Vikan - 27.12.1968, Blaðsíða 41

— Hefirðu lögfræðing?
— Ekki ennþá.
— Þá skal ég fá lögfræðing minn til að flytja málið fyrir þig.
Hann skal svei mér hita þeim í hamsi....
Soames Forsyte var eiginlega farinn að vona að hið leiðinlega
atvik í samkvæminu hjá Fleur legðist í gleymsku. Þessvegna kom
það eins og reiðarslag þegar Michael tengdasonur hans hringdi til
hans í Mapledurham og sagði honum að Fleur hefði verið stefnt
fyrir meiðyrði. Það leit út fyrir að hún hefði skrifað nokkur bréf,
þar sem hún hefði notað móðgandi orð um Marjorie Ferrar, eins
og að slíkar kvensniftir væru verri en eiturslöngur, og annað því
líkt.
Soames fannst kuldastraumur hríslast niður eftir bakinu.
— Ég var búinn að biðja þig að hafa gát á henni, — passa að
hún færi ekki að kljást við þessa kvenpersónu.
Ég veit það, sagði Michael, með einstakri þolinmæði. — En
Fleur dettur ekki í hug að spyrja mig ráða í hvert sinn sem hún
skrifar einhverri kunningjakonu sinni. Mér finnst þetta hræðilega
leiðinlegt. Hún neitar blátt áfram að biðja Marjorie afsökunar. Það
er því ekki hægt að komast hjá málsókn ....
Ég skal tala við hana. Ég kem til borgarinnar i kvöld. Hefir
hún nokkrar sannanir fyrir þessum ummælum?
— Já, hún segir....
— Nei, nei, segðu ekkert í símann, sagði Soames þurrlega og
lagði á. Þessar kvensniftir voru spilltar af dekri. Héldu sig geta
sagt hvað sem var. Hann fór út og æddi fram og aftur um gras-
flötina. Nú varð hann að láta hendur standa fram úr ermum. Hann
varð að safna gögnum til að skjóta þessari stelpu skelk í bringu.
Það er auðvitað ósmekklegt, en um annað var ekki að ræða, til að
koma í veg fyrir það að Fleur yrði dregin fyrir dómstólana. Á hinn
bóginn gat Soames heldur ekki sætt sig við þá tilhugsun að Fleur
yrði lítillækkuð til að biðja þessa rauðhærðu kettu afsökunar.
Þegar hann kom til borgarinnar var Fleur miklu vingjarnlegri
við hann en síðast. Sér til mestu undrunar sá hann að dóttir hans
var í ljómandi skapi.
— É'g reikna ekki með því að þú hafir í huga að taka orð þín
aftur, sagði hann, og var frekar þurr á manninn. —- En þú verður
að vera undir það búin að sanna mál þitt, sanna að það sem þú
skrifaðir hafi við rök að styðjast.
— Ja, hún fór, til dæmis, til Parísar með eiginmanni einnar
vinkonu minnar, sagði Fleur hugsandi. — Anabel sagði mér það
sjálf.
— Getum við kallað hana sem vitni? spurði Soames.
Hamingjan góða, nei, það getum við ekki. Anabel hefir sjálf
lent í ýmsum ævintýrum, sagði Fleur, með umburðarlyndisbrosi.
— Hún myndi aldrei segja neitt misjafnt um manninn sinn ....
Það er líka margt annað, Marjorie hefur ekki sem bezt orð á sér.
— Gott, sagði Soames, og var nú ákveðinn á svipinn. — Reyndu
að afla allra þeirra upplýsinga sem þú getur, til að klekkja á
henni. En ég skal, aftur á móti, fá þann bezta lögfræðing, sem
hægt er að fá fyrir peninga......
Francis Wilmot hafði mætt örlögum sínum. Hann var yfir sig ást-
fanginn af Marjorie, og dagar hans fóru í það að eltast við hana,
en hún færðist undan, þótt hún annað veifið gæfi honum undir fót-
inn. Loks kom þó að því að hún viðurkenndi fyrir honum að hún
væri trúlofuð. Hún sagði honum hreinlega að hún væri svo skuld-
um vafin, og að hún gæti ekki hugsað sér að lifa á ástinni einni
saman.
Francis bauð henni strax allar eigur sínar, en hún andvarpaði og
sagði að peningar hans hrykkju skammt. Francis var ekki millj-
ónamæringur. Nei, MacGowan var eina hjálparhellan. . . .
Nokkru seinna fékk Fleur bréf frá Hotel Cosmopolite. Það hljóð-
aði svo:
Kæra frú!
Við biðjum yður að afsaka að við tökum okkur það bessaleyfi
að ónáða yður. Þannig er mál með vexti að ungur Ameríkani,
hr. Francis Wilmot, sem hefur búið hér á hótelinu, síðan í októ-
berbyrjun, hefur orðið mjög veikur af lungnabólgu. Læknirinn
álítur ástand hans ískyggilegt. Við neyddumst til að athuga skil-
ríki hans og fundum þá nafnspjald yðar. Við leyfum okkur því
að snúa okkur til yðar, til að vita hvort þér getið eitthvað að-
stoðað okkur í þessu máli. .. .
Fleur var gröm þegar hún reyndi að lesa hina ólæsilegu undir-
skrift. Jon hafði sent mág sinn til hennar, til að skýra frá hjóna-
bandshamingju hans, og svo hafði Marjorie, sem hún hataði af öllu
hjarta, náð honum á sitt vald. Hversvegna gat þessi gála ekki sinnt
honum í veikindunum? En vesalingurinn lá þarna einmana, á hót-

sem hver hugsandi maður, ekki sízt kvenfólkið, þarf að kynna sér:
STAÐA KVENNA í HEIMILI OG ÞJÓÐFÉLAGI
Samið, þýtt og staðfært af Sigríði Thorlacius ritstjóra, sem einnig
er kennari námskeiðsins. 4 bréf. Námsgjald kr. 400.00.
Útfyllið pöntunarseðilinn og sendið oss.
■\
Undirritaður óskar að gerast nemandi í eftirt. námsgr.:
□ Vinsamleg. sendið gegn póstkröfu.
□ Greiðsla hjálögð kr.
(Nafn)
(Heimilisfang) '
BRÉFASKÓLI sis & ASÍ SAMBANDSHÚSINU REYKJAVÍK
y
eli í ókunnri borg. Francis var hálf . . . Fleur náði strax í bíl og ók til gistihússins. meðvitundarlaus. Þegar hann sá Fleur tautaði
hann: — Farðu burt, láttu mig í friði. Ég vil deyja ....
Fleur lagði hönd sína á heitt enni hans. Varir hann bærðust stöð-
ugt, en hún gat ekki greint hvað hann sagði.
Skömmu síðar, þegar hún yfirgaf herbergið, kom þjónustustúlka
til hennar og rétti henni bréf. — Ég fann þetta þarna inni, sagði
hún. Á ég að sýna lækninum það?
Fleur tók bréfið og las:
Vesalings drengurinn minn!
Þú hlýtur að skilja að ekkert getur orðið úr sambandi okkar
á milli. Farðu heim til þín og hugsaðu ekki meir um mig. Ég
get ekki komið með þér, ég verð að vera hér og halda mér við
Skotann minn. Það er tilgangslaust að tala um þessa miklu ást,
þegar maður er eins og ég. Þú skalt ekki koma oftar til mín.
Þín (í augnablikinu) hrygga Marjorie.
— Nei, þér skuluð geyma það, sagði Fleur, og rétti stúlkunni
aftur bréfið. — Látið herra Wilmot fá það, ef honum batnar. Ann-
ars skuluð þér brenna það. Ég hef ekki skrifað þetta bréf, bætti
hún við, og brosti.
Það er eiginlega furðulegt hvað trúlofunartilkynning í blöðunum
getur haft mikil áhrif. Lánstraust Marjorie rauk upp til skýjanna,
eins og nýr olíubrunnur. Nú voru það ekki reikningar og rukkunar-
bréf sem bárust með póstinum, heldur blóm og hamingjuóskir. En
einn m.orguninn kom samt bréf sem var annars eðlis. Það var nafn-
laust, og Marjorie varð undrandi yfir innihaldinu.
Francis Wilmot liggur alvarlega veikur af lungnabólgu á Hotel
Cosmopolite. Læknirinn álítur að hann lifi það ekki af. . .
Hún þekkti strax skriftina, það var Fleur sem hafði skrifað
bréfið. Hún fékk hjartslátt og henni lá við köfnun. Var það skylda
hennar að fara þangað, -—• hún sem óttaðist dauðann? En hún var
vön að taka fljótar ákvarðanir. Tíu mínútum síðar sat hún í bíl,
á leið til hótelsins....
Francis var kominn yfir mestu hættuna og svaf nú loksins vært,
þegar Marjorie barði að dyrum á hótelherbergi hans. Það var Fleur
sem opnaði fyrir henni, en lokaði strax dyrunum að svefnherberg-
inu, svo þær stóðu tvær einar í litla anddyrinu.
51. tbi. VIKAN 41