Vikan - 02.01.1970, Síða 11

— Fjandinn hafi það, sagði
hann. — Eg var neyddur til að
skjóta veitingamann nokkurn,
sem seldi mér of dauft öl. Það
tafði mig.
Því næst lagði hann fingurna
á munninn og sagði Þei, nokkr-
um sinnum og gaf mér bendingu
um, að ég skyldi fylgja honum
eftir.
Við héldum í áttina til 113.
götu, sem var á þessum tíma al-
veg mannlaus.
— Málefnið snýst um konu
eina, sem þarf að koma fyrir
kattarnef, hvíslaði hann. — En
við verðum að vera í fjdlsta máta
varkár. -—- Þetta er hættulegt
niálefni.
— Kona? Á að myrða hana
eða aðeins sprengja hana í loft
upp? spurði ég.
— Uss, sagði hann, — fylgdu
mér aðeins eftir. segðu ekki neitt,
ekki orð, fyrr en ég kref þig til
þess, og segðu aðeins það, sem
ég legg þér í munn. Skilurðu
það? En hafðu gætur á að eng-
inn veiti okkur eftirför. Geturðu
barizt í návígi’ Hefurðu nokkru
sinni farið með vélbyssu?
— Nei. Það hef ég ekki. En
ég hef brotið upp Fordbíl.
Uss! sagði hann. — Varaðu
þig-
Ég hafði vandlega gætur á
öllu. Eg var dálítið kvíðin með
sjálfri mér. Ég hafði revndar
iofað ritstjóra mínum nokkrum
góðum sögum frá Ameríku. en
ef það væri ætlunin að konur
væru myrtar til að afla þeirra,
— þá skyldum við sannarlega
hafa samið um annað verð.
Að endingu staðnæmdumst
við fyrir utan dimmt og skugga-
iegt hús. Við gengum að útidyra-
hurð unp nokkur há, skökk þrep
og staðnæmdust fyrir utan enn
skuegalegri hurð.
Tony barði þrisvar á hurðina,
galaði því næst eins og hani,
snvtti sér og síðan endaði hann
með því að blístra.
Hurðin hrökk upp
Við eengum inn ganginn. Þar
var niðadimmt.
— Uss, hvíslaði Tony. — Nú
ríður á því. Ef við ljúkum þessu
starfi hér, hefurðu 50 dollara og
ókeypis makkarónur það sem
eftir er ævinnar.
Og hann lauk upp hurð einni,
og við stóðum í óbreyttri og
bjartri stofu. í henni voru fátæk-
leg húsgögn. Á breiðum legu-
bekk lá ung kona. Hún líktist
frægri kvikmyndadís.
Hún var önnum kafin við að
lesa ljóðmæli og þess vegna varð
hún ekki vör við hina hljóðlausu
komu okkar.
Úti í horninu stóð dálítið rúm.
í því lá hvítvoðungur og volaði
aumingjalega.
Allt í einu rann ljós sannleik-
ans upp fyrir mér. Hér var um
barnsrán að ræða. Þetta litla
barn var sonur eða jafnvel dótt-
ir bankamanns neðan úr bæn-
um. Barninu 'var haldið á laun
hér í dvalarstað bófanna, þar til
faðirinn borgaði hátt lausnar-
gjald.
Unga konan með ljóðabókina
var ef til vill fóstra barnsins,
sem hafði verið rænt við sama
tækifæri . . . eða máski var hún
útfarið glæpakvendi, sem átti að
gæta barnsins og fullnægja hin-
um barnslegu þörfum þess, með-
an það væri á lífi. Hún yrði líka
áreiðanlega myrt um leið og
barnið vrði drepið. Þannig losna
menn við vitni í Ameríku.
Skvndilega datt mér það í hug.
Þessu vesalings, yndislega barni
varð að bjarga. Blóðið steig mér
til höfuðs og áður en nokkur gat
stöðvað mig, slökkti ég Ijósið,
greio barnið i faðm minn og þaut
út úr stofunni, niður þrepin og
út á götuna með hina litlu grát-
andi byrði mína
Ég heyrði ógurlegt öskur fyrir
aftan mig. Það var bófinn.
Hann var alveg á hælum mér
og bölvaði og ragnaði, svo að ég
hentist áfram til að bjarga litla
barninu. Og ég hljóp, hljóp til að
frelsa líf mitt og litla barnsins.
Caramella þorði ekki að skjóta.
Hann var hræddur um að hitta
hið dýrmæta barn. Þar að auki
var hann neyddur til að vera
varkár, — yrði hann uppvís, lá
ekkert annað framundan hjá
honum nema „stóllinn“. Refsing-
in við barnaráni er rafmagnið.
Ég æddi áfram, kringum hús-
horn eða inn á afkima, að end-
ingu missti ég sjónar á ofsóknar-
manni mínum. Svo staðnæmdist
ég eitt augnablik, dró andann og
lagfærði andlitsblæju barnsins.
Ég var ásótt með sjálfri mér
um það, að hið eina, sem hægt
væri að gera eins og sakir stóðu,
var að afhenda barnið til næstu
lögreglustöðvar. Ég útskjVði fyr-
ir lögregluþjóni allt sem hafði
gerzt og meira en það: Ég sagði
honum frá hinum ríka banka-
manni, sem barninu hafði verið
stolið frá og yfirlögregluþjónn-
inn lofaði mér því, að fyrir næsta
árdegi skyldi barnið vera hjá
sínum réttu foreldrum. Hann
lofaði að senda mér hina til-
nefndu þóknun. Hann var indæll.
Ég gekk hljóð heim. Það var
aldimmt í húsinu mínu, allir
voru gengnir til náða. Ég lædd-
ist að útidyrahurðinni. Dyrnar á
herbergi mínu stóðu opnar. Hafði
ég gleymt að loka þeim, þegar
ég fór?
En almáttugur! Ég var nær
dauða en lífi af hræðslu. I upp-
stoppuðum hægindastól minum
sat bófinn Tony Carameila og
leit hræðilegar út en nokkurn
tima áður.
F'ramhald á bls. 29
Líttu aðeins á mig. Bregður þér ekki í brún?
Ég erTony Caramella, sjálfur konungur bófanna.
i. tw. vikan 11