Vikan - 27.06.1968, Blaðsíða 37

tveimur mönnum í tvö ár, 5Sg
man, að ég las um það á sínum
tíma. Það var gefin út lýsing á
þeim í fimm ríkjum, meðal ann-
ars hér. Snjógleraugu og úlpur
huldu andlit þeirra.
— Já, sagði Peter mjög lágt.
— Þér mynduð ekki í alvöru
þekkja þá, þótt þér rækjuzt á
þá, haldið þér það?
Ósjálfrátt steig Peter ögn fast-
ar á bensíngjöfina. Hvítur Jagú-
arinn þaut áfram.
— Ekki nógu örugglega til að
skjóta af þeim hausana með
byssu, sem kynni að vera við
hendina, sagði Robert. — Dóm-
urinn myndi sennilega segja
sjálfsvörn í máli stúlkunnar,
jafnvel þótt þessir menn hefðu
ekki lagt hönd á hana í seinna
skiptið. Hún gæti sannað, að
hún þekkti þá. En það verður
ærið þungur róðurinn fyrir
hana, ef þeir reynast aðeins vera
tveir venjulegir menn, sem villt-
ust í skóginum og hafa aldrei
séð hana áður.
Lögreglustöðin kom í ljós
framundan. Peter slakaði á bens-
íngjöfinni. — Það er sama
hvernig litið er á málin, hún
kemur til með að þarfnast hjálp-
ar . . . sagði hann.
Lögreglumaður með ritvél tók
skýrsluna af Peter í bröggunum.
Ekki varð betur séð en að með
henni hefði hann gert grein fyr-
ir hverri mínútu þessa dags, en
þó hafði hann hlaupið yfir ef til
vill tíu mínútur — þær tíu mín-
útur, sem höfðu farið í það, að
elta Howard Delafield og sjá
Mary í örmum hans.
— Þér getið beðið hér þang-
að til það hefur verið hreinritað,
eða komið aftur eftir nokkrar
klukkustundir og undirritað,
sagði Robert.
— 'Ég kem aftur, sagði Peter.
Hann langaði að komast til How-
ards Delafield eins fljótt og auð-
ið væri, Mary þurfti á sínum
manni að halda.
Hann ók ofan í borgina og
fann sér símaklefa. Hann leitaði
í símaskránni og hringdi heim til
Samuels Delafield. Stúlkan, sem
svaraði í símann, sagði að herra
og frú Howard og herra „Sam“
væru öll í Delafield Century
Club, á dansleik kvöldsins.
Delafield Century Club glitr-
aði eins og gimsteinn í síðustu
skímum dagsbirtunnar. Ljóslit-
brigðin í öllum gluggum; ver-
öndin var skreytt með marglit-
um, japönskum luktum; kastljós-
um var beint að æfingateigun-
um og jafnvel á þessum tíma sól-
arhrings voru fjölmargir golf-
leikarar enn að æfa sig.
Framhald í næsta blaði.
Svart á hvítu
Framhald af bls. 19
Stephanie átti ég að hafa gerzt
nærgöngull við hana fyrir 48
HfíFlMO
IUNDIRFATATIZKUNNI
undirkiólar meö áföstum
brióstanöldum komnir á
ÍSLENZKAN MARKAÐ

dögum. Viku síðar átti ég tal við
móður hennar. Við ræddum í
mikilli vinsemd um hugsanlega
aukatíma fyrir Stephanie, en
hún hafði verið veik í langan
tíma. Samt kvaðst Stephanie
hafa sagt móður sinni strax frá
atburðinum!
Skólanefndin lét allar þessar
staðreyndir sem vind um eyrun
þjóta. Ákveðið var að halda op-
inbert réttarhald í málinu þrem-
ur vikum síðar.
Rúmlega 250 nágrannar, nem-
endur og kennarar skrifuðu und-
ir skjal og lýstu því yfir, að þeir
álitu að ég væri saklaus. Þegar
málið var tekið fyrir, var engu
líkara en allir þessir stuðnings-
menn mínir væru mættir í rétt-
arsalnum. Ég hafði kviðið fyrir
þessum degi í þrjár langar og
skelfilegar vikur. En þegar ég
gekk inn í réttarsalinn, fannst
mér ég vera staddur á meðal
vina minna.
Réttarhaldið stóð yfir í sjö
daga og frásögn ritarans af því
var nálega 2000 blaðsíður. Mér
er sérstaklega minnisstætt, þeg-
ar Susan stóð í vitnastúkunni og
staðfesti bláköld hinn logna
áburð sinn, án þess svo mikið
sem að roðna. Hún sagði, að ég
hefði hvíslað í eyrað á henni,
hvort hún vildi ekki hjálpa mér
við að gera nokkrar skýrslur,
sem mikið lægi á. Þegar inn í
stofuna kom, átti ég að hafa
fært stólinn hennar fast upp að
mínum stól. Síðar átti ég að
hafa smeygt hendinni inn undir
pilsið hennar og haft hana þar
í nálega tuttugu mínútur. Að
því loknu sagði hún, að ég hefði
sagt henni að koma upp að töfl-
unni. Við skulum fletta upp í
frásögn réttarins og heyra fram-
burð hennar fyrir réttinum:
— Og hvað gerðist svo?
— Hann stóð við hliðina á mér
og tók utan um mittið á mér.
— Hvorum megin við yður
stóð hann?
— Ég sneri andlitinu að dyr-
unum og hann stóð hægra megin
við mig.
— Og hvað gerði hann síðan?
— Hann sagði, að ég væri æsi-
leg stelpa og svo tók hann fast-
ara utan um mig og kyssti mig
á vinstri kinnina.
— Hvað sögðuð þér þá?
— Ekkert.
— Og svo?
— Ég reyndi að iosa mig úr
klóm hans, en hann vildi ekki
sleppa mér, heldur færði hend-
urnar hærra og hærra og tók
að kreista á mér brjóstin.
— Hvað gerðist þá?
— Ég reyndi enn að losa mig,
en tókst það ekki. Hann hélt
fast utan um mig og sneri mér
að sér. Ég reyndi að ýta honum
frá mér með báðum höndum og
þegar hann gerði tilraun til að
kyssa mig, sagði ég: „Konunni
yðar mun ekki líka þetta.“ Þá
sagði hann: „Ég hef ekki hugsað
mér að segja henni frá þessu.“
„Kærastinn minn verður heldur
ekkert hrifinn af þessu“, sagði
ég. Og hann svaraði: „Ég mun
ekki segja honum frá þessu, og
þú ekki heldur." — Síðan sleppti
hann mér.
— Hafið þér nokkra hugmynd
um, hvað klukkan var, þegar
þetta gerðist?
— Já, ég leit á klukkuna, þeg-
ar ég fór og hún var tíu mín-
útur í tólf.
Þannig hljóðaði vitnisburður
hennar, og nú var röðin komin
að lögfræðingi mínum að hrekja
hann lið fyrir lið. Til að byrja
með hafði hún neitað að hafa
nokkru sinni látið í ljós hatur
25. tbi. VIKAN 37