Vikan - 27.12.1968, Blaðsíða 8

r
v
Peter Tirier, fjörutíu og fjögurra ára fasteignasali, lifir
ósköp fábreyttu smáborgaralífi í Ruhr-borginni Essen ásamt
eiginkonu og tveimur sonum á barnaskólaaldri. En þó er
hann enginn venjulegur smáborgari. Þegar andinn kemur
yfir hann stendur hann upp við borðið á kránni, sern hann
sækir að staðaldri, heilsar að hershöfðingja sið og yfirlýsir:
— Frakkar eru skyldugir til að greiða ættinni Tirier tíu
milljarða marka og ekki einum pfenning minna.
Tíu milljarðar marka, ]>að eru tvö hundruð og tuttugu
milljarðar króna, sem er dálagleg summa. Er þá nokkuð að
marka þessa kröfu Tiriers? Svo sannarlega, ef trúa má hon-
um sjálfum. Og hann hefur að vísu hitt og þetta fram að
færa máli sínu til stuðnings.
Skúrkurinn í sögu Tiriers er Bonaparte hershöfðingi, sem
síðar varð Napóleon keisari. Sagan sjálf skeði fyrir hundrað
sjötíu og einu ári. En Peter Tirier flettir mannkynssögunni
aftur um nokkur spjökl í viðbót, til seytjánda september
1675, þegar herramaður nokkur að nafni Jean Tirier burt-
sofnaði á eynni Korfú og lét eftir sig eignir upp á 56.546.000
lírur. Peter Tirier er kominn af honum í beinan karlegg. Hann
og aðrir vongóðir afkomenílur Jeans gamla hafa löngu fyrir-
rrefið forföður sínum að hann var ekki beinlínis drottins
bezta barn, heldur framfærði sér á sjóránum. Þannig önglaði
hann saman aurum þeim, er þeir ásælast nú svo mjög.
Arið 1707 voru milljónir Tirier-ættarinnar í Feneyjum. Þá
kom Naoóleon Bonaparte hershöfðingi aðvífandi með sínar
sigursæ'u hersveitir og tók bæði borgina og sjóræningjamill-
iarðana Hreinræktað sjóræningjahátterni, kvað þáverandi
höfuð Tirier-fjölskyldunnar liafa sagt.
Rraurar átti svo oð lieita að peningarnir va:ru lánaðir
franska hernum, og Peter Tirier seeir franska ríkisbankann
een geyma skuldabréf þar að lútandi.
Arið 1880 — nákvæmlega hundrað árum eftir að Bastillan
var brotin — var fvrsta tilraunin gerð til að ræna Tirier-
milljónumun úr ríkisbankanum. En í það sinnið var enginn
Tirier að verki, heldur fólk af fjölskyldu sem heitir Dietrich.
T*að nafn er raunar einnig haft um dýrkara á þýzku. Fjöl-
skyldan Dietrich taldi • '<> liafa sannanir fvrir að Jean sjó-
ræningi Tirier hefði arfleitt stýrimann sinn, mesta tryggða-
tröll, að auðnum. Sá svýrimaður hét auðvitað Dietrich.
Svo seint sem árið 1055 var Dietrich nokkur á höttunum
eftir arfinum mikla. Sá var fátækur handverksmaður og bjó
í Maribor í Júgóslóvakíu. Samkvæmt blaði í þeirri borg gerði
hann kröfu til fimm hundruð millióna dínara. Auðvitað fékk
hann ekki eyri. Þess í stað var hlegið að honum, því að enginn
trúði á að milljónirnar hans væru lil.
Peter l'irier í Essen tekur ekki heldur minnsta mark á
kröfum neinna Dietricha. Eri sínar eigin kröfur tekur hann
Ireim mun alvarlegar. Hann segir þýzka sendiráðið árið 1030
hafa tilkynnt til Berlínar að arfurinn væru að vísu til. Hann
væri á reikningi nokkrum í franska ríkisbankanum, Peter
8 VIKAN “■ tbl<