði
verið skotið af honum, með byss-
unni, sem lá nokkur skref í
burtu, við brúnina á veröndinni.
Hinn maðurinn lá á grúfu, með
annan handlegginn undir sér og
stóran, hringlaga blóðblett á
hvítum línjakkanum, undir
vinstra herðablaði.
Peter gekk í áttina til þessa
Framhald á bls. 39