Vikan - 25.09.1969, Blaðsíða 43

ALLT Á SAMA STAÐ
SNJOHJOLBARBARNIR
jafnt og þétt, ef afbrotamaður-
inn ákveður ekki mótsstað, þar
sem við getum með engu móti
fylgzt með þeim. Þar að auki
verðum við að reikna með því,
að fórnarlambið, sá sem kemur
með peningana — láti hvarfla að
sér að myrða hana fremur en af-
henda féð. En jafnvel þótt svo
fari, höfum við vissa möguleika
til að vernda hana, ef við höfum
þau í sigti.
Hann þagnaði, en hélt svo
áfram.
— Ef afbrotamaðurinn gefur
ungfrú Rogers fyrirmæli um að
afhenda honum peningana I
kvöld, þegar hún hefur fengið
þá hjá fórnarlambinu, látum við
til skarar skríða, grípum hann og
lokum málinu. En hvernig sem
það fer, verðum við að ná í fórn-
arlambið og yfirheyra það. Eins
og þið vitið, höfum við enn enga
hugmynd um hvert fórnarlambið
er, eða hvers konar afbrot er um
að ræða.
Þau óku meðfram ströndinni.
Tunglið merlaði hafflötinn, og
þungar öldur skullu á sandinum.
Helen hjúfraði sig upp að Frank
eins og til að leita sér huggunar
af líkamsyl hans. Þetta hefði átt
að verða minnisvert kvöld,
kvöldið, sem hún undirbjó sitt
eigið brúðkaup með því að fara
yfir allt það, sem gera átti við
hjónavígsluna sjálfa. Eins og nú
var málum háttað, var þessi æf-
ing aðeins nokkuð, sem varð að
gerast, forleikur, meðan hún
taldi mínúturnar til þess, sem
síðan myndi koma.
— Ættir þú ekki að taka ró-
andi pillu? spurði hann.
Helen hristi höfuðið. í kvöld
varð hún að hafa öll skilningar-
vit í lagi og ódeyfð.
Svo voru þau komin til
Strandakapellu, kirkju gerðrar
úr gleri með dáfögru útsýni yfir
hafið. Frank ók upp að bílastæð-
inu, og síðan gengu þau saman
síðasta spölinn. Miðja vega
mættu þau hópi hlæjandi og
masandi fólks, sem kom frá
næstu brúðkaupsæfingu á undan.
Frank tók um hönd Helen, og
fann að henni var kalt.
Inni í kirkjunni beið dr. Jenny
Barton, klædd í látlausan, hvítan
kjól, með bláglitrandi eyrna-
lokka og hálsfesti.
— Ég verð að fá að tala við
yður, hvíslaði hún. — Við höfum
fimm mínútur til stefnu.
Þær viku sér inn í hliðarher-
bergi.
— Ég er svo fegin, að þér skul-
uð vera hér, sagði Helen, og
henni var alvara. Henni gazt vel
að þessari mannlegu og þýðu
konu, sem þó virtist eitthvað
óstyrk núna.
— Það er fallega sagt. Ég skal
vera eins stuttorð og ég get, því
tíminn er naumur. Ég veit, að
ykkur Frank féll það báðum illa,
að Hawkins varðstjóri skyldi
biðja yður að þegja yfir þessu
FINNSKl
NOKIA
ÞAÐ ERU FINNSKU
HJÓLBARÐARNIR
sem slegið hafa í gegn
hér á landi.
HAKA
Það er hið óviðjafnan-
lega snjómynstur, sem
gerir þá eftirsótta.
v______________________________
við unnusta yðar. Svo ég reikna
varla með, að það hafi glatt hann
nokkuð frekar, þegar varðstjór-
inn skipaði honum að halda sig
utan við það, sem gerast á í
kvöld.
— Það er víst’ óhætt að segja!
— En þegar ég frétti þetta,
fannst mér að þessi persónilegi
ágreiningur mætti ekki hafa af-
leiðingar ....
— Bað Hawkins yður að tala
við mig- greip Helen fram í fyrir
henni.
— Hann veit um það, en hug-
myndin er mín. Ég bið yður að
íhuga eitt: Svo getur farið, að
unnusti yðar verði í myrkrinu
tekinn fyrir afbrotamanninn. Það
er möguleiki, að hann verði drep-
inn. Einhvern veginn virðist sem
svo, að einhver saklaus og utan-
aðkomandi verði alltaf illa úti í
málum sem þessum. Ég sé að
hann elskar yður og vill gera
allt, sem hugsazt getur til að
vernda yður, en sé horft á þetta
frá hlutlausum og rökrænum
sjónarhóli, getur hann ekkert,
sem lögreglan getur ekki enn
betur. Hann hættir lífinu að til-
gangslausu. Ég vil aðeins, að þið
hugleiðið það.
Það var barið á dyrnar og ein-
hver sagði. — Tíminn er kominn.
Allir eru mættir.
Helen sagðist koma eftir and-
artak. Svo sneri hún sér að Jenny
og sagði: — Maðurinn lét til sín
heyra, þegar við vorum að leggja
af stað hingað.
— Ég veit.
— Röddin var ekki eins og hún
hafði verið. Að þessu sinn ávarp-
aði hann mig með fornafni. Þá
datt mér í hug, hvort þeir væru
ef til vill tveir eða fleiri saman.
— Hér er mikið fé um að ræða.
— Nú verð ég að fara, svaraði
Helen.
Hún flýtti sér aftur fram í
kirkjuna, þar sem allt var til-
búið. Svo var segulbandið með
brúðarmarsinum sett af stað, og
hópurinn tók að hreyfast. Þau
komust skakkafallalaust upp að
altarinu. Frank Mitchell og
svaramaður hans komu inn um
hliðardyr og presturinn fór á
sinn stað. Frank var greinilega
taugaóstyrkur. Hann hafði aldrei
verið kirkj urækinn. Þegar hann
var strákur, hafði hann skamm-
azt sín fyrir fötin sín og eftir að
í háskólann kom, hafði honum
aldrei fundizt hann hafa tíma til
að fara í kirkju.
Strax og þau stóðu hlið við
hlið, hvíslaði hún. — Ég vil, að
þú gerir eitt mín vegna, Frank.
Bara mín vegna. Farðu beina leið
heim í íbúðina mína. Ég vil, að
þú verðir þar, þegar ég kem heim.
Presturinn leit gremjulega á
þau.
— Ef ég mætti trufla ykkur
andartak ....
Hún þrýsti hönd hans. — Elsku
BIFREIDA-
EIGENDHR
MUNIÐ AÐ NÆG
BÍLASTÆÐI ERU
FYRIR VIÐSKIPTA-
VINI Á HORNI
RAUÐARÁRSTÍGS
OG GRETTISGÖTU.
z'---------------S
FLESTAR STÆRÐIR
SNJÓHJÓLBARÐA
FYRIRLIGGJANDI.
v________________/
GERIÐ SNJÓHJÓLBARÐAIvAUPIN TÍMANLEGA
SENDUM í KRÖFU
EGILL VILHJÁLMSSON HF.
Laugavegi 118 —• Sími 2-22-40
39. tbi. VIKAN 43