Vikan - 27.12.1968, Blaðsíða 39

^éííijícrtacminuí
Framhald af bls. 23.
— Michael, það hlýtur að vera einhver svikari í kunningjahóp
ykkar, sagði Soames og gaut um leið augunum reiðilega til Francis
Wilmot. Þessi Ameríkani gat varla verið við þetta mál riðinn, en
það var honum þyrnir í augum að þau Michael og Fleur höfðu veitt
þessum mági Jons Forsyte húsaskjól. Það var fyrst þegar hann
var orðinn einn með tengdasyni sínum á heimili ungu hjónanna, að
hann dró blaðið upp úr vasa sínum.
Winifred, sem var í heimsókn, kom hljóðlega inn í stofuna. Hún
gægðist líka í blaðið, meðan Michael var að lesa greinina, og gretti
sig.
- Það er greinilega kvenmaður sem hefir skrifað þessa grein,
sagði Michael.
Er það hugsanlegt að nokkurt blað láti prenta það sem einhver
kvensnift hefir skrifað? sagði Soames, og var svo furðulegur á svip-
inn að Winifred fór að hlæja.
Michael svaraði ekki. Það var alveg vonlaust að ræða þessu lík
málefni við tengdaföðurinn. — Ég fer beina leið á blaðið, sagði
Soames. — Ég vil fá að vita hver það er!
-— Gerðu það ekki Soames, sagði Winifred.
— Sem betur fer verður þér ekki sagt það, sagði Michael. Hann
var dálítið hugsandi út af æsingnum í rödd tengdaföður síns.
- Sem betur fer? endurtók Soames. — Hvað áttu við með því?
Michael tautaði eitthvað um skoðanafrelsi, og varaðist að láta
bera á því að hann var áhyggjufullur, ekki vegna blaðaskrifanna,
heldur út af þeirri stefnu sem Fleur hafði tekið í samkvæmismálum.
Hann var stöðugt meira undrandi yfir því að hún reyndi að safna
að sér þekktu fólki og reyndi að vera umburðarlyndur, þegar hún
talaði af mælsku um fátækt og eymd og misrétti í þjóðfélaginu,
meðan hún sjálf jós út peningum til allra átta!
Hún var mjög lagleg, rautt hárið ljómaði eins og geislabaugur
um höfuð hennar, röddin var skær og hvell. Soames stóð undir
málverki eftir Fragonard, sem hann hafði sjálfur gefið Fleur, og
heyrði hvert einasta orð sem talað var.
Er hún ekki stórfurðuleg þessi litla frú Mont? Þetta er eng-
inn smávegis rembingur Hún er ekkert annað en höfðingjasleikja.
Og hún ætlar að hafa opið hús vikulega. Til þess þarf bæði yfir-
burði og persónuleika, en hún hefir hvorugt....
En hún hefir nóga peninga, sagði sá sem rætt var við blátt
áfram.
—- Það er eiginlega stórfurðulegt að Michael, sem er svo prýði-
legur í alla staði, skuli hafa fallið fyrir henni. Hefirðu heyrt um
Foggartismann? Það er eitthvað sem fjallar um hungur og fátæk
börn.... það er svo leiðinlegt að maður getur geispað sig í hel
við að hlusta á þann þvætting.
Það var eins og unga konan hefði það á tilfinningunni að einhver
væri að virða hana fyrir sér. Hún snarsnerist á hæl og mætti níst-
andi augnaráði frá stálgráum og ísköldum augum. Það fór kulda-
hrollur um hana. Hún sá hrukkótt andlit með óvenjulega sterk-
legri höku og svipurinn var svo hörkulegur að hún hopaði ósjálf-
rátt aftur á bak.
— Hver er þetta? spurði hún fylgdarmann sinn, um leið og þau
gengu burt.
— Líklega einhver fátækur ættingi, sagði hann.
En Soames hafði flýtt sér til Michaels. ■—■ Hver er þessi unga
kona með rauðgullna hárið?
— Það er Marjorie Ferrar, dóttir Lord Charles Ferrar.
Það er hún sem er svikarinn, sagði Soames. — Fleygðu henni
út!
Michael glennti upp augun, skelfingu lostinn. — Hún er gestur
okkar. Og þessutan er hún dóttir markgreifa. Það yrði hneyksli
ársins. Þannig er ekki hægt að koma fram.
— Svo? Ekki það? sagði Soames æstur og ruddist í gegnum
mannþröngina þar til hann kom til stúlkunnar, sem hafði vakið
reiði hans. Michael fylgdi honum eftir, mjög áhyggjufullur, og kom
mátulega snemma til að heyra hann segja, lágri en ákveðinni rödd:
— Þér voruð svo elskuleg að kalla dóttur mína höfðingjasleikju
á hennar eigin heimili, fröken. Viljið þér gjöra svo vel að hafa
yður á brott héðan.
____________/
61. tbi. VIKAN 39