Vikan - 02.01.1970, Blaðsíða 18

Greta Garbo og Robert Taylor i
„Kamelíufrúin"
Grcta sem go-go-stúlka I „Tvíburarn-
ir“. Hún gerði ekki lukku í þeirri
mynd. -qp-
Nýlega voru Gretu
Garbo boðnar rúmlega
9 milljónir króna fyrir
að koma fram í sjón-
varpskvikmynd, en hún
afþakkaði það. í hinni
nýútkomnu bók um
ævi hennar, erþvíhald-
ið fram að hún kjósi
heldur að viðhalda
þeirri hulu, sem hingað
til hefur hvílt yfir lífi
hennar ......
ÞRIÐJI HLUTI
Eftir að hinum fræga feluleik
Gretu Garbo og Stokowskis
lauk, virtist hún vera glöð og
ánægð yfir því að koma aftur
til Hollywood. Vinum hennar
fannst hún iíka miklu hressari
og ætluðu varla að trúa eigin
eyrum, þegar hún sagði: „Maður
á ekki að vera með áhyggjur,
það gerir alla hluti erfiðari, sér-
staklega í Hollywood".
Hún tók líka miklu meiri þátt
í samkvæmislífinu, og æ oftar
sást hún með nýjum fylgdar-
manni. Hann hét Gaylord Hauser,
einskonar gigtarlæknir, með
takmörkuð réttindi. En hann var
bezt þekktur sem mikill baráttu-
maður fyrir náttúrulækningum,
og var átrúnaðargoð hjá mörgu
af fólkinu í fréttunum; m.a. her-
togahjónunum af Windsor.
Garbo hafði kynnst Hauser gegn-
um vinkonu sina, Mercedes de
Acosta, sem fékk hana til að
samþykkja heimboð og borða
miðdegisverð á heimili hans;
Húsið var kallað, hvorki meira
né minna en „Fjall sólaruppris-
unnar“.
Það gekk ekki eins vel og
skildi, Garbo fór snemma heim
utan var hún öskuvond yfir því
að hann vitnaði oft í hana í fyr-
irlestrum sínum og blaðagrein-
um.
Um þetta leyti hafði Garbo
líka öðrum hnöppum að hneppa,
en að hugsa um miður sannsögu-
leg „ástarævintýri". Hún var
búin að vera í Hollywood í rúm
15 ár, og hin brennandi spurn-
ing var hvort hún héldi velli
mikið lengur. Og það gerði hún.
Kvikmyndirnar „Kristín Svía-
drottning“ og „Kamelíufrúin"
náðu miklum vinsældum, og hún
fékk 270.000 dollara í laun fyrir
hvora þeirra. (Þetta er kannski
ekki svo svimandi upphæð á
vorum dögum, en það var þá
mikill peningur).
Það var nokkuð athyglisvert,
að þrátt fyrir að Garbo ætti mik-
inn áhorfendafjölda í Ameríku,
þá varð það ekkert á við þann
fjölda sem dáðu hana utan
Bandaríkjanna, í Evrópu, Asíu
og Suður-Ameríku. Peningaleysi
var farið að gera vart við sig
í Bandarikjunum, þegar líða tók
á árið 1930. Garbo fékk geysigóða
dóma fyrir „Kristínu“, en kvik-
myndahúsin voru hálftóm. Það
og Hauser tók það sem persónu-
lega móðgun, því að hann leit
á sig (og ekki að ástæðulausu)
sem mikið kvennagull, og hann
fékk Mercedes til að reyna að
fá Garbo til að koma aftur í
heimsókn. Eftir mikið þref, féllst
Garbo á það, með því skilyrði
þó, að hún yrði eini gesturinn.
Ekkert hentaði honum betur.
Þegar Garbo kom, bar hann
fyrir hana uppáhaldsréttinn sinn:
gervi-buff úr hrísgrjónum og
hökkuðum hnetum. Þennan rétt
tileinkaði hann siðar Garbo, í
matreiðslubók, sem hann gaf út.
Garbo lét undan og þau fóru
að sjást mikið saman á veitinga-
húsum og í einkasamkvæmum,
og það leið ekki á löngu þar til
kjaftasögurnar um þau gengu
meðal manna. Eitt blaðið hélt
því fram að hann hefði gefið
henni demantshring, og hann
hefði meira að segja verið á
réttum fingri. Árið 1940 fóru
þau saman til Florida, og þá var
almennt haldið að þau ætluðu
að ganga í hjónaband.
En Hauser heppnaðist það ekki
frekar en Gilbert að koma henni
yfir kirkjuþröskuldinn. Hún
komst að því að það var Hauser
sjálfur, sem hafði „selt“ blöðun-
um þessar fréttir, og eftir það
talaði hún ekki við hann. Þess-
sama endurtók sig með næstu
myndir, jafnvel „Maria Wal-
ewska“, þar sem Charles Boyer,
fransmaðurinn með flauelsaug-
un, lék á móti henni, og þó voru
miklar vonir bundnar við þá
mynd. Kreppan sagði til sín.
Stjórn MGM var það ljóst að
eitthvað þurfti að gera. En hvað?
Greta Garbo var „ástargyðjan“,
— var óhætt að hrófla við þeirri
mynd. Auðvitað var viss hætta
fólgin í því að breyta þessari
gyðjumynd, láta hana leika aðr-
ar manngerðir, en eitthvað varð
að gera. Eftir töluverðar vanga-
veltur var það þó gert.
Það var ákveðið að Garbo
skyldi leika í skopleik, fyrsta
sinn á ævinni, og til þess að gera
allt til að láta það heppnast, var
Ernst Lubitsch fenginn til að
stjórna myndinni, minna mátti
það ekki vera. Handritið skrif-
uðu þeir Charles Brackett, Billy
Wilder og Walter Reisch, og var
sú þrenning einstök í sinni röð,
þegar um skopleiki var að ræða.
Kvikmyndin hét „Ninotchka"
og fjallaði um rússneska sendi-
menn, sem urðu munaðinum að
bráð, þegar þeir komust út fyr-
ir heimalandið. Til höfuðs þeim
sendi stjórnin í Kreml unga
stúlku, sem átti að koma þeim á
rétta braut og senda skýrslur til