Vikan - 02.01.1970, Blaðsíða 29

Ævi mín og konurnar
mínar þrjár
Framhald af bls. 9.
hvern kvillann af öðrum, útbrot,
taugaveiki, lungnabólgu. Sg varð
ákaflega veikburða og læknarn-
ir urðu órólegir. Faðir minn var
sannfærður um að ég ætti ekki
langt eftir ólifað.
Eina nóttina dreymdi mig svo
draum. Herbergið fylltist allt í
einu af sterku ljósi og einn spá-
mannanna okkar birtist. Hann
laut yfir mig, strauk með hend-
inni yfir hár mér og talaði blíð-
lega til mín. Hann fékk mér
einnig skál með einhverjum
vökva og bað mig drekka. Eg
drakk og hann hvarf aftur.
Frá þeirri stundu fór mér
hraðbatnandi, og viku síðar var
ég orðinn bráðfrískur. Sg sagði
pabba frá sýninni, en hann trúði
mér ekki. Mér fannst aftur á
móti að Guð hefði bjargað lífi
mínu — og það átti mér eftir að
finnast við fleiri tækifæri.
ÆSTUR í SPORT
Þegar við Ali Resa komumst á
unglingsár, ákvað pabbi að við
skyldum fara til Evrópu og halda
námi áfram þai. f fimm ár vor-
um við í skóla í Sviss. Þar eign-
aðist ég í fyrsta sinn vini meðal
jafnaldra, og mér hraðfór fram
bæði andlega og líkamlega.
Loftslagið hentaði mér vel og ég
losnaði við alla sjúkdómana, sem
til þessa höfðu plagað mig. Á
veturna var skólinn í Gstaad, og
þá fórum við á skíði í frítímun-
um.
Eg er æstur í allt sport, og í
Sviss gat ég vaðið í því eins og
mig lysti — knattspyrnu, há-
stökki, kúluvarpi, hnefaleik,
glímu, tennis, körfubolta....
Þegar ég kom aftur heim til
írans haustið 1936, hafði ég lok-
ið prófum með ágætis einkunn-
um. Systur mínar voru þá orðn-
ar fallegar, ungar stúlkur, seytj-
án og nítján ára. Mér kom margt
á óvart, er ég sá land mitt aftur
eftir svo langa fjarveru. Þorp
höfðu breytzt í nýtízku borgir,
bílar voru orðnir margir og alls
staðar mátti greina ólgandi fram-
þróun.
Stríðsháskólinn var næstur á
dagskrá, og í hann gekk ég fram
í júní 1938. Þá loksins var ég tal-
inn nógu uppkominn til að taka
á mig hluta af verkum föður
míns. Ég fékk minn eigin einka-
ritara, mína eigin aðstoðarfor-
ingja og herflokk til að stjórna.
í fyrsta sinn fannst mér ég í al-
vöru vera orðinn fulorðinn!
Pabbi var á sama máli, og
hann ákvað að útvega mér eig-
inkonu. Það var vaninn að gera
eins og pabbi sagði; engum datt
í hug að andmæla honum. Ekki
veit ég hvað syni mínum finnst
eftir svo sem tíu til fimmtán ár,
en á tímum Resa Sja hafði keis-
arafjölskyldan ekki fyrir vana
að bollaleggja um ákvarðanir
f j ölskylduf öður ins.
Hann valdi mér eiginkonu og
hann valdi systrum mínum
Sjams og Ashraf eiginmenn.
Ekkert þessara þriggja hjóna-
banda varð endingargott eða sér-
lega hamingjusamt. En þegar
pabbi skipaði þá hlýddum við.
PABBI VELUR MÉR KONU
Árið 1938 var Sjams tuttugu
og eins árs, við Ashraf nítján,
Ali Resa seytján. Árið áður
hafði Sjams verið gift lautinant
að nafni Fereydún Djam, ungum
og gáfuðum liðsforingja sem
virtist eiga mikla framtíð fyrir
sér. Því miður hafði systir mín
andstyggð á öllu, sem bar bragð
af hermennsku, og hjónabandið
hékk saman í þrjú ár aðeins og
varð barnlaust. Nokkrum árum
síðar giftist hún manni sem hún
í sannleika elskaði, þekktum ír-
önskum tónlistarmanni. Þau hafa
nú verið gift í tuttugu og fimm
ár og eiga þrjú böm.
Ashraf giftist einnig árið 1937
manni sem pabbi hafði valið
henni, forríkum kaupmanni og
jarðeiganda. Ashraf eignaðist
með honum son, en skildi við
hann eftir fjögur ár. Síðan gift-
ist hún egypzkum viðskiptahöld
og átti með honum tvö börn. Við
hann skildi hún einnig og er nú
gift þriðja sinni: æðsta yfirmanni
ferðamála hjá okkur.
Systur mínar tvær voru sem
sagt giftar og gengnar út. Bg var
einmana án þeirra, og því lagði
ég, mót vilja mínum, eyrun við
skrafi pabba um að ég ætti að
kvænast.
Hann vildi velja mér konu frá
einhverju landi, sem fran ætti
mikil samskipti við og byggi við
skylda menningu. Þar var um að
ræða Tyrkland, Afganistan og
frak og öll furstadæmin litlu um-
hverfis Persaflóa. Svo var líka
Egyptaland, en á bandalagi við
það hafði pabbi mikinn áhuga.
Við vissum lítið um Egypta-
land annað en að það var brezkt
verndarríki og að framfarir voru
þar miklar, að konungurinn þar
var kornungur og hét Farúk,
hinn fyrsti með því nafni og að
þessi Farúk átti mjög fallega
systur á aldur við mig; hún hét
Fosía.
Faðir minn sendi tvo hirðmenn
sína til Kairó til að líta á stúlk-
una. Þeir komu aftur stórhrifn-
ir og höfðu með sér myndir af
prinsessunni ungu. Pabba leizt
dável á hana. Dag einn kallaði
hann mig inn til sín og sagði:
— Sonur minn, líttu á mynd-
irnar hérna. Þú átt að kvænast
þessari ungu stúlku innan
skamms. Eg hef fastákveðið það.
Konungur bófanna
Framhald af bls. 11.
— Jæja, þá kemurðu svívirði-
legi þorparinn þinn, barnaræn-
inginn þinn. Hvar er barnið?
hvæsti hann út á milli rándýrs-
tannanna.
Ég svaraði honum með vilja-
festu í röddinni. Hið göfuga af-
rek mitt hafði gert mig hug-
rakka.
— Barnið er nú á öruggum
samastað fyrir morðhöndum yð-
ar. Ég hef skilað því til yfirlög-
regluþjóns hér á næstu lögreglu-
stöð, þar til vesalings faðir þess
finnst, sem því var rænt frá.
— Bíddu augnablik, Buddy,
sagði bófinn og leit á mig með
undarlega meðaumkunarfullum
svip, sem ég hafði ekki orðið vör
við hjá honum áður.
— Veiztu vegna hvers ég bað
þig að koma í leiðangurinn í
gærkveldi? Það var af því að ég
varð að finna upp einhverja af-
sökun. . . . Eg hef ekki verið
heima í tvær nætur, og það var
orðinn ógurlegur gauragangur,
því að það er ekki við lambið að
leika sér þar sem kerlingin er,
skilurðu, Jóka, það var konan
mín, sem lá á legubekknum og
hún er það eina sem ég hræðist
í heiminum. Þess vegna vildi ég
fá þig, til að gera ástandið þol-
anlegt og sverja, að ég hefði
1. tbi. VIKAN 29