Vikan - 02.01.1970, Blaðsíða 15

Það er aðeins vitað um 4 tilfelli sams konar. Ekkert Jieirra barna lifði.
verið hrædd um að ég gæti ekki
afborið fréttirnar.
Viku eftir aðgerðina voru
læknarnir alveg vissir um að
þeim hafði tekizt að bjarga barn-
inu. Næstu viku þar á eftir voru
gerðar mjög nákvæmar rann-
sóknir, til að vita hvort hún
hefði sloppið við andlega van-
heilsu. Meðan ég beið eftir þeim
úrslitum vann ég í garðinum,
vann þar til að blæddi úr
fingrum mér. Þess á milli þaut
ég til sjúkrahússins, og sat þar
þann tíma, er leyfilegur var, hjá
Ninu. Það var komið í ljós að
allt virtist vera í lagi. Hún festi
augu á ákveðnum hlutum, og fór
að fá matinn gegnum munninn,
ekki gegnum nefið. Og allar
rannsóknir voru nú orðnar já-
kvæðar. Læknarnir sögðu að hún
yrði alveg heilbrigð!
Viku síðar kom Nina heim.
Hún náði sér fyrr en læknarnir
höfðu búizt við. Það eina sem
minnir á þessa stórkostlegu að-
gerð, er örið á brjósti hennar,
og það er líka farið að dofna.
Þannig segir móðir Ninu frá
þessu. Hún stendur í eldhúsinu,
með Ninu í fanginu. Nina hefur
fengið sér smáblund, kumrar
værðarlega með snuðið í munn-
inum. Móðirin sezt niður með
Ninu í fanginu, klappar við og
við á ávöl hné barnsins og segir
frá æsku sinni í Finnlandi, ferð-
inni til Svíþjóðar, sem varð til
þess að hún kynntist núverandi
eiginmanni sínum. Þau giftu sig
eftir tvö ár, og tóku við litlu
húsi, sem foreldrar hans áttu, en
var orðið of lítið fyrir þau. Ungu
hjónin byggðu við húsið, og það
er nú notalegt heimili. í átta ár
biðu þau eftir því að eignast
barn. Frúin var lærð saumakona
og vann úti. Það gerir hún að
nokkru leyti ennþá, en síðan
Nina litla kom heim, eftir alla
þá angist, sem foreldrarnir voru
búnir að ganga í gegnum, þá ætl-
ar hún að hætta að vinna úti.
Hún segist alltaf vera hrædd við
að skilja hana eftir hjá öðrum
en föðurnum.
Það eru myndir af Ninu um
allt húsið, hún er líka fyrsta
barnabarn föðurforeldranna.
— Það var einkennileg tilfinn-
ing að eiga von á barni eftir
svona mörg ár, segir frú Svens-
son. — Ég trúði því varla. Vinir
mínir sögðu að ég hefði kannski
tekið út gleðina fyrirfram, en nú
er ekkert sem skyggir á hana.
Þetta getur líka orðið Ninu til
góðs. Það getur verið að ef allt
hefði verið í lagi strax, þá hefði
okkur orðið á að dekra hana
alltof mikið á annan hátt, hún
hefði kannski orðið eins og lítil
brúða. Nú er allt annað og mik-
ilvægara að hugsa um, heilsa
hennar er og verður okkar mesta
áhugamál. Og ég er þakklát, —
þakka guði fyrir að fá að halda
litlu telpunni minni.
— Og læknarnir segja að við
getum verið róleg, ég treysti
þeim fullkomlega, segir frú
Svensson, glöð í bragði ..
☆
t. tw. VIKAN 15