Vikan - 02.01.1970, Blaðsíða 33

Ég ætti kannski ekki að tala um
það, en við Charles vorum tengd
sterkari böndum en almennt gerist
milli systkinabarna. Feður okkar
voru nefnilega tvíburar, Charles og
Christopher Mansel. Þeir voru ákaf-
lega samrýmdir, kvæntust samtímis,
og konur þeirra urðu eiginlega eins
samrýmdar og þeir. Þegar eldri
tvíburinn erfði f jölskylduhúsið í
Kent, byggði hinn hús í nágrenninu.
Þannig var það að við, sonur Charles
og dóttir Christophers, vorum eig-
inlega alin upp saman, þangað til
fyrir fjórum árum, að pabbi flutt-
ist til Los Angeles. Við höfðum
reyndar nokkrum sinni farið til
Englands og búið hjá Charles. En
það hafði alltaf verið þannig að
Charles yngri var ekki heima, hann
hafði venjulega farið til útlanda í
fríunum frá háskólanum í Oxford.
Og nú vorum við hér, og það var
eins og allt væri óbreytt á milli
okkar.
Okkur hafði alltaf komið vel
saman, en aldrei hafði hvarflað að
okkur annað en vinátta. Við höfðum
alltaf vitað um ævintýri hvors ann-
ars, en það höfðu alltaf verið stutt
ævintýri, og um leið og þau voru
liðin hjá, vorum við sömu góðu
vinirnir og áður.
Foreldra okkar beggja voru líka
einstök; þau létu okkur alltaf hafa
næga peninga, til að gera það sem
okkur langaði til, hlustuðu á það
sem vert var að veita athygli, en
gleymdu hinu. Það gat verið að
þau vissu betur en við sjálf, hve
sterkum böndum við vorum tengd,
og þessvegna hafi þau ekki skeytt
neitt um það þegar við vorum
ósammála. Það gat meira en verið
að þau vonuðu og væru viss um
hvern endi sambandið á milli okkar
ætti eftir að fá.
En eins og á stóð, var mér ekki
Ijóst hvaða hug hann bar til mín.
Ungur, hvltklæddur Arabi kom með
kaffi á bakka. Það var í skrautlegri
könnu og tveir bláir bollar voru
með. Hann sagði eitthvað við Char-
les á arabisku, og fór svo inn aftur.
Frændi .minn settist við hliðina á
mér.
— Hann segir að Ben komi ekki
heim fyrr en í kvöld. Heltu í boll-
ana.
— Er móðir hans ekki heima
heldur?
— Hún er dáin. Föðursystir hans
passar heimilið fyrir hann. Svona,
segðu mér nú hvað hefir drifið á
dagana.
Fjögurra ára samþjappaðar frétt-
ir taka nokkuð langan tíma, og eft-
ir rúman klukkutíma rétti Charles
úr sér og sagði:
— Heyrðu, ætlar þú virkilega að
halda áfram með þessum ferða-
mannahópi? Geturðu ekki breytt
áætluninni og verið um kyrrt hér,
að minnsta kosti nokkra daga?
— Það gæti verið gaman, en ég
veit ekki hvernig ég fae breytt vega-
bréfinu, það eru alltaf einhver vand-
ræði með áritun og þessháttar. Mín
áritun gengur út á morgun. Við
höfðum einhverskonar hópvegabréf,
og ég þurfti að hafa heilmikið fyrir
því að fá að verða eftir í Beirut í
nokkra daga, og ég get ekki staðið í
því aftur.
— Jæja, þá hittumst við í Beirut.
Hvar ætlar þú að búa?
— Ég hef hugsað mér að flytja
yfir á Phoenicia, þegar hitt fólkið
er farið.
— Jæja, við sjáumst þá. Pantaðu
herbergi fyrir mig þar líka. Ég
hringi svo, áður en ég fer frá
Damaskus. Hvað hefir þú hugsað
þér að gera, annað en að fara til
Dar Ibrahim, — þú ætlar auðvitað
þangað?
— Dar Ibrahim? hafði ég eftir
honum, og skildi ekki hvað hann
átti við.
— Það er húsið hennar Hariet
frænku. Vissir þú ekki að það heit-
ir því nafni? Það stendur við Adonis-
ána.
— Eg var búin að gleyma því.
Drottinn minn, er það Harriet afa-
systir okkar? Og er það rétt hjá
Beirut?
— Fimm mílur í burtu.
— Hefir þú komið þangað?
— Nei, en ég hefi hugsað mér
það, ég var alveg búin að gleyma
henni. En ég fer með þér, þó ekki
sé til annars en að geta sagt pabba
frá því hvernig þar er umhorfs.
Hann vill örugglega að ég leggi
blóm á leiði gömlu konunnar.
— Hún yrði nú ekki ánægð með
slíka hugsunarsemi, hún er svo
sannarlega bráðlifandi ennþá.
Ég horfði undrandi á hann.
— Hvað ertu að segja? Er hún
lifandi? Ég hélt hún hefði dáið
eftir áramótin.
Hann hló.
— Nei, hún er ekki dáin. Þú ert
kanski að hugsa um erfðaskrána,
sem hún gerði. Mannstu ekki eftir
því fræga bréfi, sem hún skrifaði,
þegar hún afsalaði sér brezkum
borgararétti, og gerði alla sína ætt-
ingja arflausa? Alla nema mig. Ég
átti að fá Gabrielshundana og þetta
dýrmæta eintak hennar af Kóran-
inum, vegna þess að ég hafði ein-
hverntíma sýnt „virðingarverðan
áhuga fyrir einu raunverulegu
menningu veraldarsögunnar". Það
var vegna þess að hún frétti að
ég væri að læra arabisku.
— Þú ert bara að gera að gamni
þínu.
— Alls ekki. Hún sagði upp öllu
sambandi við okkur, fjölskylduna,
Stóra-Bretland, Guð og allt draslið.
Og svo fór hún fram á að við
sendum henni einhvern sómasam-
legan múrara, til að búa til kirkju-
garð handa henni, þar sem hún gæti
hvílt í friði hjá Allah til eilífðar,
og svo bað hún að fundið væri að
því við ritstjórann við Times, að
pappírinn i utanlandsútgáfu blaðs-
ins væri bæði þunnu rog ómerki-
legur, það væri ekki einu sinni
hægt að leysa krossgáturnar i þeim
snepli.
— Ertu að segja satt?
— Hvert einasta orð.
— En þessir Gabrielshundar,
hvað er það eiginlega?
— Garbrielshuhdarnir boða komu
dauðans. Þegar þeir ýlfra, er ein-
hver að dauða kominn.
Han leit hugsandi á mig.
— Þú skelfur, ertu veik?
— Nei, en ég fann einhvern graf-
ar kulda. Hvað kemur þetta Harriet
frænku við?
— Ekkert, nema það að hún átti
tvo postulínshunda, sem ég vil
gjarnan eignast, og ég kalla þá
Gabrielshundana.
— Postulínshundar? Ég trúi þér
ekki.
Hann hló.
— Ekta kínverskt postulín, Christy
litla, frá Ming-tímabilinu. Regluleg-
ir safngripir. Og þar sem ég var
svo smekkvís, þegar ég var sex ára,
og Harriet frænka var ennþá smekk-
vísari að verða ástfangin af mér, þá
ákvað hún að ég ætti að eignast
þessa hunda, eftir hennar dag. En
þú skilur líklega að ég hefi svo
mikinn áhuga á þessum hundum, en
það er prýðileg afsökun fyrir heim-
sókninni.
— Hún hlýtur að vera orðin
hundrað ára.
— Nei, hún er ekki meira en átt-
ræð, og sífellt á ferðinni, er mér
sagt. Hún er orðin söguleg persóna
þarna í grenndinni; þeysir um á
hestbaki, með hóp af hundum, og
skýtur á allt ætilegt sem er á hreyf-
ingu þarna. Hún á Saluki hunda,
persneska veiðihunda, samskonar
veiðihunda og persneskir prinsar
nota á veiðum. Já, hún er meira
en smáskrítin, hún er líkust Araba,
ég á við karlmann,- klæðir sig eins
og emir, reykir vatnspípu og býr í
gamalli, sóðalegri höll.
— Höll? sagði ég í vantrúarrómi.
— Eins og Hester Stanhope?
— Einmitt. Reynir að lifa f sam-
ræmi við ?ann titil. Kallar sig jafnvel
lafði Harriet. Hann leit á mig með
furðusvip. — Hvað veizt þú um lafði
Hester Stanhope?
— Þegar við vorum heima hjá
ykkur í jólafríinu, þá svaf ég í her-
berginu þínu, og las nokkrar bæk-
urnar þínar. Þú átt heilmiklar bók-
menntir um Mið-Austurlönd.
Frændi minn stóð upp, og tók í
hendina á mér. — Komdu, við skul-
um skoða rósirnar hérna í garðin-
um, þegar sólin setzt, þá loka þær
blómkrónunni.
Ég fylgdi honum út í garðinn.
Þessar furðulegu rósir voru bláar,
og þegar krónublöðin vöfðust upp,
eitt eftir annað, virtust þau dökkblá,
og rósirnar hneigðu blómkrónurnar,
eins og þær væru lagstar til hvíldar.
Ég horfði viðutan á þetta, gat
ekki annað en hugsað um gömlu,
furðulegu konuna, sem fyrir löngu
hafði yfirgefið alla sína ættingja, til
að setjast að í ókunnu landi. Það
sem Charles hafði sagt mér, rétt í
þessu, blandaðist minningunum um
það sem ég hafði lesið um lafði
Hester Stanhope.
Hún hafði verið jarlsdóttir, á þeim
tímum þegar það var einhvers virði
að vera góðrar ættar. Þessi karl-
mannlega kona yfirgaf heimili sitt,
fór til Austurlanda í byrjun átjándu
aldar, og settist að í höll á fjalls-
1. tbi. VIKAN 33