Vikan - 02.01.1970, Blaðsíða 14

Nína Svensson erfimm mánaða göm-
ul. Hún er nú frísk og spræk, en þeg-
ar hún fæddist ætlaði enginn henni
líf, svo það má segja að hún sé eitt
af kraftaverkum læknisfræðinnar. For-
eldrar hennar eru hamingjusöm, þau
voru iíka búin að bíða eftir henni í
átta ár.......
Á hún von á góðri heilsu? Foreldr-
arnir segjast trúa á læknana.........
Xina er mjög hraustlegt barn, hér
er hún með foreldrum sínum.
HLJIM var
□AUOADÆ M □
Hún hefur dökkt, liðað hár,
blá augu og ósköp smágerðar tær
og fingur, og hún er hreystin
uppmáluð; sparkar og hlær, og
er ekki að neinu leyti frábrugð-
in jafnöldrum sínum. En þó var
hún eiginlega dauðadæmd fyrir
fjórum mánuðum.
Hún er fædd 24. júlí. Fæðing-
in var mjög erfið og stóð yfir í
fjörutíu og eina klukkustund.
Eftir nokkra daga kom í Ijós að
hún var veik, og læknarnir héldu
fyrst að hún hefði tekið einhvern
vírussjúkdóm, en eftir nákvæma
rannsókn kom í ljós að hún var
4 Nina er lystug og dafnar vel.
fædd með mjög sjaldgæfan
hjartasjúkdóm.
Það var farið með hana á
barnasjúkrahús, til nánari rann-
sókna, þar eð læknarnir vildu
ekki opna- brjósthol barnsins,
nema að undangenginni ennþá
nákvæmari rannsókn. Það kom
strax í ljós að það var blóð í
gollurshúsinu, sem kom úr ör-
smáu gati á bakhlið hjartans. —
Það er aðeins vitað um fjögur
slík tilfelli, tvö kornabörn, eitt
fjögurra ára og eitt níu ára, og
ekkert þeirra hefur lifað.
Gustaf Petterson, yfirlæknir á
skurðdeild barnaspítalans, ákvað
strax að gera aðgerð á barninu.
Honum tókst að sauma gatið
Nina fékk að koma heim til foreldra sinna viku eftir aðgerðina.

14 > < §8 * -

'f
C. ■. > < •í‘ -1 'x'-i •íV>.

saman og koma hjartanu til að
slá aftur, en það hafði verið
óvirkt í tuttugu mínútur. Hann
hafði ekki mikla von um að geta
bjargað lífi telpunnar. Þess utan
var hann líka hræddur um að
heilastarfsemin hefði eitthvað
raskazt, við það að hjartað dældi
ekki blóði til heilans í þessar
tuttugu mínútur.
En foreldrarnir voru ekki von-
lausir.
Raija Svensson segir: — Við
hringdum til sjúkrahússins
klukkan eitt, þá var aðgerðinni
ekki lokið. Um klukkan hálftvö
hringdi einn af læknunum til
okkar, og sagði að þeir hefðu
ekki mikla von um að barnið
hefði þetta af. Hún svaf og þeir
áttu varla von á því að hún
myndi vakna aftur til lífsins. Þá
vorum við svo þreytt, að við
vonuðum að þetta tæki þá ekki
langan tíma, og að hún væri ekki
kvalin. En samt var einhver veik
von í undirvitundinni, og ég
spurði: „Verður hún heilbrigð,
ef hún lifir? “ Hann hlýtur að
hafa haldið að ég væri ekki alls-
gáð, að láta mér detta slíkt í
hug.
— Aðgerðin var gerð á
fimmtudegi. Við hringdum og
hringdum til sjúkrahússins. Svo
var okkur gefinn svolítill vonar-
neisti, læknarnir fóru að verða
jákvæðir í svörum. Hún lifði af
fyrsta og þriðja daginn, sem voru
hættulegastir. Þegar ég kom til
sjúkrahússins viku síðar, þá var
mér sagt að ef hún lifði, myndi
hún verða heilbrigð. Þá fyrst
þorði ég að standa upp, ég hafði