Vikan - 02.01.1970, Blaðsíða 16

NÝ OG SPENNANDI FRAMNALDSSAGA
Hringur
sotdánsins
EFTIR MARY STEWART
Við Charies vissum ekki mikið um Harriet
frænku, þegar við komum til Libanon. Við
vissum aðeins að hún Hfði eins og austur-
lenzkur pótintáti í gamalli furstahöll. - Eða
það hafði hún gert, áður en hún lokaði sig
alveg inni. Nú var engum hleypt inn fyrir
múrana. - Við komumst inn. En það virtist
algerlega vonlaust að komast lifandi út___
Ég sá hann fyrst á götu, sem heitir Raka. Ég
var að koma innan úr dimmri búðarholu með
fangið fullt af tauströngum. Sólin blindaði mig
í fyrstu.
Gatan var troðfull af fólki, skepnum, vögn-
um og bílum, sem ruddust milli söluborðanrla.
Lítil grá asna tölti fram hjá mér, berandi heil-
an hestburð af grænmeti. Leigubíll þaut framhjá
mér, án þess að hægia á sér, svo ég varð að
hörfa inn í búðardyrnar. Leigubíllinn þaut flaut-
andi framhjá ösnunni, plægði í gegnum hóp af
tötralegum börnum, og hélt áfram þangað sem
mestu þrengslin voru, þar sem söluborðin stóðu
langt fra má götuna.
Þá kom ég auga á hann. Hann beygði sig yf-
ir borð með skartgripum og skoðaði hlut sem
hann hélt á í hendinni. Þegar bíllinn flautaði, leit
hann upp, og ég fann að hjarta mitt tók sprett.
Eg vissi að hann var einhversstaðar í þessum
hluta heims, en samt varð ég undrandi, þegar
ég sá vangasvip hans, sem ég hafði ekki séð í
fiögur ár.
Einn taustranginn rann úr höndum mér, og
skarlatsrautt silkið var rétt komið í götuna, en
mér tókst að bjarga því. Þessi snögga hreyfing
mín og litskrúðugt silkið kom því til vegar að
hann leit alveg við. Þá lagði hann skartgripinn
á borðið og gekk yfir götuna í áttina til mín.
Liðnu árin runnu upp fyrir mér, þegar hann
heilsaði mér eins og í gamla daga, þegar ég
tilbað hann, sem var eldri.
— Litla mín, ert þú hér?
Eg var ekki lengur barn. Eg var tuttugu og
tveggja ára, og hann var aðeins frændi minn,
sem ég tilbað auðvitað ekki lengur. Einhvern-
veginn fannst mér að ég þyrfti að koma honum
í skilning um það. Ég reyndi því að herma eftir
hljómfallinu í rödd hans.
— Halló! sagði ég, en gaman að sjá þig. En
hvað þú hefur stækkað!
— Já, og ég er líka farinn að raka mig í
hverri viku. Hann hló, og ég sá að hann var
sannarlega ekki drengjalegur lengur. En sú
hundaheppni að ég skyldi rekast á þig, Christy.
Hvern fjandan ertu að gera hér?
16 VIKAN *•tbl
— Vissir þú ekki að ég fór til Damaskus?
— Ég vissi að þú ætlaðir að koma hingað,
en ekki hvenær. En hvað ertu að gera hér, svona
ein og yfirgefin? Ég hélt að þú værir með
ferðamannahópi.
— Já, en ég hefi farið á mis við ferðafélag-
ana, sagði ég. — Lét mamma þig vita hvert ég
fór?
— Þú sagðir mömmu þinni nafnið á hótelinu
hér í Damaskus, en það var ekki rétt. Þeg-
ar ég hringdi þangað, sögðu þeir að hópurinn
hefði farið til Jerúsalem ,og þegar ég hringdi
þangað, var mér sagt að þið væruð í Damaskus.
Þér tekst vel að dylja sporin þín, Christy litla.
— Ferðaáætluninni var breytt, vegna þess að
eitthvað var í ólagi með flugmiðana. En það
er árans óheppni, við erum að fara til Beirut á
morgun. Við höfum verið hér í þrjá daga. Hefir
þú verið hér um kyrrt allan tímann?
— Síðan í gær. Þegar ég frétti að þú værir
hér einhversstaðar, þá flýtti ég mér hingað.
Þarft þú að fara á morgun? Hvernig væri að
þú yfirgæfir hópinn og yrðir hér um kyrrt
nokkra daga; við gætum þá skoðað Damaskus
rækilega. Svo getur þú farið seinna til Beirut.
Ertu neydd til að halda hópinn?
— Það hefði verið skemmtilegt, en ég er
hrædd um að ég verði að halda mig með hópn-
um. Eg hefi hugsað mér að verða eftir í
Beirut í nokkra daga, þegar hitt fólkið er farið
heim á laugardag. En hvernig hefir þér gengið
í ferðinni? Þetta hefur verið geysimikið ferðalag
hjá ykkur Robbie.
— Já, það gekk allt vel. Við ókum í bílnum
gegnum Frakkland, svo fórum við með skipi til
Tanger, ókum svo gegnum Norður-Afríku, en þá
þurfti Robbie að fara heim frá Kairo, svo ég hélt
einn áfram. I Kairo fékk ég bréf frá mömmu
þinni, hún sagði mér að þú værir á leiðinni
hingað. En hversvegna stöndum við hér, eigum
við ekki að fá okkur tesopa einhversstaðar?
— Það væri prýðilegt, en hvar er hægt að fá
te í Damaskus?
— I holunni minni, sem er álíka spennandi
og Azemhöllin. Hann hló. — Eg bý ekki á hóteli,
heldur hjá kunningia mlnum frá Oxford, Ben
Siafra. Pabbi Bens er einn af stórkörlunum !
Damaskus, bróðir hans á banka í Beirut og mág-
ur hans er í stjórninni. Þetta er ein af þessum
svokölluðu „fínu" fiölskyldum hér, og þær eru
aðeins meðal þeirra sem eiga nóga peninga.
— En skemmtilegt. Þá erum við líka meðal
„fína fólksins".
— Já, það er sjáIfsagt rétt, sagði frændi minn
háðslega.
Eg skildi hvað hann átti við. Fjölskylda okkar
var stórauðug, forfeður okkar höfðu átt stórt
bankafyrirtæki í þrjá ættliði. Eg hló.
— Er þetta gamall viðskiptavinur pabba og
Chas frænda?
— Já, ég lofaði Ben að hafa samband við
hann þegar ég kæmi til Sýrlands, og pabbi vildi
endilega að ég hefði samband við hann.
— Jæja, ég kem með þér. Eg ætla bara að
kaupa efni í kjól fyrst. Ég leit á skrautleg efn-
in, sem ég hélt á í fanginu. — Ég veit ekki hvað
ég á að velja.
— Ég er ekki hrifinn af þessum efnum, sagði
hann. — Þetta eru alltof æpandi litir fyrir þig.