Vikan - 02.01.1970, Qupperneq 10

GAMANSAGA EFTIR TIMME ROSENKRANTZ
KONUNGUR BOFANNA
Ég hef alltaf haft heimskulega
löngun til að sjá hvernig sannir
bófar líta út.
Nú hef ég lesið um þá í mörg
ár, og hvað sýnishornunum við-
víkur, sem maður sér á kvik-
myndum, veit maður ekki,
hverju maður á að trúa um þá.
Meðan ég var í New York fór
ég um allt og gáði í allar áttir,
en hvergi varð ég vör við bófa.
í>eir ganga víst ekki í sérstökum
einkennisbúningum, eins og póst-
sendlarnir heima.
Ég gekk lengi um, án þess að
hitta neinn. Það endaði með því
að ég gafst upp smám saman.
En svo gerðist það skyndilega
kvöld eitt. Eg stóð við eina af
þessum vinsælu lukkuvélum og
reyndi að afla mér súkkulaði-
vinnings. En það var ekki bein-
línis auðvelt. Lukkuvélin gaf að-
eins vinning í hundraðasta hvert
skipti, og það einungis, þegar
eigandinn sjálfur reyndi.
Við hlið mína stóð ungur mað-
ur og átti eins annríkt og ég, en
var ekki vitund lánssamari.
Við hættum bæði að nokkrum
tíma liðnum og tókum síðan tal
saman um þessar herfilegu
lukkuvélar.
Hann sagði að þær væru
„skrölttól". Það vissi ég ekki
hvað var, en ég lét hann samt
alveg um það. Þegar við höfðum
haft ofan af fyrir okkur með
þessu málefni í nokkrar mínút-
ur, stakk hann upp á því, að ég
skyldi ganga með sér upp á horn-
ið á 55. götu og þiggja bolla af
súkkulaði.
Ég lét tilleiðast, og þegar við
höfðum komið okkur fyrir í litlu
ítölsku veitingahúsi, hófst fjörug
samræða á milli okkar.
Ég sagði honum, að ég væri frá
Danmörku og hefði hugsað mér
að dveljast dálítinn tíma í New
York. Ég bætti því við, að það
væri eitt stærsta takmark minn-
ar örðugu ævi, að sjá og kynn-
ast sönnum bófa, tala við hann
og taka máske þátt í starfi hans
um stutt skeið.
Nýi vinurinn minn leit upp:
— Hva, sagði hann. — Jæja,
svo að þú vilt gjarnan kynnast
sönnum bófa. Allright, Buddy!
Líttu aðeins á mig! Bregður þér
ekki í brún? Ég er Tony Cara-
mella. Ég er reyndar meira en
venjulegur bófi. Ég er konungur
bófanna.
Og hann sleppti út úr sér þrem
— fjórum hræðilegum blótsyrð-
um, sem mundu jafnvel hafa
komið sjálfum skollanum til að
skjálfa.
Nújæja. Þegar maður veitti
honum nákvæma athygli, gat
maður séð, að hann í raun og
veru sagði sannleikann.
Hann hlaut að vera bófi. Hann
þurfti engan einkennisbúning.
Andlitið var nóg.
Hann var lítill og lotinn, hafði
svart hár, sem stóð upp í loftið
og niðurandlit hans var vaxið
svörtum skegghýjungi. Hann var
særður á öðru auganu og víða á
nefinu og yfir allt enni hans
teygði sig blóðhlaupið ör. —
Hann leit á mig herfilega
grettinn.
Hefur þii ekki heyrt um
Toots Grenadine, sem var drep-
inn í ávaxtakjallaranum sínum
eða morðið á ekkjufrú Stopp-
nagle. Þú hefur máski heldur
ekki heyrt um barnagarðinn,
sem var sprengdur í loft upp og
þrjátíu börn dóu vegna afleið-
inga sprengingarinnar, eða um
franska söngvarann Yonne Jam-
berlair, sem fannst myrtur í
matarskáp sínum. Hefur þri má-
ski heldur ekk; heyrt getið um
innbrotið í aðalpóstskrifstofuna
í New York, þar sem jólamerkja-
hefti, lykiunum að fjárhirzlunni
og þremur fölskum víxlum var
stolið. Við þetta tækifæri voru
sautján póstmenn og einn sótari
skotnir til bana
Eg hristi óttaslegin höfuðið.
Nei, þessir hlutir voru mér áreið-
anlega óþekktir.
— Það er ég. sem hef framið
þessa smámuni og ekki aðeins
þá, heldur ennfremur hundruð
af öðrum. Ræningiaflokkur minn
telur fjörutíu af hinum slungn-
ustu þorpurum í New York, auk
stjórnmálamanna okkar.Við hina
minnstu bendingu frá mér
mundu þeir strádrepa heila fylk-
ingu af varnarlausum húsmæðr-
um með vélbyssum sínum eða
sprengia „Queen Marv“ í loft
upp, eins og hún væri sveskja.
Hann hló dátt og pantaði tvö
ný glös af vínblöndu.
í hvert skipti sem hann hló
pantaði hann ný staup og þrátt
fyrir hina hræðilegu iðju sína
var hann mjög hláturmildur.
En það var dálítið undarlegt,
þegar hann sat þannig og hló.
Annað fólk hlær, þegar það er
kitlað undir iljarnar eða sér eitt-
hvað skemmtilegt. Hann hló í
hvert skipti, sem honum komu í
hug nýir, hræðilegir glæpir og
klofnar hauskúpur.
Hann spurði mig hvort ég
þekkti til bófaiðjunnar.
— Ekki sérstaklega, svaraði
ég. — Danmörk er ekki svo stór
og brjóti maður lögreglusam-
þykktina, verður maður venju-
lega uppgötvaður. Auðvitað hef
ég einstaka sinnum myrt, þegar
ég hef getað komið því við, án
þess að blöðin kæmust á snoðir
um það. Frændi minn er lög-
regluþjónn og hann sér alltaf í
gegnum fingur við mig, hvað
sem ég geri.
— Ha, ha! öskraði hann og
drakk í botn í sjötta skipti. —
Já, svipað er það hér: Hefðum
við ekki lögregluna væri bófa-
iðjan ekki upp á marga fiska. En
hefur þú annars verið nokkuð
riðinn við starfsemina?
-— Jú, svaraði ég. — Ég á
frænda í Árósum, sem er vín-
kaupmaður. Hann grunaði ekki
hvar Árósir lágu, en þegar hann
heyrði að Emil frændi ræktaði
vínþrúgur, brosti hann næstum
því ástúðlega.
Svo hann er .,in the wine busi-
ness,“ sá gamli, sagði hann og
lagði nokkur skothylki í skamm-
byssu, sem hann hafði falda í
erminni allan tímann.
— Ég get haft gott af þér við
sérstakt málefni, ef þú hefur
löngun til.
Mér er mikill sómi sýndur og
gaf ég honum símanúmerið mitt.
Hann lofaði mér því að hann
skyldi hringja eftir nokkra daga.
— Sendið reikninginn til
forsetans, kallaði hann spjátr-
ungslega um leið og við yfirgáf-
um gildaskálann.
Við skildum úti á strætinu.
Hann rétti mér táragassprengju.
— Notaðu hana, ef gestgjafi
þinn hækkar húsaleiguna, sagði
hann. — Þegar þeir finna gas-
þefinn láta þeir alltaf undan.
Og hann hélt af stað. Ég sá
hann stökkva upp á fótpallinn á
gulri bifreið. Hún virtist þegar
vera ætluð til annars, en það leit
ekki svo út, sem það fengi hið
minnsta á hinn ólma hund, Tony
Caramella. Einni sekúndu seinna
steig hinn lögmæti farþegi þeg-
ar út úr bifreiðinni.
Ég gekk hljóð heim og nagaði
neglur mínar. Eg var dálítið
taugaóstyrk eftir þetta samtal,
sem ég hef skýrt frá með kulda-
legri sannsögli. Og ég var lítið
eitt óróleg vegna þessa nýja
kunningsskapar. Skyldi hann
ekki samt sem áður vera dálítið
hættulegur.
Á leiðinni heim gaf ég at-
vinnulausum Rúmena táragas-
sprengjuna.
Hann át hana eins og hún lagði
sig í tveimur munnbitum. Hann
hafði sem sagt ekki fengið neitt
að borða í þrjá mánuði. Hann
hafði aðeins haft peninga til þess
að fara á kvikmyndahús.
Svo var það skyndilega dag
nokkurn, að síminn hringdi.
Þetta var nýi vinurinn minn.
—■ Buddi, sagði hann. — Ég
hef smásnatt fyrir þig að vinna.
Komdu til móts við mig klukkan
23,30 á horninu við 112. götu.
Komdu dulklædd og vertu var-
kár.
Svo var hann þotinn úr síman-
um.
Ég var mjög taugaóstyrk. Æv-
intýralöngun mín, sem var sveip-
uð draumkenndri móðu, var
vöknuð og ég hef alltaf verið
sólgin í ævintýri.
Um klukkan 23 bjó ég mig
undir að leggja af stað. Eg hafði
klæðzt léttum dularbúningi eins
og Pétur Freuchen, nokkrar laus-
ar handstúkur gerðu mig alveg
óþekkjanlega.
Ég fór með hraðlestinni til
110. götu og gekk það sem eftir
var til hornsins, þar sem við átt-
um að mætast.
Hjarta mitt barðist óstjórnlega,
svo kom Tony.
Hann var þótt undarlegt megi
virðast, ekki dulbúinn, en önnur
ermin var öll útötuð í blóði.
10 VIKAN tbl-